Mannen in Oman...

De volgende ochtend moet ik uitchecken in het hotel. De jongen achter de balie vraagt waarom ik zo rustig was en zegt dat ik een ideale klant was. En dat terwijl ik twee dagen terug nog in het kantoor van de manager op internet zat (mijn laptop pakte het netwerk niet) en toen twee blaadjes heb uitgeprint die later op een faxbericht bleken te staan :-D. Abdullah komt me weer ophalen, maar meteen ‘schrik’ ik weer een beetje: vandaag heeft hij zijn traditionele kleren aangetrokken. Compleet met tulband… Tja, dat maakt het toch net weer even anders. Ook loopt hij naar me toe met uitgestoken hand, die ik dan maar schudt, terwijl ik dat gisteren (uit respect, dacht ik) niet gedaan had. Gelukkig heb ik ondertussen wel geleerd dat het dan zijn zonde is, omdat hij mij aanraakt, en dat hij dan ’s avonds extra moet bidden (Ik had eerder een incident waarbij ik me een halve dag zeer schuldig voelde omdat ik de hand van de ober aanraakte die mij mijn muntlimonade kwam brengen, maar later hoorde ik dat ik dan de schuldige was, dus hij hoefde niet extra op z’n knieën).

We rijden vandaag in een luxe auto en voordat Abdullah mijn koffers in mijn auto zet, geeft hij me twee kleine, geurige bloemetjes. Een schattig gebaar, en meteen vertel ik hoe blij mijn man is dat ik vandaag terug naar huis kom. Vermoeiend hoor, om zogenaamd getrouwd te zijn.
We rijden vandaag in een andere richting, ongeveer 170 kilometer naar het zuidwesten, naar Nizwa.
Nizwa is één van de grootste steden van Oman en ligt in een uitgestrekt oasegebied ingesloten tussen twee wadi’s. De authentieke sfeer, historische bezienswaardigheden en sprookjesachtige omgeving zorgen voor een onvergetelijke reis terug in de tijd.

Opnieuw ben ik er op de verkeerde dag, want reizigers die op vrijdagochtend een bezoek aan de stad te brengen kunnen getuige zijn van de wekelijkse dierenmarkt. Op het schaduwrijke marktplein komen Bedoeïenen en handelaren uit de hele omgeving bijeen om geiten en schapen onder luid handgeklap te kopen en verkopen: een unieke belevenis schijnt dat te zijn. Ook worden er veel wapens verhandeld. Zelf moet je in Oman ook redelijk te leren onderhandelen, als je iets koopt moet je altijd proberen af te dingen, want het wordt als een belediging gezien wanneer je dit niet doet. En ik ben daar al zo slecht in…

De blikvanger van Nizwa is de blauwe koepel van één van de belangrijkste moskeeën van Oman, met daarnaast de rond toren van Nizwa Fort. We stappen hier uit en lopen te voet naar de traditionele markt waar de lokale bevolking handel drijft in zowel lokale als geïmporteerde producten. We lopen langs de dadelpakhuizen: werkelijk bérgen knoflookteentjes en citrusvruchten. Ik krijg een vreselijk zoete lekkernij te eten, een soort zachte gelatinepudding, maar ik ben er niet geïnteresseerd om het mee naar huis te nemen. De meeste marktkoopmannen hebben ondertussen al opgeruimd en gaan naar de moskee voor het middaggebed, en daardoor ben ik snel uitgekeken. We bezoeken een pottenwinkeltje, waar de typische stenen waterkruiken waarin je water koel blijft, worden verkocht.

Om kwart voor twaalf sta ik voor het fort, waar het op dat moment weer bloedjeheet is. Ten tijde van imam Sultan bin Saif Al Ya’rubi is in het midden van de 17e eeuw de bouw van het fort begonnen. Het duurde 12 jaar voor het hele fort stond, bestaande uit massieve brokken steen met cement overgoten. De toren heeft een diameter van 45 meter en is 34 meter hoog. Je komt boven in de toren via een donkere, nauwe, zigzaggende trap, met bij iedere bocht een zware, houten deur ter verdediging bij een aanval. Deze deuren zijn 10 centimeter dik, gingen dicht, je zakte weg in een verborgen luik met een gat van drie meter diep eronder en de deuren hebben een raampje waar vervolgens kokende olie kon worden gegoten…

Het kasteel is nog veel ouder en komt uit het einde van de 9e eeuw, waar het wordt gebouwd naast de moskee. In 1624 werd het voor het eerste gerenoveerd. Het bevat privé en gastenvertrekken voor de imam en zijn familie. Er was een bibliotheek en speciale gebedsvertrekken. Later kwamen er keukens, koffiekamers, kruidenkamers, putten voor de toilet, wasruimtes en zelfs gevangeniscellen. Op de toren hielden soldaten de wacht en stonden kanonnen om te kunnen schieten voor verdediging.
Na een klim tot aan de kantelen heb je een schitterend uitzicht over de stad, de moskee, de omringende bergen en de oases. Het is leuk om de mensen die siesta gaan houden naar huis te zien rijden, brommen of lopen. Omdat we zo dicht bij de evenaar zitten, zie je inderdaad geen schaduw! Een heel bijzondere ervaring! Maar ja, mijn hartkloppingen worden steeds heftiger, druppels zweet rollen van mijn gezicht en langzaam maar zeker wordt ik duizelig. Tijd om schaduw op te zoeken!

In de kruidenkamers hangt nog steeds een stoffige, oriëntaalse geur, in de privévertrekken prijken talloze gouden ringen met felgekleurde edelstenen en ik schrik me iedere keer dood als een lampje gaat schijnen en je op een glazen plaat staat met een metersdiep gat eronder. Abdullah staat al te wachten bij de kassa en we vertrekken naar een plaatsje in de buurt: Bahla.

Het fort in dit stadje is het oudste fort van Oman, en heeft een muur van 12 kilometer lang. Ze zeggen dat het gebouwd is vóór de Islamitische tijd en wordt nu gerestaureerd dor UNESCO, omdat een World heritage site is. Daarnaast is Bahla beroemd om zijn pottenbakkerijen, alleen zijn die vanwege de warmte en het middaguur allemaal gesloten. Dat maakt me verder niet zoveel uit, pottenbakken is verder overal hetzelfde.

We gaan lunchen! Lekker in een eethuisje, beetje afgelegen en daardoor wat relaxter dan gisteren! Er komt ondertussen een Omaanse familie binnen: vader, moeder en twee kleine kinderen. Ze lopen ons voorbij en verder besteed ik er niet zoveel aandacht aan. Na een minuut of drie lopen ze weer langs me en verdwijnen ze op straat. ,Tja,´zegt Abdullah, , Zo eten mensen hier nu eenmaal.´ Huh? Eten? Waar? Ik draai me om en weet niet wat ik zie! In die drie minuten hebben ze twee tafels achter ons hun maag volgepropt en een gigantische bende achtergelaten! De rijst ligt op de grond, op de stoelen, op de tafel, evenals de half afgekloven kippenpootjes. Lijkt me niet gezond…en ook niet beleefd…Ik ben echt een beetje verbijsterd, dat had ik helemaal niet verwacht van die nette en vriendelijke mensen. Hier heeft de zon dus toch ook schaduwkanten…

Met Abdullah rijdt ik terug naar Muscat. Op naar het vliegveld. Jammer dat ik al weg moet, ik had wel meer van het land willen zien, maar toch heb ik ook zin om weer naar huis te gaan. Tja, als –ie er niet is, weet je wat je mist hé! Ik zit wat te soezen en voor ik het weet zijn we bij het vliegveld. Ik zal de warmte missen. En Abdullah, mijn gids van de afgelopen twee dagen. Hij pakt als een echte heer mijn koffers uit de auto en legt ze op een karretje. Ik beloof hem dat ik weer bel voor een nieuwe toer als ik nog eens in Oman ben. Dan steek ik mijn hand uit om afscheid te nemen en smak, smak, smak zoent Abdullah me a la publique drie keer op m´n wangen…Ik krijg er zomaar een kleur van, alle mannen met zwarte snorren, witte dishdasha´s en tulbanden staren me aan! Hihihi, hardop grinnikend loop ik de vertrekhal in, terwijl Abdullah luid toeterend me vanuit zijn voorbijrijdende auto uitzwaait.