Negen nachten Namibië
Door: Webmaster
Blijf op de hoogte en volg Karin
13 December 2007 | Namibië, Windhoek
Maandag 3 december 2007
Vandaag is rijden, rijden, rijden. ‘Slechts’ 510 kilometer, maar daar doen we ruim tien uur over. Deze ritten werken therapeutisch! De rest van de wereld lijkt verdwenen te zijn! In 1999 had Namibië een geschatte bevolking van ongeveer 1,7 miljoen met een dichtheid van 2,0 personen per km2. Daarmee is het een van de dunstbevolkte landen van Afrika. Het landschap heeft opeens weer bergen en er is meer afwisseling van begroeiing. De wegen zijn niet langer geasfalteerd en bij de grens in Namibië zijn er problemen omdat sinds vannacht de trucks een speciale schijf moeten hebben om door het land te mogen toeren. We maken grapjes over Zimbabwe-regels: besluit genomen, meteen van kracht, omdat Zimbabwe iedere dag andere regels heeft over wie er wel of niet een visum nodig hebben om het land in te mogen. We kamperen vlak over de grens bij Zelda kamp, waar een luipaard rondloopt! Maar dat blijkt het schoothondje van de bazin te zijn, dus die telt niet mee, dat is geen wildlife. Maar mooi is het dier wel.
Dinsdag 4 december 2007
Na een uitgebreid ontbijt rijden we naar Windhoek, de hoofdstad van Namibië. Voor dit land een grote stad. We kunnen uitgebreid winkelen omdat de truck de geklapte band moet laten maken. We zien eigenlijk alleen de grote winkelstraat, en de enige rechtshof van het land.
We rijden verder waarbij we een korte pauze hebben bij een Afrikaanse markt. Leuk is het niet om daar te wandelen, de verkopers zijn opdringerig en vervelend. Eigenlijk heb ik diep in mijn hart medelijden met allemaal, en zou ik het liefst bij allemaal wat kopen, maar dat is onmogelijk. Ik raak wel vertederd door een klein zwart jongetje gekleed in een boxershort voor een volwassen man. Zijn moeder heeft een kraampje op de markt en vraagt of ik een foto van haar zoontje wil opsturen, omdat ze geen foto van hem heeft sinds hij een baby was. Ze heeft me haar adres gegeven, dus toch nog een leuke herinnering aan de souvenirmarkt!
Na acht uur rijden komen we met zonsondergang aan bij Waterberg Plateau. Waterberg Plateau is een rotsmassief wat als een tafel 200 meter boven het landschap uitsteekt, en in totaal 18.000 hectare groot is. Ook historisch gezien is het een belangrijke plek, omdat het de plaats is waar de oorlog tussen de Duitsers en de Hereros plaatsvond. Ergens schijnen we ook dinosaurussporen in zandsteen te kunnen zien.
Namibië kent een interessante geschiedenis, die tijdens onze reis in elke plaats een stukje verder uitgelegd wordt door Geoff en Morgen.
De oudst bekende bewoners van het gebied zijn de San, beter bekend als de bosjesmannen. Tussen de 9e en 14e eeuw kwamen een aantal herdersvolken, de Herero’s, Ovambo’s, Kavango’s, en Tswana’s naar Namibië. In 19e eeuw kwamen daar de Nama’s en waarschijnlijk de Damara’s bij. Al deze volken kwamen naar Namibië omdat ze van hun vruchtbaardere gronden verdreven door andere Afrikaanse volkeren, of later door Basters en Europeanen.
Het moeilijke leven in de Namibische woestijn weerhield de Europeanen er tot 1876 van het binnenland in te trekken. In 1884 werd Namibië Duits gebied onder de naam ‘Deutsch Südwestafrika’. In 1906 en 1908 werden de eerste koper- en diamantvelden ontdekt. De Afrikaanse bevolking werd door de toenemende Duitse kolonisatie steeds meer van hun land verdreven en tot tweederangs burgers gemaakt. In 1904 kwamen de Herero’s in opstand. De Nama’s kozen later voor een guerrillaoorlog. Beide resulteerden in een bloedbad waarbij driekwart van de twee volken omkwam. Tijdens het kolonisatieproces werd de Afrikaanse bevolking gehalveerd.
Na WO I kreeg Zuid-Afrika namens de Volkenbond de heerschappij over Namibië, onder de naam Zuid-West-Afrika. De verdeling van de bevolking in aparte groepen, die tijdens de Duitse tijd was begonnen, werd verder versterkt. Vanaf 1922 werd de Afrikaanse bevolking verplicht te verhuizen naar reservaten in het onvruchtbaardere noorden van het land. Deze verhuizing betekende een grote achteruitgang in bestaansmogelijkheden. Na WO II werd de apartheid ingesteld. De Zuid-Afrikaanse greep op Namibië werd steeds groter. Bovendien bleek dat Zuid-Afrika niet van plan was de heerschappij aan de Verenigde Naties terug te geven. In 1964 kreeg elke etnische groep zelfs zijn eigen ‘thuisland’. Deze thuislanden functioneerden ‘zelfstandig’ volgens het systeem van gescheiden ontwikkeling. Het verzet van de Afrikaanse bevolking nam toe; elke vorm van protest werd echter hard neergeslagen. In 1960 werd de SWAPO (South West African People’s Organisation) opgericht. Deze partij begon in 1966 met gewapend verzet tegen de Zuid-Afrikaanse overheersing, het systeem van de apartheid en de reservaten. Dit zou het begin zijn van een 25-jaar durende guerrillaoorlog die zich vooral in het Noorden van Namibië afspeelde.
De buitenlandse kritiek op Zuid-Afrika nam toe. In 1971 noemde het Internationaal Gerechtshof in Den Haag de Zuid-Afrikaanse aanwezigheid in Namibië ‘illegaal’. Als reactie daarop veroordeelden de kerken in Namibië het apartheidsregime. De Verenigde Naties erkenden in 1973 de SWAPO als legitieme vertegenwoordiging van het Namibische volk.
Er volgden nog 17 jaren van intensieve onderhandeling en gevechten voordat onder leiding van de Verenigde Naties verkiezingen werden uitgeschreven voor november 1989. De laatste fase van het proces verliep vreedzaam, maar werd verstoord door berichten over SWAPO-strijders die zich eveneens schuldig hadden gemaakt aan martelingen en moorden. De verkiezingen werden overtuigend gewonnen door de SWAPO en op 21 maart 1990 werd Sam Nujoma de eerste President van Namibië. Bij de verkiezingen van 1994 en 1998 kwam de SWAPO steeds als winnaar uit de bus en Nujoma is nog steeds president. De laatste jaren komt er echter meer kritiek op Nujoma en de SWAPO. Er gaan stemmen op die vinden dat het tijd is voor vernieuwing. Dit uit zich bijvoorbeeld in de oprichting van een nieuwe politieke partij, het ‘Congress of Democrats’ (CoD).
Ondertussen heeft Namibië 2 miljoen inwoners. De invloed van de Duitsers is nog volop aanwezig. Veel Duits sprekende blanke mensen en ook de traditionele klederdracht van de Namibische vrouwen heeft een Westers karakter. De vrouwen dragen een ‘Victoriaanse’ jurk, waarin alles ‘groot’ lijkt (billen!), en op hun hoofd dragen ze een kapje met een soort hoorns. Hoe groter, hoe rijker en belangrijker de familie!
Woensdag 5 december 2007
Om half zes beklimmen we Waterberg Plateau al. Wat een uitzicht!
Vandaag rijden we 256 kilometer in zes uur naar Etosha National Park. Onderweg doen we boodschappen in Outjo, waar we een paar Himba nomaden tegenkomen. De Himba is een bevolkingsgroep in het noordwesten van Namibië. Ze bevolkt een deel van de regio Kunene, het gedeelte dat bekend is onder de naam Kaokoveld ten zuiden van de Kunene rivier. De Himba's zijn nomaden en leven voornamelijk van hun vee. De Namibische overheid werkt hard om de infrastructuur van het land te verbeteren. Een gevolg hiervan is dat de Himba minder dan voorheen in afzondering kan leven. Als gevolg daarvan wordt hun traditionele levenswijze meer en meer beïnvloed door andere culturen. De Himba dragen niet veel kleding :), maar de vrouwen smeren zichzelf dagelijks in met een mengsel van botervet, oker en kruiden. Het mengsel beschermt hun huid tegen de stralen van de zon en geeft de vrouwen een diepbruin-rode kleur. Leuk om te weten is dat de Himba een eigen, ongebruikelijke, metafoor voor tijd hebben. Ze zien de tijd als een rivier die langs stroomt. De toekomst ligt achter hen, want dit gedeelte van de rivier is nog niet langs gestroomd. Het verleden ligt voor hen, want dit is de rivier die langs gestroomd is en dus zichtbaar.
Etosha National Park bestaat dit jaar 100 jaar. Hebben wij even geluk, want dat betekent nieuwe douches, nieuwe zwembaden en een nieuw restaurant :). In 1907 was het park 100.000 km2, maar onder politieke druk is dit uiteindelijk ingekrompen tot 22.195 km2. Een kwart van de oppervlakte bestaat uit zoutmeren (pans) waarvan de Etosha pan alleen al 4.590 km² groot is. ‘Etosha’ betekent ‘grote witte vlakte’ en dat beschrijft goed de kaalheid en leegte van de grote zoutpan. Alleen na hevige regenval zal deze tijdelijk onder water staan. Het bushveld erom heen is groot genoeg om prachtige gamedrives te maken! De zinderende lucht trilt van de hitte, maar bij de waterplassen is de situatie magnifiek. Alle dieren lopen door elkaar. Zebra’s en koedoes maken ruzie om een plekje bij het water, olifanten rollen lekker door de modder en besproeien zichzelf met het zand tot ze sprookjesachtig wit zijn. Dorstige giraffen doen me afvragen waarom God hun benen eigenlijk zo lang gemaakt heeft, want het ziet er toch maar onhandig en moeilijk uit als ze gulzig het water opslurpen.
We kamperen op kamp Halali, de nieuwste van de drie kampen in het park. ’s Avonds en ’s nachts wordt de meeste herrie veroorzaakt door de vele stinkdieren die alle vuilnisbakken afstruinen! Wegjagen kan niet, want stinkdieren hebben nu eenmaal een verdedigingsmechanisme met een vervelende bijkomstigheid…
De volgende ochtend zullen we om vijf uur alweer een gamedrive maken, maar dat kan je er echt niet van weerhouden om ’s avonds een kijkje te nemen bij de verlichte Morenga waterhole. En als je daar eenmaal bent en een kléin beetje geluk hebt, ben je er niet meer weg te slaan ook. En dat geluk was met ons! Een kudde van zeventien olifanten waren aan het drinken. Allemaal mama-olifanten met baby-olifantjes. De kleinste olifant die ik ooit gezien heb, liep naast zijn moeder te wankelen op zijn benen. Pas geboren! Ondertussen jaagde het oudste vrouwtje met veel getrompetter en dreigementen een eenzame leeuw weg die ook dorstig was. Wat een ervaring! Die unieke stilte, met alleen de geluiden van de wilde dieren, maakt dat ik tweeëneenhalf uur lang ademloos bush-televisie aan het kijken ben.
Donderdag 6 december 2007
Gamedrive in de ochtend, gamedrive in de middag. Een van de plaatsen waar we vandaag komen is de Etosha pan. Ik zou er best eens een middagje willen ronddwalen. Eén grote witte zandbak om je heen, elke horizon lijkt hetzelfde. Als je je vinger in het zand steekt, en daarna lik je hem af, proef je alleen maar zout. Schijnt het, want ik heb het maar niet geprobeerd… Op verschillende plaatsen in de Kalahari woestijn kun je zoutpannen of zoutmeren vinden. Deze worden door het klimaat gevormd en ontstaan op plaatsen waar gedurende eeuwen en eeuwen het land periodiek onder water stond. Veel rivieren en beekjes in de Kalahari voeren maar een korte tijd water (alleen tijdens de regentijd, want tijdens de droge periode verdampt alles weer). Het water bevat allerlei mineralen en hoe verder stroomafwaarts, hoe geconcentreerder deze stoffen in het water zitten. Als het water verdampt, blijven de mineralen achter en vormen de zoutkorst als oppervlaktelaag van het zoutmeer.
’s Middags is het relaxen. De groep gaat gangbang-zwemmen, wat ik vertwijfeld sta te bekijken. Dat wordt dus slapen voor mij. ’s Avonds eten we in het restaurant. Onze buurvrouw zit bijna drie kwartier op haar bestelde buffel-steak te wachten en beweert dat ze rundvlees serveren. Moses en ik vinden dat onze rundvlees-steak zo’n vreemde kleur en smaak heeft…
Ook vandaag komen de olifanten in het donker drinken, en ze worden afgelost door nóg een kudde olifanten. Deze tweede kudde wil van een puberale mannetjes olifant af, omdat hij teveel op de vrouwtjes begint te jagen. Krijgen we toch bijna een olifantengevecht te zien!
Vrijdag 7 december 2007
Het droge landschap heeft iets magisch. Praktisch ongeschikt voor landbouw is het land nauwelijks gecultiveerd. De uren rijden zonder geluiden en bewegingen laat geen ruimte over voor piekeren of zorgen. Gewoon het leven aanvaarden zoals het is.
We zijn op weg naar het enige echt toeristische gebied van Namibië, en dan spreek ik met name over het stadje Swakopmund. We rijden door de Namib-woestijn, die wordt gezien als de oudste woestijn van de wereld. De circa 100 kilometer brede zandwoestijn strekt zich uit van noord naar zuid langs de Atlantische kust van Namibië over een lengte van ongeveer 400 kilometer.
Eerst naar Desert Explorer om activiteiten uit te zoeken voor morgen. Ik heb dit jaar al heel wat uurtjes doorgebracht in de lucht en dit op de meest ongewone manieren gedaan, alleen die parachutesprong ontbreekt nog steeds…
Daarna maken we een lange wandeling over het strand. Het zand is wit, de ondergaande zon kleurt de hemel rood-roze, een lekker briesje, Moses loopt gek te doen; een heerlijk moment dus! Daarna eten bij een visrestaurant en door de donkere knusse straatjes met heel veel leuke shopgelegenheden terug naar de lodge. Om heerlijk in een bed (!)weg te zinken.
Zaterdag 8 december 2007
Helaas pindakaas…een paar wolken in de lucht blijken genoeg te zijn om de skydive af te blazen (letterlijk en figuurlijk dus). Dan vertrekken we om half elf al om de woestijn onveilig te maken! Eerst rijden we een uur met de quadbike door de eindeloze zandduinen. Dat had ik vorig jaar al een weekend lang gedaan, dus ik reed voorop! Misschien later toch wel een beetje sneu voor de anderen, want ik wilde sneller en sneller en hoger en hoger, en jutte de voorrijder van Desert Explorers flink op (echt niet expres:)!). Maar het was een fantastische ervaring! Vol gas rijd je tegen zo’n zandheuvel tot je motor je niet verder omhoog krijgt, om vervolgens met een vaart weer naar beneden te stuiven. En dan heb ik het nog niet over de lage zandheuvels, af en toe vloog ik letterlijk met quadbike en al door de lucht. Hihaa!
De zandduinen die we doorcrossen zijn de hoogste ter wereld, en de tocht is schitterend. Na een uur rijden zijn we bij een duin van vijftig meter hoog, tijd om te sandboarden! De boarden blijken nog eenvoudiger dan eenvoudig, gewoon een triplexplankje waar ze wat vet onder smeren. Op de foto’s lijkt de vijftig meter niet zo diep, maar het is echt steil naar beneden en je haalt toch zo’n tachtig kilometer per uur! Eerst even degenen die staan te trappelen rustig bekijken, en het lijkt echt gaaf, dus kom maar op!
Het gaat hard, het is warm, en aan het einde…ligt een hoop zand! Ik had de eer om als eerste (en ook de meeste keren) over de kop te slaan. Ik dacht zelf dat het drie keer was, maar Moses houdt bij hoog en laag vol dat het vier keer was. Zand in mijn haren, in mijn mond, in mijn oren, zelfs daar waar je het niet weten wilt! En dan moet je die vijftig meter weer omhoog klimmen met dat board. Waar Moses het ondertussen bijna in zijn broek deed van het lachen, maar ja, dat is ook zo weer verdampt met ruim 35 graden Celsius. Ach, waar het zand ook zit, ik laat me niet ontmoedigen, en ben dus vrolijk nog een paar keer naar beneden gesuisd. Alleen die duin van tachtig meter heb ik maar laten zitten. Ik kreeg al hoogtevrees als ik ernaar keek! Ook kom je dan ruim boven de honderd kilometer per uur, en een reisgenoot uit Australië liet zien dat dan je board dwars door midden breekt als het zand niet helemaal egaal blijkt te zijn.
We rijden nog een uur op de quad voordat we teruggaan naar Swakopmund. Daar trekken we weer naar het strand, waar de Namibiërs en veel Zuid-Afrikaners op vakantie de hele dag doorbrengen. Er zijn wedstrijden met speedboten, er is life muziek, dus heerlijk een middagje drinken op de vele terrasjes, bekijken van toeristenwinkeltjes en natuurlijk vis eten!
’s Avonds gaan we met z’n allen uit eten en spelen we pool met Morgen en Geoff in Swakop Lodge. Ik observeer mijn reisgenoten die stuk voor stuk veel te veel drinken. Dit resulteert de volgende dag in diverse noodzakelijke stops vanwege mensen die last van hun maag blijven hebben.
Zondag 9 december 2007
Opnieuw de skydive gecanceld! Romantisch meedrijven met de wind aan een parachute zit er dit jaar dus niet meer in…:(
Vandaag gaan we op pad naar de Sossusvlei, maar eerst bezoeken we Walvis Bay nog. Op weg naar India kwam Bartolomeus Dias op 8 december (gisteren!) 1487 aan in de natuurlijke baai van Walvis Bay. Hij noemde de baai O Golfo de Santa Maria da Conceição. Deze naam werd al snel omgedoopt door de Nederlandse schepen waarvan de opvarenden dit niet konden uitspreken. Walvisbaai is de belangrijkste zeehaven van Nambië, een soort tweede Volendam dus (alleen hebben ze géén dijk). De visserij-industrie tussen Walvisbaai en Swakopmund in een van de belangrijkste inkomsten van Namibië. Dit verklaart dat Zuid-Afrika op 21 maart 1990 Namibië zelfstandig verklaarde, maar pas vier jaar later Walvisbay aan Namibië overdroeg. Voor mij zei de plaats niet zo veel. Kan ook liggen aan de mensen die de truck uitvluchten met magen die ’s morgens vroeg nog blijven opspelen, maar ook is het strand grauw en stil.
Dan zijn we terug in de bergen! Van boven naar beneden, linksom, rechtsom (sommigen nemen zich vandaag serieus voor nóóit meer te zullen drinken…) komen we terecht in het maanlandschap van Namibië. Daar passeren we de steenbokskeerkring, 23.5 graad ten zuiden van de evenaar. Dit staat uiteraard met een groot bord voor de toeristen aangegeven. En ja, terwijl ik me afvraag hoe vaak ik deze keerkring ondertussen al gepasseerd ben, wil ook ik toch even op de foto.
Even buiten de Sossusvlei staan we op een camping. ‘Sossus’komt van ‘tsossus’, wat ‘mensen die in het zand verdwijnen’ betekent, en ‘vlei’ is Afrikaans voor ‘vallei’. De zandduinen liggen al te lonken, de tentharingen lijken toch wat onstabiel in de zandbodem met de sterke wind die er waait, de zandkorrels waaien in het eten uit Morgen’s kitchen, je zult weten dat je in de woestijn bent. En ga vroeg slapen, want om half vijf in de ochtend opstaan om Dune 45 te beklimmen is echt een aanrader!
Maandag 10 december 2007
Om vijf uur gaan de hekken van Namib Naukluft open. Alle tourtrucks steven rechtstreeks af op dune 45, gewoon letterlijk de 45e duin aan je linkerhand. Een hoge duin, maar niet te steil, dus geschikt voor ongetrainde toeristjes om te beklimmen. Wij zijn de eersten, dus de duin ligt nog ongeschonden voor ons! Het is bijna zonde om dat maagdelijke zandpatroon wat er de laatste zeventien uur overheen geblazen is, met onze voetstappen te beschadigen. Maar de zon is al onderweg, dus zou je denken: snel op naar boven! Maar dat valt nog behoorlijk tegen! Ik uit het land van klei en horizonnen, maar ook de andere Europeanen, Amerikanen, Australiërs en Afrikaan, zijn totaal niet gewend aan lopen in zand, laat staan omhoog! Ietwat (behoorlijk) bezweet en hijgend eenmaal boven zijnde, blijkt de klim meer dan de moeite waard. Het uitzicht is werkelijk magnifiek. Je tenen begravend in het al warme, rode zand staat aan de ene kant de hemel in brand door de rode zon die opkomt en heeft iedereen de maan en zijn donkere schaduw aan de andere kant de rug toegekeerd.
Om zes uur gaan we hongerig maar voldaan met moon-walk sprongen terug naar beneden. Steeds groter en langer worden de passen, en als ik zwevend onderaan eindig en omkijk, ziet Dune 45 er maar afgeleefd uit.
De uren daarna is het mogelijk om een woestijnwandeling te maken met één van de weinige echte bushmannen die hier nog over zijn. In 1918 werden de bosjesmannen als dieren neergeschoten en uitgeroeid. De overgebleven verwanten wonen tegenwoordig in een apart dorpje aan de rand van de woestijn. Nou, dat dit een echte was, heb ik wel geweten! Ingewijd in de geheimen van de woestijn! Het schijnt dat ik nu moet kunnen overleven mocht ik een keer verdwalen…De bushman die met ons meegaat, is de enige die ooit in drie dagen de afstand vanaf deze duinen tot de zee gelopen heeft, zo’n 55 kilometer, met alle gevaren die de woestijn met zich meebrengt. De onvoorstelbare hitte, maar kou in de nacht, je behoefte aan véél water, toch ook moeten eten.
De bushman wist wonderbaarlijk leuk en interessant over de woestijn te vertellen en liet ons fascinerende dingen aan ons te laten zien. Het herkennen van dierensporen, tot die van een spin aan toe! Het openmaken van een spinnenhol om te laten zien dat een spin inderdaad vliegensvlug naar zijn ‘voordeur’ toe komt rennen om hem snel weer met zand dicht te gooien. Het opgraven van kevers, die zichzelf vervolgens in enkele seconden weer totaal in het zand ingegraven heeft. Het herkennen van planten en kevertjes die water bevatten (wat ze opvangen van de zeewind, en door het eten van vetplantjes en dieren die lager in de voedselketen staan). Het vangen van hagedissen die een delicatesse schijnen te zijn. Het jagen op antilopen en bokken en het overleven van de hitte door onder het zand te gaan liggen (sommige dieren graven zich overdag in tot 30 cm. onder de grond!). Ook verklaarde de bushman de donkere gloed die de meeste duinen van een afstand hebben. Na ongeveer vijftien seconden met een piepklein magneetje door de bovenste laag zand te hebben bewogen, hangt er een pegel van ongeveer 10 cm ijzerstof aan! Interessant voor de hoogovens?
Na een wandeling van ongeveer een half uur komen we aan bij de Deadvlei. Plus minus 1000 jaar geleden heeft hier water gestaan. Het zand is hier lichter, en er staan verdroogde bomen als monumenten aan de vroegere tijd. Deze bomen hebben wortels die uiteindelijk soms meer dan 70 meter diep groeiden, om de laatste resten water naar boven te halen. Dat mocht uiteindelijk natuurlijk niet baten en 900 jaar geleden zijn de laatste bomen dan ook gestorven. Een aantal jaar geleden heeft de vallei als spookachtig filmdecor gediend voor een film met Jennifer Lopez. Zij werd met een helicopter naar de set gevlogen en was na de opname meteen weer weg. Die heeft wat gemist! Over een jaar over dertig zal de vallei met de boom-mummies onder het zand verdwenen zijn, en zal er niets meer te bezoeken zijn. Ook de nabijgelegen Kenya-vlei (in de vorm van het land) en de Sossus-vlei zullen dan verdwenen zijn.
Op de terugweg daagt de bushman ons uit om van een duin af te rennen. Eerst denken we dat hij een grapje maakt, maar hij springt zelf al weg. Als losgeslagen kinderen in een speeltuin duiken we hem achterna. Om onderaan de duin allemaal onze schoenen te ontdoen van minstens een kilo zand. De bushman zelf loopt zijn leven lang al op blote voeten. Op die manier weet men altijd van elkaar wie er in de woestijn loopt, en als ze verdwalen bij het jagen kunnen ze de weg terug makkelijk vinden. De bushman herkent vanaf een meter afstand de voetstappen van zijn vader, zijn moeder, zijn vrouw en zijn kinderen. Ook kunnen ze aan voetstappen zien of het een man of een vrouw is. Als de vrouw alleen is, betekent dit ook dat ze nog vrijgezel is, een prooi dus! Ook schijn je te kunnen zien aan een voetafdruk of een vrouw zwanger is.
Ondertussen is een het uur of elf, en de temperatuur is opgelopen tot een graad of veertig. Wat een hitte! Om één uur zal de temperatuur hier middenin de woestijn ongeveer 55 graden zijn. Dat betekent dat het zand verhit is tot een graad of tachtig. Voeten verbranden dus!
We brengen ’s middags nog wel even een bezoekje aan de Sesriem Canyon. Volgens de legende waren er vroeger zes riemen van ossenhuid nodig om met een emmer water uit de kloof te halen, vandaar de naam Sesriem. Het is klein, met veel spelonken, grotten, vogels, slangen en amfibieën. Moses en ik klimmen naar beneden, om even rond te dwalen in de diepte. Leuk, maar sommige mensen zullen het niet echt bijzonder vinden.
Dinsdag 11 december 2007
We hebben weer een lange rit voor de boeg, naar het midden Zuiden van Namibië: de Fish River Canyon. Onderweg bekijken we wonderbaarlijke bomen, waaronder de Kokaboom (een aloë in boomvorm) en de Cameltree, en zien we de enorme nesten van de republikeinwevers, die door tientallen vogelparen tegelijk worden gebruikt.
Onderweg stoppen we bij een ‘wild-west’ dorpje, waar gerimpelde zwarte vrouwen warmte uitstralen terwijl ze elkaar begroeten met de gebruikelijk knuffel en de man van het tankstation een uur lang onbeweeglijk tegen de pomp geleund zit, te wachten op een klant. Stofwolken dwarrelen op van de weg als er een 4x4 langs rijdt en de winkel verkoopt alleen oude cola en biltong. Dit is Namibië!
Naar schatting heeft het twee miljoen jaar geduurd voor de Fish River deze vallei uitgeslepen had, en de Fish River Canyon is de op één na grootste ter wereld. De afmetingen van de kloof zijn fenomenaal: 161 kilometer lang, 24 kilometer breed en 550 meter diep. Alleen in de zomer zou er water doorheen sijpelen, maar daar zie ik weinig van op de plek die we bezoeken. We maken een hike van ongeveer een kilometer of drie, waarbij je iedere keer een nieuw adembenemend uitzicht op de kloof krijgt. Het lukt helaas niet om deze op de foto te krijgen, de mysterie van de diepte, lengte en kleuren zijn onmogelijk vast te leggen. Eenmaal aangekomen bij het meetingpoint bekijken we de zonsopgang. Die lijkt lang op zich te laten wachten, maar begint het dalen eenmaal, is de zon ook zo verdwenen.
’s Avonds eten we springbok en gemsbok sosatie en lig ik ’s nachts in mijn tent naar het donker te luisteren. Het einde van de reis komt alweer in zicht. Ik kan het me echt niet voorstellen dat ik over vier dagen thuis ben!
Vandaag is rijden, rijden, rijden. ‘Slechts’ 510 kilometer, maar daar doen we ruim tien uur over. Deze ritten werken therapeutisch! De rest van de wereld lijkt verdwenen te zijn! In 1999 had Namibië een geschatte bevolking van ongeveer 1,7 miljoen met een dichtheid van 2,0 personen per km2. Daarmee is het een van de dunstbevolkte landen van Afrika. Het landschap heeft opeens weer bergen en er is meer afwisseling van begroeiing. De wegen zijn niet langer geasfalteerd en bij de grens in Namibië zijn er problemen omdat sinds vannacht de trucks een speciale schijf moeten hebben om door het land te mogen toeren. We maken grapjes over Zimbabwe-regels: besluit genomen, meteen van kracht, omdat Zimbabwe iedere dag andere regels heeft over wie er wel of niet een visum nodig hebben om het land in te mogen. We kamperen vlak over de grens bij Zelda kamp, waar een luipaard rondloopt! Maar dat blijkt het schoothondje van de bazin te zijn, dus die telt niet mee, dat is geen wildlife. Maar mooi is het dier wel.
Dinsdag 4 december 2007
Na een uitgebreid ontbijt rijden we naar Windhoek, de hoofdstad van Namibië. Voor dit land een grote stad. We kunnen uitgebreid winkelen omdat de truck de geklapte band moet laten maken. We zien eigenlijk alleen de grote winkelstraat, en de enige rechtshof van het land.
We rijden verder waarbij we een korte pauze hebben bij een Afrikaanse markt. Leuk is het niet om daar te wandelen, de verkopers zijn opdringerig en vervelend. Eigenlijk heb ik diep in mijn hart medelijden met allemaal, en zou ik het liefst bij allemaal wat kopen, maar dat is onmogelijk. Ik raak wel vertederd door een klein zwart jongetje gekleed in een boxershort voor een volwassen man. Zijn moeder heeft een kraampje op de markt en vraagt of ik een foto van haar zoontje wil opsturen, omdat ze geen foto van hem heeft sinds hij een baby was. Ze heeft me haar adres gegeven, dus toch nog een leuke herinnering aan de souvenirmarkt!
Na acht uur rijden komen we met zonsondergang aan bij Waterberg Plateau. Waterberg Plateau is een rotsmassief wat als een tafel 200 meter boven het landschap uitsteekt, en in totaal 18.000 hectare groot is. Ook historisch gezien is het een belangrijke plek, omdat het de plaats is waar de oorlog tussen de Duitsers en de Hereros plaatsvond. Ergens schijnen we ook dinosaurussporen in zandsteen te kunnen zien.
Namibië kent een interessante geschiedenis, die tijdens onze reis in elke plaats een stukje verder uitgelegd wordt door Geoff en Morgen.
De oudst bekende bewoners van het gebied zijn de San, beter bekend als de bosjesmannen. Tussen de 9e en 14e eeuw kwamen een aantal herdersvolken, de Herero’s, Ovambo’s, Kavango’s, en Tswana’s naar Namibië. In 19e eeuw kwamen daar de Nama’s en waarschijnlijk de Damara’s bij. Al deze volken kwamen naar Namibië omdat ze van hun vruchtbaardere gronden verdreven door andere Afrikaanse volkeren, of later door Basters en Europeanen.
Het moeilijke leven in de Namibische woestijn weerhield de Europeanen er tot 1876 van het binnenland in te trekken. In 1884 werd Namibië Duits gebied onder de naam ‘Deutsch Südwestafrika’. In 1906 en 1908 werden de eerste koper- en diamantvelden ontdekt. De Afrikaanse bevolking werd door de toenemende Duitse kolonisatie steeds meer van hun land verdreven en tot tweederangs burgers gemaakt. In 1904 kwamen de Herero’s in opstand. De Nama’s kozen later voor een guerrillaoorlog. Beide resulteerden in een bloedbad waarbij driekwart van de twee volken omkwam. Tijdens het kolonisatieproces werd de Afrikaanse bevolking gehalveerd.
Na WO I kreeg Zuid-Afrika namens de Volkenbond de heerschappij over Namibië, onder de naam Zuid-West-Afrika. De verdeling van de bevolking in aparte groepen, die tijdens de Duitse tijd was begonnen, werd verder versterkt. Vanaf 1922 werd de Afrikaanse bevolking verplicht te verhuizen naar reservaten in het onvruchtbaardere noorden van het land. Deze verhuizing betekende een grote achteruitgang in bestaansmogelijkheden. Na WO II werd de apartheid ingesteld. De Zuid-Afrikaanse greep op Namibië werd steeds groter. Bovendien bleek dat Zuid-Afrika niet van plan was de heerschappij aan de Verenigde Naties terug te geven. In 1964 kreeg elke etnische groep zelfs zijn eigen ‘thuisland’. Deze thuislanden functioneerden ‘zelfstandig’ volgens het systeem van gescheiden ontwikkeling. Het verzet van de Afrikaanse bevolking nam toe; elke vorm van protest werd echter hard neergeslagen. In 1960 werd de SWAPO (South West African People’s Organisation) opgericht. Deze partij begon in 1966 met gewapend verzet tegen de Zuid-Afrikaanse overheersing, het systeem van de apartheid en de reservaten. Dit zou het begin zijn van een 25-jaar durende guerrillaoorlog die zich vooral in het Noorden van Namibië afspeelde.
De buitenlandse kritiek op Zuid-Afrika nam toe. In 1971 noemde het Internationaal Gerechtshof in Den Haag de Zuid-Afrikaanse aanwezigheid in Namibië ‘illegaal’. Als reactie daarop veroordeelden de kerken in Namibië het apartheidsregime. De Verenigde Naties erkenden in 1973 de SWAPO als legitieme vertegenwoordiging van het Namibische volk.
Er volgden nog 17 jaren van intensieve onderhandeling en gevechten voordat onder leiding van de Verenigde Naties verkiezingen werden uitgeschreven voor november 1989. De laatste fase van het proces verliep vreedzaam, maar werd verstoord door berichten over SWAPO-strijders die zich eveneens schuldig hadden gemaakt aan martelingen en moorden. De verkiezingen werden overtuigend gewonnen door de SWAPO en op 21 maart 1990 werd Sam Nujoma de eerste President van Namibië. Bij de verkiezingen van 1994 en 1998 kwam de SWAPO steeds als winnaar uit de bus en Nujoma is nog steeds president. De laatste jaren komt er echter meer kritiek op Nujoma en de SWAPO. Er gaan stemmen op die vinden dat het tijd is voor vernieuwing. Dit uit zich bijvoorbeeld in de oprichting van een nieuwe politieke partij, het ‘Congress of Democrats’ (CoD).
Ondertussen heeft Namibië 2 miljoen inwoners. De invloed van de Duitsers is nog volop aanwezig. Veel Duits sprekende blanke mensen en ook de traditionele klederdracht van de Namibische vrouwen heeft een Westers karakter. De vrouwen dragen een ‘Victoriaanse’ jurk, waarin alles ‘groot’ lijkt (billen!), en op hun hoofd dragen ze een kapje met een soort hoorns. Hoe groter, hoe rijker en belangrijker de familie!
Woensdag 5 december 2007
Om half zes beklimmen we Waterberg Plateau al. Wat een uitzicht!
Vandaag rijden we 256 kilometer in zes uur naar Etosha National Park. Onderweg doen we boodschappen in Outjo, waar we een paar Himba nomaden tegenkomen. De Himba is een bevolkingsgroep in het noordwesten van Namibië. Ze bevolkt een deel van de regio Kunene, het gedeelte dat bekend is onder de naam Kaokoveld ten zuiden van de Kunene rivier. De Himba's zijn nomaden en leven voornamelijk van hun vee. De Namibische overheid werkt hard om de infrastructuur van het land te verbeteren. Een gevolg hiervan is dat de Himba minder dan voorheen in afzondering kan leven. Als gevolg daarvan wordt hun traditionele levenswijze meer en meer beïnvloed door andere culturen. De Himba dragen niet veel kleding :), maar de vrouwen smeren zichzelf dagelijks in met een mengsel van botervet, oker en kruiden. Het mengsel beschermt hun huid tegen de stralen van de zon en geeft de vrouwen een diepbruin-rode kleur. Leuk om te weten is dat de Himba een eigen, ongebruikelijke, metafoor voor tijd hebben. Ze zien de tijd als een rivier die langs stroomt. De toekomst ligt achter hen, want dit gedeelte van de rivier is nog niet langs gestroomd. Het verleden ligt voor hen, want dit is de rivier die langs gestroomd is en dus zichtbaar.
Etosha National Park bestaat dit jaar 100 jaar. Hebben wij even geluk, want dat betekent nieuwe douches, nieuwe zwembaden en een nieuw restaurant :). In 1907 was het park 100.000 km2, maar onder politieke druk is dit uiteindelijk ingekrompen tot 22.195 km2. Een kwart van de oppervlakte bestaat uit zoutmeren (pans) waarvan de Etosha pan alleen al 4.590 km² groot is. ‘Etosha’ betekent ‘grote witte vlakte’ en dat beschrijft goed de kaalheid en leegte van de grote zoutpan. Alleen na hevige regenval zal deze tijdelijk onder water staan. Het bushveld erom heen is groot genoeg om prachtige gamedrives te maken! De zinderende lucht trilt van de hitte, maar bij de waterplassen is de situatie magnifiek. Alle dieren lopen door elkaar. Zebra’s en koedoes maken ruzie om een plekje bij het water, olifanten rollen lekker door de modder en besproeien zichzelf met het zand tot ze sprookjesachtig wit zijn. Dorstige giraffen doen me afvragen waarom God hun benen eigenlijk zo lang gemaakt heeft, want het ziet er toch maar onhandig en moeilijk uit als ze gulzig het water opslurpen.
We kamperen op kamp Halali, de nieuwste van de drie kampen in het park. ’s Avonds en ’s nachts wordt de meeste herrie veroorzaakt door de vele stinkdieren die alle vuilnisbakken afstruinen! Wegjagen kan niet, want stinkdieren hebben nu eenmaal een verdedigingsmechanisme met een vervelende bijkomstigheid…
De volgende ochtend zullen we om vijf uur alweer een gamedrive maken, maar dat kan je er echt niet van weerhouden om ’s avonds een kijkje te nemen bij de verlichte Morenga waterhole. En als je daar eenmaal bent en een kléin beetje geluk hebt, ben je er niet meer weg te slaan ook. En dat geluk was met ons! Een kudde van zeventien olifanten waren aan het drinken. Allemaal mama-olifanten met baby-olifantjes. De kleinste olifant die ik ooit gezien heb, liep naast zijn moeder te wankelen op zijn benen. Pas geboren! Ondertussen jaagde het oudste vrouwtje met veel getrompetter en dreigementen een eenzame leeuw weg die ook dorstig was. Wat een ervaring! Die unieke stilte, met alleen de geluiden van de wilde dieren, maakt dat ik tweeëneenhalf uur lang ademloos bush-televisie aan het kijken ben.
Donderdag 6 december 2007
Gamedrive in de ochtend, gamedrive in de middag. Een van de plaatsen waar we vandaag komen is de Etosha pan. Ik zou er best eens een middagje willen ronddwalen. Eén grote witte zandbak om je heen, elke horizon lijkt hetzelfde. Als je je vinger in het zand steekt, en daarna lik je hem af, proef je alleen maar zout. Schijnt het, want ik heb het maar niet geprobeerd… Op verschillende plaatsen in de Kalahari woestijn kun je zoutpannen of zoutmeren vinden. Deze worden door het klimaat gevormd en ontstaan op plaatsen waar gedurende eeuwen en eeuwen het land periodiek onder water stond. Veel rivieren en beekjes in de Kalahari voeren maar een korte tijd water (alleen tijdens de regentijd, want tijdens de droge periode verdampt alles weer). Het water bevat allerlei mineralen en hoe verder stroomafwaarts, hoe geconcentreerder deze stoffen in het water zitten. Als het water verdampt, blijven de mineralen achter en vormen de zoutkorst als oppervlaktelaag van het zoutmeer.
’s Middags is het relaxen. De groep gaat gangbang-zwemmen, wat ik vertwijfeld sta te bekijken. Dat wordt dus slapen voor mij. ’s Avonds eten we in het restaurant. Onze buurvrouw zit bijna drie kwartier op haar bestelde buffel-steak te wachten en beweert dat ze rundvlees serveren. Moses en ik vinden dat onze rundvlees-steak zo’n vreemde kleur en smaak heeft…
Ook vandaag komen de olifanten in het donker drinken, en ze worden afgelost door nóg een kudde olifanten. Deze tweede kudde wil van een puberale mannetjes olifant af, omdat hij teveel op de vrouwtjes begint te jagen. Krijgen we toch bijna een olifantengevecht te zien!
Vrijdag 7 december 2007
Het droge landschap heeft iets magisch. Praktisch ongeschikt voor landbouw is het land nauwelijks gecultiveerd. De uren rijden zonder geluiden en bewegingen laat geen ruimte over voor piekeren of zorgen. Gewoon het leven aanvaarden zoals het is.
We zijn op weg naar het enige echt toeristische gebied van Namibië, en dan spreek ik met name over het stadje Swakopmund. We rijden door de Namib-woestijn, die wordt gezien als de oudste woestijn van de wereld. De circa 100 kilometer brede zandwoestijn strekt zich uit van noord naar zuid langs de Atlantische kust van Namibië over een lengte van ongeveer 400 kilometer.
Eerst naar Desert Explorer om activiteiten uit te zoeken voor morgen. Ik heb dit jaar al heel wat uurtjes doorgebracht in de lucht en dit op de meest ongewone manieren gedaan, alleen die parachutesprong ontbreekt nog steeds…
Daarna maken we een lange wandeling over het strand. Het zand is wit, de ondergaande zon kleurt de hemel rood-roze, een lekker briesje, Moses loopt gek te doen; een heerlijk moment dus! Daarna eten bij een visrestaurant en door de donkere knusse straatjes met heel veel leuke shopgelegenheden terug naar de lodge. Om heerlijk in een bed (!)weg te zinken.
Zaterdag 8 december 2007
Helaas pindakaas…een paar wolken in de lucht blijken genoeg te zijn om de skydive af te blazen (letterlijk en figuurlijk dus). Dan vertrekken we om half elf al om de woestijn onveilig te maken! Eerst rijden we een uur met de quadbike door de eindeloze zandduinen. Dat had ik vorig jaar al een weekend lang gedaan, dus ik reed voorop! Misschien later toch wel een beetje sneu voor de anderen, want ik wilde sneller en sneller en hoger en hoger, en jutte de voorrijder van Desert Explorers flink op (echt niet expres:)!). Maar het was een fantastische ervaring! Vol gas rijd je tegen zo’n zandheuvel tot je motor je niet verder omhoog krijgt, om vervolgens met een vaart weer naar beneden te stuiven. En dan heb ik het nog niet over de lage zandheuvels, af en toe vloog ik letterlijk met quadbike en al door de lucht. Hihaa!
De zandduinen die we doorcrossen zijn de hoogste ter wereld, en de tocht is schitterend. Na een uur rijden zijn we bij een duin van vijftig meter hoog, tijd om te sandboarden! De boarden blijken nog eenvoudiger dan eenvoudig, gewoon een triplexplankje waar ze wat vet onder smeren. Op de foto’s lijkt de vijftig meter niet zo diep, maar het is echt steil naar beneden en je haalt toch zo’n tachtig kilometer per uur! Eerst even degenen die staan te trappelen rustig bekijken, en het lijkt echt gaaf, dus kom maar op!
Het gaat hard, het is warm, en aan het einde…ligt een hoop zand! Ik had de eer om als eerste (en ook de meeste keren) over de kop te slaan. Ik dacht zelf dat het drie keer was, maar Moses houdt bij hoog en laag vol dat het vier keer was. Zand in mijn haren, in mijn mond, in mijn oren, zelfs daar waar je het niet weten wilt! En dan moet je die vijftig meter weer omhoog klimmen met dat board. Waar Moses het ondertussen bijna in zijn broek deed van het lachen, maar ja, dat is ook zo weer verdampt met ruim 35 graden Celsius. Ach, waar het zand ook zit, ik laat me niet ontmoedigen, en ben dus vrolijk nog een paar keer naar beneden gesuisd. Alleen die duin van tachtig meter heb ik maar laten zitten. Ik kreeg al hoogtevrees als ik ernaar keek! Ook kom je dan ruim boven de honderd kilometer per uur, en een reisgenoot uit Australië liet zien dat dan je board dwars door midden breekt als het zand niet helemaal egaal blijkt te zijn.
We rijden nog een uur op de quad voordat we teruggaan naar Swakopmund. Daar trekken we weer naar het strand, waar de Namibiërs en veel Zuid-Afrikaners op vakantie de hele dag doorbrengen. Er zijn wedstrijden met speedboten, er is life muziek, dus heerlijk een middagje drinken op de vele terrasjes, bekijken van toeristenwinkeltjes en natuurlijk vis eten!
’s Avonds gaan we met z’n allen uit eten en spelen we pool met Morgen en Geoff in Swakop Lodge. Ik observeer mijn reisgenoten die stuk voor stuk veel te veel drinken. Dit resulteert de volgende dag in diverse noodzakelijke stops vanwege mensen die last van hun maag blijven hebben.
Zondag 9 december 2007
Opnieuw de skydive gecanceld! Romantisch meedrijven met de wind aan een parachute zit er dit jaar dus niet meer in…:(
Vandaag gaan we op pad naar de Sossusvlei, maar eerst bezoeken we Walvis Bay nog. Op weg naar India kwam Bartolomeus Dias op 8 december (gisteren!) 1487 aan in de natuurlijke baai van Walvis Bay. Hij noemde de baai O Golfo de Santa Maria da Conceição. Deze naam werd al snel omgedoopt door de Nederlandse schepen waarvan de opvarenden dit niet konden uitspreken. Walvisbaai is de belangrijkste zeehaven van Nambië, een soort tweede Volendam dus (alleen hebben ze géén dijk). De visserij-industrie tussen Walvisbaai en Swakopmund in een van de belangrijkste inkomsten van Namibië. Dit verklaart dat Zuid-Afrika op 21 maart 1990 Namibië zelfstandig verklaarde, maar pas vier jaar later Walvisbay aan Namibië overdroeg. Voor mij zei de plaats niet zo veel. Kan ook liggen aan de mensen die de truck uitvluchten met magen die ’s morgens vroeg nog blijven opspelen, maar ook is het strand grauw en stil.
Dan zijn we terug in de bergen! Van boven naar beneden, linksom, rechtsom (sommigen nemen zich vandaag serieus voor nóóit meer te zullen drinken…) komen we terecht in het maanlandschap van Namibië. Daar passeren we de steenbokskeerkring, 23.5 graad ten zuiden van de evenaar. Dit staat uiteraard met een groot bord voor de toeristen aangegeven. En ja, terwijl ik me afvraag hoe vaak ik deze keerkring ondertussen al gepasseerd ben, wil ook ik toch even op de foto.
Even buiten de Sossusvlei staan we op een camping. ‘Sossus’komt van ‘tsossus’, wat ‘mensen die in het zand verdwijnen’ betekent, en ‘vlei’ is Afrikaans voor ‘vallei’. De zandduinen liggen al te lonken, de tentharingen lijken toch wat onstabiel in de zandbodem met de sterke wind die er waait, de zandkorrels waaien in het eten uit Morgen’s kitchen, je zult weten dat je in de woestijn bent. En ga vroeg slapen, want om half vijf in de ochtend opstaan om Dune 45 te beklimmen is echt een aanrader!
Maandag 10 december 2007
Om vijf uur gaan de hekken van Namib Naukluft open. Alle tourtrucks steven rechtstreeks af op dune 45, gewoon letterlijk de 45e duin aan je linkerhand. Een hoge duin, maar niet te steil, dus geschikt voor ongetrainde toeristjes om te beklimmen. Wij zijn de eersten, dus de duin ligt nog ongeschonden voor ons! Het is bijna zonde om dat maagdelijke zandpatroon wat er de laatste zeventien uur overheen geblazen is, met onze voetstappen te beschadigen. Maar de zon is al onderweg, dus zou je denken: snel op naar boven! Maar dat valt nog behoorlijk tegen! Ik uit het land van klei en horizonnen, maar ook de andere Europeanen, Amerikanen, Australiërs en Afrikaan, zijn totaal niet gewend aan lopen in zand, laat staan omhoog! Ietwat (behoorlijk) bezweet en hijgend eenmaal boven zijnde, blijkt de klim meer dan de moeite waard. Het uitzicht is werkelijk magnifiek. Je tenen begravend in het al warme, rode zand staat aan de ene kant de hemel in brand door de rode zon die opkomt en heeft iedereen de maan en zijn donkere schaduw aan de andere kant de rug toegekeerd.
Om zes uur gaan we hongerig maar voldaan met moon-walk sprongen terug naar beneden. Steeds groter en langer worden de passen, en als ik zwevend onderaan eindig en omkijk, ziet Dune 45 er maar afgeleefd uit.
De uren daarna is het mogelijk om een woestijnwandeling te maken met één van de weinige echte bushmannen die hier nog over zijn. In 1918 werden de bosjesmannen als dieren neergeschoten en uitgeroeid. De overgebleven verwanten wonen tegenwoordig in een apart dorpje aan de rand van de woestijn. Nou, dat dit een echte was, heb ik wel geweten! Ingewijd in de geheimen van de woestijn! Het schijnt dat ik nu moet kunnen overleven mocht ik een keer verdwalen…De bushman die met ons meegaat, is de enige die ooit in drie dagen de afstand vanaf deze duinen tot de zee gelopen heeft, zo’n 55 kilometer, met alle gevaren die de woestijn met zich meebrengt. De onvoorstelbare hitte, maar kou in de nacht, je behoefte aan véél water, toch ook moeten eten.
De bushman wist wonderbaarlijk leuk en interessant over de woestijn te vertellen en liet ons fascinerende dingen aan ons te laten zien. Het herkennen van dierensporen, tot die van een spin aan toe! Het openmaken van een spinnenhol om te laten zien dat een spin inderdaad vliegensvlug naar zijn ‘voordeur’ toe komt rennen om hem snel weer met zand dicht te gooien. Het opgraven van kevers, die zichzelf vervolgens in enkele seconden weer totaal in het zand ingegraven heeft. Het herkennen van planten en kevertjes die water bevatten (wat ze opvangen van de zeewind, en door het eten van vetplantjes en dieren die lager in de voedselketen staan). Het vangen van hagedissen die een delicatesse schijnen te zijn. Het jagen op antilopen en bokken en het overleven van de hitte door onder het zand te gaan liggen (sommige dieren graven zich overdag in tot 30 cm. onder de grond!). Ook verklaarde de bushman de donkere gloed die de meeste duinen van een afstand hebben. Na ongeveer vijftien seconden met een piepklein magneetje door de bovenste laag zand te hebben bewogen, hangt er een pegel van ongeveer 10 cm ijzerstof aan! Interessant voor de hoogovens?
Na een wandeling van ongeveer een half uur komen we aan bij de Deadvlei. Plus minus 1000 jaar geleden heeft hier water gestaan. Het zand is hier lichter, en er staan verdroogde bomen als monumenten aan de vroegere tijd. Deze bomen hebben wortels die uiteindelijk soms meer dan 70 meter diep groeiden, om de laatste resten water naar boven te halen. Dat mocht uiteindelijk natuurlijk niet baten en 900 jaar geleden zijn de laatste bomen dan ook gestorven. Een aantal jaar geleden heeft de vallei als spookachtig filmdecor gediend voor een film met Jennifer Lopez. Zij werd met een helicopter naar de set gevlogen en was na de opname meteen weer weg. Die heeft wat gemist! Over een jaar over dertig zal de vallei met de boom-mummies onder het zand verdwenen zijn, en zal er niets meer te bezoeken zijn. Ook de nabijgelegen Kenya-vlei (in de vorm van het land) en de Sossus-vlei zullen dan verdwenen zijn.
Op de terugweg daagt de bushman ons uit om van een duin af te rennen. Eerst denken we dat hij een grapje maakt, maar hij springt zelf al weg. Als losgeslagen kinderen in een speeltuin duiken we hem achterna. Om onderaan de duin allemaal onze schoenen te ontdoen van minstens een kilo zand. De bushman zelf loopt zijn leven lang al op blote voeten. Op die manier weet men altijd van elkaar wie er in de woestijn loopt, en als ze verdwalen bij het jagen kunnen ze de weg terug makkelijk vinden. De bushman herkent vanaf een meter afstand de voetstappen van zijn vader, zijn moeder, zijn vrouw en zijn kinderen. Ook kunnen ze aan voetstappen zien of het een man of een vrouw is. Als de vrouw alleen is, betekent dit ook dat ze nog vrijgezel is, een prooi dus! Ook schijn je te kunnen zien aan een voetafdruk of een vrouw zwanger is.
Ondertussen is een het uur of elf, en de temperatuur is opgelopen tot een graad of veertig. Wat een hitte! Om één uur zal de temperatuur hier middenin de woestijn ongeveer 55 graden zijn. Dat betekent dat het zand verhit is tot een graad of tachtig. Voeten verbranden dus!
We brengen ’s middags nog wel even een bezoekje aan de Sesriem Canyon. Volgens de legende waren er vroeger zes riemen van ossenhuid nodig om met een emmer water uit de kloof te halen, vandaar de naam Sesriem. Het is klein, met veel spelonken, grotten, vogels, slangen en amfibieën. Moses en ik klimmen naar beneden, om even rond te dwalen in de diepte. Leuk, maar sommige mensen zullen het niet echt bijzonder vinden.
Dinsdag 11 december 2007
We hebben weer een lange rit voor de boeg, naar het midden Zuiden van Namibië: de Fish River Canyon. Onderweg bekijken we wonderbaarlijke bomen, waaronder de Kokaboom (een aloë in boomvorm) en de Cameltree, en zien we de enorme nesten van de republikeinwevers, die door tientallen vogelparen tegelijk worden gebruikt.
Onderweg stoppen we bij een ‘wild-west’ dorpje, waar gerimpelde zwarte vrouwen warmte uitstralen terwijl ze elkaar begroeten met de gebruikelijk knuffel en de man van het tankstation een uur lang onbeweeglijk tegen de pomp geleund zit, te wachten op een klant. Stofwolken dwarrelen op van de weg als er een 4x4 langs rijdt en de winkel verkoopt alleen oude cola en biltong. Dit is Namibië!
Naar schatting heeft het twee miljoen jaar geduurd voor de Fish River deze vallei uitgeslepen had, en de Fish River Canyon is de op één na grootste ter wereld. De afmetingen van de kloof zijn fenomenaal: 161 kilometer lang, 24 kilometer breed en 550 meter diep. Alleen in de zomer zou er water doorheen sijpelen, maar daar zie ik weinig van op de plek die we bezoeken. We maken een hike van ongeveer een kilometer of drie, waarbij je iedere keer een nieuw adembenemend uitzicht op de kloof krijgt. Het lukt helaas niet om deze op de foto te krijgen, de mysterie van de diepte, lengte en kleuren zijn onmogelijk vast te leggen. Eenmaal aangekomen bij het meetingpoint bekijken we de zonsopgang. Die lijkt lang op zich te laten wachten, maar begint het dalen eenmaal, is de zon ook zo verdwenen.
’s Avonds eten we springbok en gemsbok sosatie en lig ik ’s nachts in mijn tent naar het donker te luisteren. Het einde van de reis komt alweer in zicht. Ik kan het me echt niet voorstellen dat ik over vier dagen thuis ben!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
