De groeten! Zimbabwe

Hoi allemaal!

Gisteren om kwart over acht mijn Honda Atos weer ingeleverd. Met pijn in mijn hart heb ik mijn kanjers weer achtergelaten (mijn neefjes dus): op naar de volgende bestemming. Een korte vlucht brengt me opnieuw naar de Victoria Falls in Zimbabwe. Het vliegtuig werd gevlogen door een leuke piloot, die ons iedere keer uitleg gaf over de plekken waar we op dat moment overheen vlogen. En wat is Zimbabwe toch ongelooflijk mooi vanuit de lucht. Overal groen!Omdat het regenseizoen is geweest, deed de Victoria Falls haar Zimbabwaanse naam Mosi-oa-Tunya eer aan: De rook die dondert. Je kon de enorme wolken waterstof hoog de lucht in zien komen. Onderweg maakte ik kennis met Australische Louise, die ook met mijn toer mee bleek te gaan. Om kwart over elf landden we op vliegveld Victoria Falls. Ik wel, maar mijn bagage weer eens niet!!!:(

Dus...met de handbagage naar het kamp, waar ik samen met Louise een chalet voor die nacht boekte. Drieëndertig graden, een zwembad, maar geen bikini, geen zonnebrand, geen zeep, geen deodorant,geen handdoek, wat eigenlijk wel? Maar de ervaring van terug zijn in Zimbabwe laat ik er niet door verpesten, dus te voet zijn we Vic Town gaan verkennen. De winkels nog leger dan in november, nog minder auto's op de weg. Zoals in alle toeristische trekpleisters in Afrika, staan ook hier ontzettend veel straatverkopers langs de weg. Zij zijn wat opdringeriger dan ik me herinnerde, maar ook dat kan een gevolg van de politieke situatie zijn. Ze willen geen geld meer hebben voor hun producten, maar oude kleren, oude schoenen, alles wat je maar kwijt wilt. Want wat moeten ze met geld? Morgen is het al niets meer waard. En met de lege winkels zijn producten simpelweg niet verkrijgbaar.
Toch zijn we het eens gaan uitproberen hoe dat nu zit met dat geld. In een wisselkantoor verklaart een klerk dat 1 Amerikaanse dollar ons ongeveer 28.000 Zim dollar zal opleveren. Een flesje water in de winkels kost echter al 3 miljoen Zim dollar. Een andere toergenoot vertelt dat hij bij een illegale straatwisselaar voor 1 Amerikaanse dollar 18 miljoen Zim dollar had gekregen.
Nietsvermoedend ga ik met Louise op pad om deodorant te halen (hard nodig!). We lopen langs een bord waar je voor 50 miljoen dollar karbonade, gekookt ei en patat kunt eten, en vinden wat Mum-deo rollers in een apotheek. Vragen ze er toch 180 miljoen dollar voor! Dat is 10 Amerikaanse dollar! Nu begrijp ik waarom zoveel mensen die scherpe lucht om zich heen hebben hangen. En vrijwillig voeg ik me bij hen. Bijzonder om juist net in Zimbabwe zonder koffer te arriveren.

We lopen even naar de Vic Falls, maar ook daar moeten we weer 20 dollar entree betalen. Nog meer uitgaven! Dan morgen maar. Na de siëstatijd ga ik met Louise eten bij Zimbabwaanse Mama Africa. Hoewel de menukaart behoorlijk compleet is, wijst de ober al van te voren aan welke gerechten ze kunnen serveren. Dat zijn er een stuk of drie. Ik verwacht niets, maar de rijst met rundvlees is prima, en (halleluja, voor het eerst in Afrika!) de satésaus meer dan verrukkelijk!

Zondag 9 maart 2008

De wandeling naar de Victoria Waterfalls is warm en de verfrissende koude douche die ik vanmorgen genomen heb, verliest zijn uitwerking alweer. Maar douchen kun je bij de Vic Falls nog een keer!
De watervallen creëren een fijne mist die op 80 km afstand als een ware mistwolk waargenomen kan worden. Dit is het fenomeen waar de naam van de watervallen van afgeleid is: Mosi-oa-Tunya. De mist maakt dat er bijna permanent fantastische regenbogen boven de Victoria Watervallen te zien zijn, die de watervallen een betoverende schijn geven.
De Victoria Watervallen zijn de breedste watervallen van Afrika, 1708 meter breed, 108 meter diep en een maximale valhoogte van 128 meter. Het is gelegen op de plaats van de rivier Zambezi de Batoka Bergkloof ingaat en werden ontdekt door de Schotse missionaris en ontdekkingsreiziger David Livingstone op 17 november 1855. "Geen enkel ander uitzicht in Engeland kan de schoonheid hiervan overtreffen" en "zulke lieflijke beelden moeten de engelen met bewondering bekeken hebben tijdens hun vluchten" schreef hij later. De Victoria Falls is één van de zeven wonderen der natuur en vallen onder wereld erfgoed.

De wandeling is nat en spectaculair. Steeds weer heb je een ander uitzicht op de kolossale watervloed en het zachte geruis wat je de hele dag hoort is dichtbij één bulderende storm. De kolkende massa, die voortruist met magistrale snelheid fascineert me en het dikke tropische struikgewas waar je door heen loopt brengt me in extase door de kruidige geuren en verschillende vlinders die om me heen fladderen. Toch houden we het op een gegeven moment voor gezien, want al die kleine vliegende druppeltjes tezamen vormen soms een complete tropische stortbui.

Die koffer is nog steeds niet tevoorschijn. Grrrr!

’s Middags ga ik het adrenaline-avontuur van de Victoria Falls aan. Voor raften is het water te druk op dit moment, en een helicoptervlucht of lionwalk leken me wat saai (…) dus ben ik klaar om eens iets anders te doen! De eerste sprong is een Flying Fox. Hangend op je rug zwaai je 200 meter heen en weer aan een strakgespannen koord zo’n 100 meter boven de Zambezi. Grappig! De tweede sprong doe ik samen met Louise, hoewel mijn geringe gewicht nu ook weer niet zoveel zal bijdragen aan de snelheid ;). Aan een slap koord vliegen we zittend 450 meter heen en weer. Het gaat toch wel sneller en is ook wat spannender. Omdat je dichterbij het water komt kun je de krokodillen zien zwemmen! De laatste sprong is dé topper. Een Gorge-swing, een soort bungi-jumpen, maar dan hangend aan je buik. Ik besluit mezelf achterover te laten vallen, omdat ik dan niet naar beneden kan kijken en ik denk dat ik minder kans heb dat al mijn ingewanden naar boven komen…70 meter vrije val…120 meter zwaai…Dit was écht kicken!!! Sommigen dachten echt dat ze ter plekke zouden sterven. Dit is het einde! Achteraf was ik verbazend nuchter, ik gilde in het begin wel, maar eenmaal beneden keek ik omhoog en verbaasde me erover hoe diep ik eigenlijk hing. Eén dikke man trok ter plekke zijn tuig uit toen ik boven kwam. Hij zegt dat hij mijn gezicht had gezien en durfde niet meer! Terugdenkend geniet ík nog steeds van de kriebelende spanning van de uitdaging. Dit adrenalinepeil wil ik nog wel een keer meemaken!

’s Avonds eten we bij Afrikaanse fastfood keten Wimpy. Ronduit troosteloos is de zaak te noemen, leef, stoffig, overal spinrag en vliegen, talloze kapot-maar-weer-geprobeerd-te-repareren inboedel. Alleen sandwiches met ei en bacon te verkrijgen. Ik drink opnieuw verse guavesap (dat doe ik al twee dagen omdat er niks anders te krijgen is) en kan er niets aan doen dat ik diepe medelijden voel met alle Zimbabwanen die ik ken en de afgelopen dagen tegengekomen ben.
Zimbabwaanse mensen zijn ongelooflijk vriendelijk. Iedereen zegt je gedag en vraagt hoe het met je gaat. En als vrouw zijnde krijg ik zéér veel aandacht van alle knappe mannen. Op een gegeven moment loop ik luid lachend op straat als een man me tijdens het passeren toefluistert dat hij van me houdt. Stoer, een knipoog, en zonder bijbedoeling maakt hij zich snel uit de voeten.
Eind maart zijn er nieuwe verkiezingen en voor het eerst sinds de apartheid heeft huidige president Mugabe een tegenkandidaat. Als deze man de tijd tot de verkiezingen overleeft (dus niet op mysterieuze wijze verdwijnt of een dodelijk ongeluk krijgt) én de verkiezing fraudevrij verlopen (wat nog meer bijzonder zou zijn), is er misschien een mogelijkheid voor een betere toekomst voor Zimbabwe. Ik hoop het.

Liefs!
Karin

Oh! Sinds 5 uur vanmiddag is ook mijn koffer er weer!