De groeten! Malawi
Door: Webmaster
Blijf op de hoogte en volg Karin
15 Maart 2008 | Malawi, Lilongwe
Donderdag 13 maart 2008
Malawi, het warme hart van Afrika. En tegelijk één van de armste landen van de wereld. De afwezigheid van delfstoffen, het ontbreken van een zeehaven, de traditionele gerichtheid op de verbouw van thee en tabak op plantages, samen met het lage opleidingsniveau van de bevolking maken de economische situatie dramatisch. Daaroverheen is de aids-epidemie gekomen (zo’n 20% van de bevolking is besmet), die een belangrijk deel van de economisch productieve middengeneratie heeft weggevaagd. Ik heb ernaar uitgekeken om dit land te ontdekken.
Vanuit het al wat meer heuvelachtige landschap van Zambia passeren we de grens en rijden we richting Lilongwe, de hoofdstad van Malawi. Tot mijn grote frustratie is de buikpijn die ik voor spanning hield, erger en erger geworden. Karin moet dus weer naar de dokter, omdat de reiscrew altijd weer bang is voor malaria. In Lilongwe brengt Joash me naar een huisarts. Een rustige, vriendelijke, zwarte man, die al verbaasd en vrolijk naar me zwaait in de wachtkamer. Als eerste mag ik naar de kleine, donkere praktijkruimte, waar alleen een enorm bureau en een scheve stoel staan. Hij schrijft zijn consult op een al gebruikt memoblaadje, ik moet de bloeddrukmeter zelf vasthouden omdat het klittenband niet meer werkt en zit braaf tien minuten met een kwikthermometer onder mijn arm. Zijn lange nadenken en het ontbreken van enige boeken (behalve ‘hoe aids te consulteren in Malawi’) laten me ongemakkelijk voelen. Na het bloedonderzoek blijkt het gelukkig geen malaria te zijn, maar houdt hij het op een infectie. Hier word ik echter nog bozer van dan ik al was, aangezien ik de enige van de hele groep ben die elke dag flessen water uit de supermarkt loopt mee te slepen, geen rauwe groente eet en al mijn vlees dubbel door laat bakken. Nou ja, geef maar weer antibiotica, dan kan ik er wel weer tegen en ik betaal ongeveer 2,50 euro voor het consult, het bloedonderzoek en mijn medicijnen. Ondertussen vertelt de dokter me dat Malawi in totaal zo’n 120 artsen heeft (Malawi is ongeveer 3,5 keer zo groot als Nederland). De helft van de dokters bevinden zich in de grote steden en voor de overige zeven miljoen mensen blijven zo’n zestig artsen over.
Toch vertelt Joash me later dat de kruidendokters onvoorstelbaar kundig zijn en veel dingen op een natuurlijke wijze nog steeds genezen. De bevolking zegt ook: “Als je naar het ziekenhuis gaat, is het om dood te gaan.” En daardoor zijn de mensen ook bang voor dokters. Toch is de kindersterfte in Malawi schokkend: 43% voor kinderen tot tien jaar. Dit komt hoofdzakelijk door ondervoeding en door te jonge moeders. Officieel mogen meisjes trouwen als ze vijftien zijn, maar ondanks campagnes van de regering, zijn meisjes die trouwen op hun twaalfde eerder regel dan uitzondering. 50% van de baby’s worden gebaard door moeders jonger dan vijftien jaar. Triest, en deze kennis die ik opdoe tijdens mijn eerste uurtjes in Malawi, maakt ook op straat de ellende weer duidelijker. En dus spendeer ik weer veel te veel geld aan onnozele snuisterijen. Er loopt een jongetje van een jaar of acht rond tussen de horde om onze bus heen. Aan zijn hand loopt een oude man, die geen ogen heeft. Zonder iets te zeggen stop ik een paar dollars in zijn knuist. De oude man hoort het knisperen van de biljetten en zijn oude, verweerde gezicht kijkt me zonder ogen stralend aan. “Thank you só much, God will bless you.”. Voor mijn ogen zie ik het scenario als ze ’s avonds ergens in een hutje de familie weer treffen. Vandaag hebben ze weer geld meegebracht en waren ze niet nutteloos. Ik voel me nog beroerder dan eerst, ga in de bloedhete truck zitten en probeer even nergens aan te denken.
Onderweg naar Chitheche blijkt Malawi inderdaad het sprookjesachtige Afrikaanse land te zijn zoals het in boeken beschreven wordt. Altijd lachende en zwaaiende (én fotogenieke) mensen, de tabakplantages en de hutten waarin de bladeren te drogen hangen, maar ook de maïs,- suikerriet,- en rijstplantages, de meer verspreide hutjes dan in Zambia, de groene heuvels en wilde wateren. We passeren een totaal weggeroest autokarkas, waar een grote groep jongens opgeklommen zijn en die naar ons schreeuwen en zwaaien. Meubels maken is één van de echte ambachten van Malawi (kennen jullie de Malawi stoelen?) en doen ze veel langs de weg en in het gras zitten vrouwen eeuwig elkaars haar te vlechten. We worden opgehouden bij een van de immigratiecontroles, zodoende komen we pas om negen uur ’s avonds aan bij Lake Malawi. In het pikkedonker zet ik mijn tent op en plof vermoeid op mijn te korte matras. Ik luister naar de golven die me doen vermoeden dat het meer dichterbij is dan je zou denken. Ik weet niet eens meer wat we gegeten hebben.
Vrijdag 14 maart 2008
Eindelijk! Lekker geslapen! Misschien omdat er dit keer geen ‘vier uur opstaan’ achter in mijn hoofd speelde :). Bij het openritsen van mijn tent besef ik verbijsterd dat ik inderdaad ver heen was gisteravond. Het ‘vermoeden dat het meer dichterbij is dan je zou denken’, blijkt ietwat misplaatst. Op nog geen twintig meter afstand van mijn tentopening begint het sneeuwwitte strand! Jahoe! Bikini aan, zonnebrand op, zwemmen maar! Het strandje aan Lake Malawi is één van de mooiste waar ik geweest ben. Een onontdekt, stil wit strand met blauw water. Ik zwem in water dat warmer is dan al mijn douches van de afgelopen week. Ondertussen lacht de lokale bevolking dat langs wandelt of vaart in uitgeholde boomstammen. De hele ochtend doe ik niets anders dan zwemmen, in de zon liggen, weer zwemmen, weer in de zon liggen. Zalig!
De lunch bestaat uit verse avocado, tomaten en ananas. I’m back into this planet! En kan dus ook weer uitdagingen aan…
Vanaf een stal ergens in de bergen van Chintheche rij ik op een prachtige donkerbruine ruin. We galopperen tot mijn niet gewende beenspieren het laten afweten, halen acrobatische toeren uit om takken en uitstekende roestige spijkers te ontwijken, zwaaien naar kinderen en hun ouders bij totaal onverwachte hutjes ergens achter verder struikgewas van de jungle en ruiken dat er meer verbouwd wordt dat tabak en cassave (ik hou het nog steeds op marihuana). Mijn paard was weer een van de onrustigste (ik zeg nooit meer dat ik kan paardrijden!) en bij elk water waar we onze knieën moeten optrekken om over te steken, moet ik hem inhouden. Het schijnt dat hij nog wel eens wil gaan rollen in dat heerlijk koele water, met berijder en al. Aangekomen bij Lake Malawi zadelen we de paarden af, trekken zelf onze kleren uit en rijden op de paarden het water in. Die van mij is dolblij en waadt verder en verder, tot hij zijn hoofd nog net boven water kan houden.
Terug bij het kamp help ik kok Moses met ciapati maken, het Afrikaanse ‘pannekoekachtige’ recept, dat je eet met je groente en vlees. Het deeg rol je flinterdun uit, vervolgens bak je het droog in de pan, daarna giet je er een flinke scheut olie bij. Hier vindt iedereen het lekker, ben benieuwd hoe mijn Afrikaanse familie op mijn kookkunsten zal reageren. ’s Avonds staan we in de bar te kletsen. Mijn medicijnen helpen wonderbaarlijk, ik heb energie te over. Langzaam aan verdwijnt iedereen naar bed, tot ik alleen nog met Joash en Zweedse Martin over ben. Joash staat achter de bar, de barman is al een uur geleden weggegaan. In het donker kruipen we met z’n drieën steeds meer weg in een hoekje van de bar, alleen omdat de onderlinge verbondenheid vanavond zo sterk voelbaar is. Het is donker, we luisteren naar het geluid van de golven en praten over boybands en oude liefdes.
Zaterdag 15 maart 2008
’s Morgens vroeg zit ik op het strand te kijken naar de vissers die terugkeren van hun nachtelijke tochten. Hoe verder de zon rijst, hoe meer lichtjes er van het meer verdwijnen en komt het vage gezang dichterbij. Op het strand staan enkele gezinnen al op hun vaders, zonen of broers te wachten. De kinderen wassen zich in het meer, vrouwen doen de afwas van het ontbijt. Vanmorgen maken we een wandeling door het dorp met een van de bewoners. Langs het strand lopen we richting, ja in welke richting eigenlijk? Het enige wat je ziet zijn palmbomen, groen struikgewas en zwaaiende jochies die met hun zelfgemaakte hengel kleine visjes uit het meer vissen. Toch schuilt hier achter ieder bosje weer een verrassing. We springen over geulen, bekijken de enorme grote visnetten die liggen te drogen en leren hoe met behulp van de paraffinelampen vissen naar de rode netten worden gelokt. Kinderen in lompen die je nauwelijks kledingstukken kunt noemen, lokken ons naar het eerste huis. Twee vrouwen van begin twintig zijn aan het koken, takkenbossen liggen te wachten voor de hut, kleine visjes liggen te drogen op het rieten dak. Ik mag proberen om zelf cassave te stampen in de kleien pot met de houten vijzel. Voor mijn gevoel is elke dag hier hetzelfde. Er is geen radio, geen televisie, slechts de bamboehut, de zon, en het dagelijks oogsten van granen en het vangen van vis voor het eten. De vrouwen zijn gelukkig, want ze hebben een man en een huis. De mannen vinden dat ze het goed hebben, want ze wonen dicht bij het meer, zodat ze voor eten kunnen zorgen. De meisjes leren van hun moeder hoe ze voor de jongere kinderen moeten zorgen en de jongens dromen ondertussen van studeren. Een oude vrouw zonder tanden in haar mond zwaait lief naar me. Ze is echt heel oud voor hun begrippen en er wordt voor haar gezorgd door haar kinderen en kleinkinderen. Ze ziet eruit alsof ze volop geniet van het leven. Ze is tevreden, maar weet wel dat ze arm zijn en hoopt dat haar kleinkinderen minder armoede mee zullen maken.
Hele hordes kinderen komen met ons mee, steeds meer sluiten zich aan bij de rij. Een meisje wil haar bal met me overgooien. Nou ja, bal…Een grote prop oud plastic met een draadje wol omwonden. Maar dat maakt niet uit, en met evenveel plezier zijn we een poosje aan het spelen. Opnieuw lopen we verder langs het strand, waar dit keer mannen de was aan het doen zijn in het meer, waar de kleren hangen te drogen over een van de houten kano’s (ik meen mijn eigen broek te herkennen, die ik ter bevordering van het leven van de lokalen vanmorgen bij de receptie heb afgegeven) en de kinderen klimmen vrolijk over iedere boot. Meisjes van een jaar of twaalf lopen rond met grote schalen groente op hun hoofd en proberen deze ook aan ons te verkopen. We verdwijnen weer in de bosjes en lopen over een boomstam naar de volgende hutten. De kinderen nemen elkaar op de rug en waden met blote voeten door het water. Ondertussen kauwen ze op geroosterde maïskolven en rauwe aardappelen. Een dik jongetje pakt mijn hand en loopt als een hondje met me mee. We ontmoeten een man die zojuist wakker is geworden na het bijslapen van het vissen. Hij bakt zijn visjes in een klein pannetje op het vuur. Eigenlijk zijn de vissen té klein om te vangen, als ze geen kans krijgen om groter te groeien en zelf voor kleine visjes te zorgen, is over een tiental jaar het meer totaal leeggevist. Verder zitten de mensen in de schaduw en lachen naar ons. De kinderen blijven vol energie om op elke foto te komen die we maken, en de jongens maken ons aan het lachen door te poseren in hun vechthouding. Ik zou hier dagen en dagen kunnen doorbrengen. Zo relaxed en alleen maar lachende mensen om je heen.
We passeren de ‘markt’: kleren hangend aan takken met daarnaast grote hompen vlees aan een haak. De mannen die erom heen zitten drinken uit een melkpak dat ze stevig schudden voor het openmaken. Biertje? Chibuku is Malawi’s traditionele maïsbier dat overal gedronken wordt. Met z’n allen uiteraard. Het pak wordt opengesneden en gaat van mond tot mond. Ondertussen brandt de zon genadeloos tijdens het middaguur dat al is aangebroken en laat een jongen zijn voetbalkunsten zien met zijn Afrikaanse voetbal.
Vlak voor ons kamp lopen we langs de plaatselijke artiesten die hun waren aan toeristen proberen te verkopen en na mijn lunch ga ik eens kijken of ik daar nog wat Malawiaanse kwatche kan spenderen. In een van de hutten begint een jonge man zojuist aan een schilderij van het meer, waar al een volle ronde maan bovenhangt. Als ik rondkijk, zie ik dat en dat en dat wat mooi is, maar ze zijn allemaal zo klein. Terstond vraag ik of de artiest niet het grote schilderij voor mij wil maken. Zo komt het dat ik de rest van de middag zittend op een Malawiaanse houten stoel bij de artiesten in de hut zit. Ze vertellen over hun leven, hoe hun broer ze leert schilderen en van hun opbrengst zo’n twintig mensen leven en tien kinderen naar school gaan. De zon blijft warm, in de hut hangt een geur van zweet en gedroogde takken en de bonte schilderijen zorgen voor een vrolijke sfeer. Ik kijk nog wat rond bij de houtkunstenaar en koop daar nog een kerststalset. Wauw, twee fantastische herinneringen aan een bijzondere dag in Malawi.
Ik zwem nog een keer in het meer. Dit keer met een Koreaanse reisgenoot, die vandaag pas durfde te zwemmen, omdat de kok hem wijs gemaakt had dat er krokodillen en nijlpaarden in het water zaten…De laatste krokodil is gesignaleerd in 1995 en nijlpaarden zwemmen zo’n twintig kilometer verderop pas, alleen vertel ik hem maar niet over de dodelijke Bilharzia-bacterie, die op de hele wereld alleen in Lake Malawi voorkomt.
’s Avonds eten we varken van ’t spit. Twee mannen hebben vanmorgen het varken gebracht, geslacht en aan de spies geregen en hebben de rest van de dag doorgebracht met het langzaam draaien van het vlees boven het vuur. Daar worden ze nu voor betaald en het karkas wordt aan stukken gesneden. Smakelijk!
Malawi, het warme hart van Afrika. En tegelijk één van de armste landen van de wereld. De afwezigheid van delfstoffen, het ontbreken van een zeehaven, de traditionele gerichtheid op de verbouw van thee en tabak op plantages, samen met het lage opleidingsniveau van de bevolking maken de economische situatie dramatisch. Daaroverheen is de aids-epidemie gekomen (zo’n 20% van de bevolking is besmet), die een belangrijk deel van de economisch productieve middengeneratie heeft weggevaagd. Ik heb ernaar uitgekeken om dit land te ontdekken.
Vanuit het al wat meer heuvelachtige landschap van Zambia passeren we de grens en rijden we richting Lilongwe, de hoofdstad van Malawi. Tot mijn grote frustratie is de buikpijn die ik voor spanning hield, erger en erger geworden. Karin moet dus weer naar de dokter, omdat de reiscrew altijd weer bang is voor malaria. In Lilongwe brengt Joash me naar een huisarts. Een rustige, vriendelijke, zwarte man, die al verbaasd en vrolijk naar me zwaait in de wachtkamer. Als eerste mag ik naar de kleine, donkere praktijkruimte, waar alleen een enorm bureau en een scheve stoel staan. Hij schrijft zijn consult op een al gebruikt memoblaadje, ik moet de bloeddrukmeter zelf vasthouden omdat het klittenband niet meer werkt en zit braaf tien minuten met een kwikthermometer onder mijn arm. Zijn lange nadenken en het ontbreken van enige boeken (behalve ‘hoe aids te consulteren in Malawi’) laten me ongemakkelijk voelen. Na het bloedonderzoek blijkt het gelukkig geen malaria te zijn, maar houdt hij het op een infectie. Hier word ik echter nog bozer van dan ik al was, aangezien ik de enige van de hele groep ben die elke dag flessen water uit de supermarkt loopt mee te slepen, geen rauwe groente eet en al mijn vlees dubbel door laat bakken. Nou ja, geef maar weer antibiotica, dan kan ik er wel weer tegen en ik betaal ongeveer 2,50 euro voor het consult, het bloedonderzoek en mijn medicijnen. Ondertussen vertelt de dokter me dat Malawi in totaal zo’n 120 artsen heeft (Malawi is ongeveer 3,5 keer zo groot als Nederland). De helft van de dokters bevinden zich in de grote steden en voor de overige zeven miljoen mensen blijven zo’n zestig artsen over.
Toch vertelt Joash me later dat de kruidendokters onvoorstelbaar kundig zijn en veel dingen op een natuurlijke wijze nog steeds genezen. De bevolking zegt ook: “Als je naar het ziekenhuis gaat, is het om dood te gaan.” En daardoor zijn de mensen ook bang voor dokters. Toch is de kindersterfte in Malawi schokkend: 43% voor kinderen tot tien jaar. Dit komt hoofdzakelijk door ondervoeding en door te jonge moeders. Officieel mogen meisjes trouwen als ze vijftien zijn, maar ondanks campagnes van de regering, zijn meisjes die trouwen op hun twaalfde eerder regel dan uitzondering. 50% van de baby’s worden gebaard door moeders jonger dan vijftien jaar. Triest, en deze kennis die ik opdoe tijdens mijn eerste uurtjes in Malawi, maakt ook op straat de ellende weer duidelijker. En dus spendeer ik weer veel te veel geld aan onnozele snuisterijen. Er loopt een jongetje van een jaar of acht rond tussen de horde om onze bus heen. Aan zijn hand loopt een oude man, die geen ogen heeft. Zonder iets te zeggen stop ik een paar dollars in zijn knuist. De oude man hoort het knisperen van de biljetten en zijn oude, verweerde gezicht kijkt me zonder ogen stralend aan. “Thank you só much, God will bless you.”. Voor mijn ogen zie ik het scenario als ze ’s avonds ergens in een hutje de familie weer treffen. Vandaag hebben ze weer geld meegebracht en waren ze niet nutteloos. Ik voel me nog beroerder dan eerst, ga in de bloedhete truck zitten en probeer even nergens aan te denken.
Onderweg naar Chitheche blijkt Malawi inderdaad het sprookjesachtige Afrikaanse land te zijn zoals het in boeken beschreven wordt. Altijd lachende en zwaaiende (én fotogenieke) mensen, de tabakplantages en de hutten waarin de bladeren te drogen hangen, maar ook de maïs,- suikerriet,- en rijstplantages, de meer verspreide hutjes dan in Zambia, de groene heuvels en wilde wateren. We passeren een totaal weggeroest autokarkas, waar een grote groep jongens opgeklommen zijn en die naar ons schreeuwen en zwaaien. Meubels maken is één van de echte ambachten van Malawi (kennen jullie de Malawi stoelen?) en doen ze veel langs de weg en in het gras zitten vrouwen eeuwig elkaars haar te vlechten. We worden opgehouden bij een van de immigratiecontroles, zodoende komen we pas om negen uur ’s avonds aan bij Lake Malawi. In het pikkedonker zet ik mijn tent op en plof vermoeid op mijn te korte matras. Ik luister naar de golven die me doen vermoeden dat het meer dichterbij is dan je zou denken. Ik weet niet eens meer wat we gegeten hebben.
Vrijdag 14 maart 2008
Eindelijk! Lekker geslapen! Misschien omdat er dit keer geen ‘vier uur opstaan’ achter in mijn hoofd speelde :). Bij het openritsen van mijn tent besef ik verbijsterd dat ik inderdaad ver heen was gisteravond. Het ‘vermoeden dat het meer dichterbij is dan je zou denken’, blijkt ietwat misplaatst. Op nog geen twintig meter afstand van mijn tentopening begint het sneeuwwitte strand! Jahoe! Bikini aan, zonnebrand op, zwemmen maar! Het strandje aan Lake Malawi is één van de mooiste waar ik geweest ben. Een onontdekt, stil wit strand met blauw water. Ik zwem in water dat warmer is dan al mijn douches van de afgelopen week. Ondertussen lacht de lokale bevolking dat langs wandelt of vaart in uitgeholde boomstammen. De hele ochtend doe ik niets anders dan zwemmen, in de zon liggen, weer zwemmen, weer in de zon liggen. Zalig!
De lunch bestaat uit verse avocado, tomaten en ananas. I’m back into this planet! En kan dus ook weer uitdagingen aan…
Vanaf een stal ergens in de bergen van Chintheche rij ik op een prachtige donkerbruine ruin. We galopperen tot mijn niet gewende beenspieren het laten afweten, halen acrobatische toeren uit om takken en uitstekende roestige spijkers te ontwijken, zwaaien naar kinderen en hun ouders bij totaal onverwachte hutjes ergens achter verder struikgewas van de jungle en ruiken dat er meer verbouwd wordt dat tabak en cassave (ik hou het nog steeds op marihuana). Mijn paard was weer een van de onrustigste (ik zeg nooit meer dat ik kan paardrijden!) en bij elk water waar we onze knieën moeten optrekken om over te steken, moet ik hem inhouden. Het schijnt dat hij nog wel eens wil gaan rollen in dat heerlijk koele water, met berijder en al. Aangekomen bij Lake Malawi zadelen we de paarden af, trekken zelf onze kleren uit en rijden op de paarden het water in. Die van mij is dolblij en waadt verder en verder, tot hij zijn hoofd nog net boven water kan houden.
Terug bij het kamp help ik kok Moses met ciapati maken, het Afrikaanse ‘pannekoekachtige’ recept, dat je eet met je groente en vlees. Het deeg rol je flinterdun uit, vervolgens bak je het droog in de pan, daarna giet je er een flinke scheut olie bij. Hier vindt iedereen het lekker, ben benieuwd hoe mijn Afrikaanse familie op mijn kookkunsten zal reageren. ’s Avonds staan we in de bar te kletsen. Mijn medicijnen helpen wonderbaarlijk, ik heb energie te over. Langzaam aan verdwijnt iedereen naar bed, tot ik alleen nog met Joash en Zweedse Martin over ben. Joash staat achter de bar, de barman is al een uur geleden weggegaan. In het donker kruipen we met z’n drieën steeds meer weg in een hoekje van de bar, alleen omdat de onderlinge verbondenheid vanavond zo sterk voelbaar is. Het is donker, we luisteren naar het geluid van de golven en praten over boybands en oude liefdes.
Zaterdag 15 maart 2008
’s Morgens vroeg zit ik op het strand te kijken naar de vissers die terugkeren van hun nachtelijke tochten. Hoe verder de zon rijst, hoe meer lichtjes er van het meer verdwijnen en komt het vage gezang dichterbij. Op het strand staan enkele gezinnen al op hun vaders, zonen of broers te wachten. De kinderen wassen zich in het meer, vrouwen doen de afwas van het ontbijt. Vanmorgen maken we een wandeling door het dorp met een van de bewoners. Langs het strand lopen we richting, ja in welke richting eigenlijk? Het enige wat je ziet zijn palmbomen, groen struikgewas en zwaaiende jochies die met hun zelfgemaakte hengel kleine visjes uit het meer vissen. Toch schuilt hier achter ieder bosje weer een verrassing. We springen over geulen, bekijken de enorme grote visnetten die liggen te drogen en leren hoe met behulp van de paraffinelampen vissen naar de rode netten worden gelokt. Kinderen in lompen die je nauwelijks kledingstukken kunt noemen, lokken ons naar het eerste huis. Twee vrouwen van begin twintig zijn aan het koken, takkenbossen liggen te wachten voor de hut, kleine visjes liggen te drogen op het rieten dak. Ik mag proberen om zelf cassave te stampen in de kleien pot met de houten vijzel. Voor mijn gevoel is elke dag hier hetzelfde. Er is geen radio, geen televisie, slechts de bamboehut, de zon, en het dagelijks oogsten van granen en het vangen van vis voor het eten. De vrouwen zijn gelukkig, want ze hebben een man en een huis. De mannen vinden dat ze het goed hebben, want ze wonen dicht bij het meer, zodat ze voor eten kunnen zorgen. De meisjes leren van hun moeder hoe ze voor de jongere kinderen moeten zorgen en de jongens dromen ondertussen van studeren. Een oude vrouw zonder tanden in haar mond zwaait lief naar me. Ze is echt heel oud voor hun begrippen en er wordt voor haar gezorgd door haar kinderen en kleinkinderen. Ze ziet eruit alsof ze volop geniet van het leven. Ze is tevreden, maar weet wel dat ze arm zijn en hoopt dat haar kleinkinderen minder armoede mee zullen maken.
Hele hordes kinderen komen met ons mee, steeds meer sluiten zich aan bij de rij. Een meisje wil haar bal met me overgooien. Nou ja, bal…Een grote prop oud plastic met een draadje wol omwonden. Maar dat maakt niet uit, en met evenveel plezier zijn we een poosje aan het spelen. Opnieuw lopen we verder langs het strand, waar dit keer mannen de was aan het doen zijn in het meer, waar de kleren hangen te drogen over een van de houten kano’s (ik meen mijn eigen broek te herkennen, die ik ter bevordering van het leven van de lokalen vanmorgen bij de receptie heb afgegeven) en de kinderen klimmen vrolijk over iedere boot. Meisjes van een jaar of twaalf lopen rond met grote schalen groente op hun hoofd en proberen deze ook aan ons te verkopen. We verdwijnen weer in de bosjes en lopen over een boomstam naar de volgende hutten. De kinderen nemen elkaar op de rug en waden met blote voeten door het water. Ondertussen kauwen ze op geroosterde maïskolven en rauwe aardappelen. Een dik jongetje pakt mijn hand en loopt als een hondje met me mee. We ontmoeten een man die zojuist wakker is geworden na het bijslapen van het vissen. Hij bakt zijn visjes in een klein pannetje op het vuur. Eigenlijk zijn de vissen té klein om te vangen, als ze geen kans krijgen om groter te groeien en zelf voor kleine visjes te zorgen, is over een tiental jaar het meer totaal leeggevist. Verder zitten de mensen in de schaduw en lachen naar ons. De kinderen blijven vol energie om op elke foto te komen die we maken, en de jongens maken ons aan het lachen door te poseren in hun vechthouding. Ik zou hier dagen en dagen kunnen doorbrengen. Zo relaxed en alleen maar lachende mensen om je heen.
We passeren de ‘markt’: kleren hangend aan takken met daarnaast grote hompen vlees aan een haak. De mannen die erom heen zitten drinken uit een melkpak dat ze stevig schudden voor het openmaken. Biertje? Chibuku is Malawi’s traditionele maïsbier dat overal gedronken wordt. Met z’n allen uiteraard. Het pak wordt opengesneden en gaat van mond tot mond. Ondertussen brandt de zon genadeloos tijdens het middaguur dat al is aangebroken en laat een jongen zijn voetbalkunsten zien met zijn Afrikaanse voetbal.
Vlak voor ons kamp lopen we langs de plaatselijke artiesten die hun waren aan toeristen proberen te verkopen en na mijn lunch ga ik eens kijken of ik daar nog wat Malawiaanse kwatche kan spenderen. In een van de hutten begint een jonge man zojuist aan een schilderij van het meer, waar al een volle ronde maan bovenhangt. Als ik rondkijk, zie ik dat en dat en dat wat mooi is, maar ze zijn allemaal zo klein. Terstond vraag ik of de artiest niet het grote schilderij voor mij wil maken. Zo komt het dat ik de rest van de middag zittend op een Malawiaanse houten stoel bij de artiesten in de hut zit. Ze vertellen over hun leven, hoe hun broer ze leert schilderen en van hun opbrengst zo’n twintig mensen leven en tien kinderen naar school gaan. De zon blijft warm, in de hut hangt een geur van zweet en gedroogde takken en de bonte schilderijen zorgen voor een vrolijke sfeer. Ik kijk nog wat rond bij de houtkunstenaar en koop daar nog een kerststalset. Wauw, twee fantastische herinneringen aan een bijzondere dag in Malawi.
Ik zwem nog een keer in het meer. Dit keer met een Koreaanse reisgenoot, die vandaag pas durfde te zwemmen, omdat de kok hem wijs gemaakt had dat er krokodillen en nijlpaarden in het water zaten…De laatste krokodil is gesignaleerd in 1995 en nijlpaarden zwemmen zo’n twintig kilometer verderop pas, alleen vertel ik hem maar niet over de dodelijke Bilharzia-bacterie, die op de hele wereld alleen in Lake Malawi voorkomt.
’s Avonds eten we varken van ’t spit. Twee mannen hebben vanmorgen het varken gebracht, geslacht en aan de spies geregen en hebben de rest van de dag doorgebracht met het langzaam draaien van het vlees boven het vuur. Daar worden ze nu voor betaald en het karkas wordt aan stukken gesneden. Smakelijk!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
