De groeten! Tanzania

Dinsdag 18-03-2008

Vandaag verlaten we Chitmiba én Malawi. Gelukkig hoost het weer van de regen, zodat de zon het afscheid nemen niet nog moeilijker maakt. We rijden weg door de groene bergen, en ik kijk achterom naar het blauwe meer waarop de vissers terug komen met hun vangst van afgelopen nacht. Ik kom terug!
Het gebied voor de grens van Tanzania bestaat hoofdzakelijk uit natte rijstvelden, waar de vrouwen met hun kinderen op hun rug aan het werk zijn. Diep voorovergebogen kijken ze omhoog als de truck passeert en allemaal zwaaien ze even. De afgelopen dagen heb ik in Malawi alleen maar mensen ontmoet en gezien met gescheurde, gerafelde kleren en een stralend witte lach. Nu weet ik dat kleren niet de man maken, want ik heb mannen ontmoet bij wie de knokige knieën uit hun broek staken en die toch compleet ‘gentleman’ waren.

Als we de grens van Tanzania passeren, is een verandering van cultuur meteen weer merkbaar. Tanzania is vol bedrijvigheid, meer hutten, meer mensen op straat. Ook komen uit alle bosjes en paadjes Masaï te voorschijn, met hun stoïcijnse, wijze, arrogante, wie zal het zeggen, blik. Opdringerige wegverkopers dragen hun waren (veelal bananen, tomaten en cashewnoten) op hun hoofd om zo de touringbussen te kunnen bereiken. We rijden langs de bananenmarkten, kilometerslange zonnebloemvelden, maïsvelden en rooibosplantages.

We kamperen vlakbij Iringa, op camping The Old Farmhouse. Eindelijk kan ik weer een hete douche nemen, dankzij de op houtovens gestookte warmwaterleiding. Speciaal voor ons worden er nieuwe takken gestookt. Wat een zaligheid om na tien dagen weer warm water op je lichaam te voelen.
Terwijl Moses de kok bezig is met onze maaltijd, rooster ik verse maïskolven op het vuur. Na het eten gaan we naar de bar van de camping, wat een bijzondere plek schijnt te zijn. Een lage hut, met een rieten dak, waar je moet bukken om door de kleine opening naar binnen te kunnen. Dan bevind je je in een donkere ruimte, slechts verlicht door vier parafinnelampen en twee kaarsen op de bar. De mannen zitten op 20 centimeter hoge, ronde, houten krukjes, de vrouwen mogen plaatsnemen op lage banken met veel kussens. Er brandt een open kolenvuur en de scherpe geur typeert het verblijven in een hut. Uren zitten we te doezelen. De drank maakt loom en dramatisch. Joash en een reisgenoot uit Israël gaan maar door en door. Gesprekken gaan over oude literatuur, Disneyfilms en de taal van de krekels. Opnieuw ben ik een van de laatste die weggaat. Het is mijn laatste nacht met de kampeergroep en ik wil deze momenten zo lang mogelijk vasthouden.


Woensdag 19-03-2008

Vandaag gaan we op weg naar Dar-Es-Salaam, of was daar toch iets anders? Om zes uur vertrekken we (kon het niet wat eerder?), wat me er niet van weerhoudt om nog één keer zo'n zalig hete douche te nemen.

Vlak na Iringa passeren we de legendarische Iringa-graven. Hier liggen graven van de Duitsers uit de eerste wereldoorlog. Het verhaal gaat rond dat toen men in Iringa elektriciteit wilden aanleggen, elke keer als ze aan de leidingen wilden werken boven de graven, er dodelijke ongelukken met de werkmannen plaatsvonden. Later zou ook blijken dat de electriciteit er niet doorloopt. Vandaar dat de elektriciteitskabels van de linkerkant van de weg opeens oversteken naar de rechterkant en even later weer terug naar de linkerkant.

Even later rijden we door de Baobabvallei, waar de meest bijzondere verzameling bomen van Afrika staat. De baobab zelf is ook overal te vinden, soms met een omtrek van wel twintig meter. Veel Afrikaanse volken beschouwen de Baobab als een heilige boom en aanbidden hem als een godheid. Daarnaast wordt de Baobab ook voor een aantal meer praktische zaken gebruikt. De uitgeholde stam kan dienst doen als waterton of kano, de bast wordt verwerkt tot touw waarvan onder andere ijzersterke manden worden gemaakt. Door zijn vorm lijkt het alsof de baobab op zijn kop staat. Volgens een legende van de bushmen (het San-volk) is de boom voor straf door de goden uit de hemel op de aarde gegooid en op zijn kop terechtgekomen. Daardoor lijkt het alsof de wortels in de lucht steken (en de kruin in de grond staat). De bomen kunnen erg oud worden. Afrikaanse olifanten eten de zachte bast van de Afrikaanse baobab. Onder meer bavianen en andere apen eten de vruchten. Daarom worden de bomen ook wel apenbroodboom genoemd. We maken snel foto's bij de grootste bomen die we kunnen vinden en rijden weer verder.

Helaas moeten we opnieuw een ziekenhuis-stop maken bij Mikuni, omdat een medepassagier een alcoholvergiftiging heeft (hoe onverwacht...). Dan rijden we weer veel te langzaam naar mijn zin door Mikuni National Park, mijn hart klopt veel te snel om te kunnen focussen op olifanten en giraffen.

Omstreeks acht uur komen we aan in Dar-Es-Salaam. Een prachtige reis is opnieuw ten einde. Mijn reisgenoten gaan hun tenten opzetten, ikzelf zal weer logeren in hotel Namnani: een viersterrenhotel met verbogen kledinghangertjes, een storende televisie (maar wel met een 24-uurs pornokanaal) en zonder warm water. Ik breng de paasdagen door bij mijn Afrikaanse schoonfamilie, en vlieg over vijf dagen terug naar Nederland. Dankzij (?) de politieke onrust in Kenia zijn er meer blanke toeristen, en zal ik wat minder een vreemde eend in de bijt zijn.

De mannen dammen nog steeds op straat met dopjes van frisdrankflessen, kinderen voetballen met blote voeten en een kapotte bal op straat, vrouwen in hun traditionele kleren doen inkopen bij de duizenden gekleurde kraampjes, de zon zakt weg achter de palmbomen van de Indische oceaan. Afrika blijft het hartverwarmende continent, die we allemaal graag verder zouden helpen, maar waarvan we ook hopen dat het leven altijd zo puur blijft. We zouden er allemaal graag willen wonen, maar toch ook weer niet, omdat het moet blijven zoals het is.

Karin
april 2008