Een Turks sprookje

De wonderdoende icoon uit Constantinopel

Tussen de Marmarazee en de Gouden Hoorn staat in Constantinopel de beroemde kerk Hagia Sophia, dat betekent, Heilige Wijsheid. Zij is minstens even beroemd als de blauwe Moskee. En toch was honderden jaren geleden hier in Istanbul, toen de stad nog Constantinopel heette, Hagia Sophia een heilige plaats van de Christenen.

Al bijna duizend jaar kijkt de kerk vanaf een heuvel neer op de zeespiegel, met een schoonheid, die slechts door mensenhanden geschapen kan zijn. Maar ook toen waren er onverlaten, die deze plaats wilden ontwijden.

De oostingang was in die tijd namelijk versierd door marmeren zuilen met gouden kruisen. Maar het meest opvallende was een icoon met een Christusbeeld en de Verlosserskroon.

De gelovigen baden hier vol overgave tot God, smeekten om kracht en genade en knielden gedurende hun gebed eerbiedig voor het Christusbeeld neer. Toch werd, volgens de sage, deze plek niet alleen door vrome mensen bezocht, maar ook door de dienaren van Satan.

Een van hen stond op zekere dag bij de oostingang en liet zijn blik door de kerk dwalen. Daarbij merkte hij op, hoe de gelovigen hun vurige gebeden tot de icoon richtten. Zijn ogen staarden en staarden, en door een vreemde harstocht gedreven stak hij in een onbewaakt ogenblik zijn dolk in de icoon. En zie: op hetzelfde ogenblik begon de wond te bloeden, en het bloed stroomde van de marmeren zuil op de aarde.

Nu zou men denken, dat dit wonder zijn hart tot bezinning zou brengen. Maar het tegendeel was waar. Snel rukte hij de icoon van zijn plaats, gooide zijn mantel erover en liep naar de bron. Daar wilde zijn schandelijke daad in het water verbergen. En toen hij het plein voor de Hagia Sophia verliet, was hij zelfs heimelijk trots op zijn daad.

"Hij bloedt!"

"Vang hem!"

"Vang de moordenaar!"

Dergelijke woorden hoorde hij plotseling van alle kanten.

De misdadiger wilde vluchten, maar het was al te laat. De mensen versperden hem de weg en hielden zijn handen op zijn rug vast. Mannen, vrouwen en kinderen sloten zich zwijgend aaneen, hun ogen strak op hem gericht. "Ik heb niemand gedood, geloof me toch!" probeerde de man zijn onschuld te bewijzen. "Dat bloed is het bloed uit de icoon!"

De mensen huiverden, hevig geschrokken, want ze vermoedden, dat de misdaad iets te maken had met het heilige beeld. "Welke icoon?" wilden ze weten. "Laat het ons zien," riep een man, die de handen van de misdadiger vasthield.

Toen bekende de misdadiger zijn daad. De gelovigen ontstaken fakkels, daalden in de bron af en vonden inderdaad de icoon, waar de dolk nog in stak.

Nog diezelfde dag gaven ze de icoon zijn oorspronkelijke plaats terug, en alles zou bij het oude zijn gebleven, als niet de bloedende wond als blijvende getuigenis de herinnering levend hield, aan wat eens bij de oostingang van de Hagia Sophia was gebeurd.