Jua na Mvua (* Zon en Regen in Swahili)
Door: Webmaster
Blijf op de hoogte en volg Karin
12 April 2007 | Zuid-Afrika, Potchefstroom
Hoi allemaal
Vorige week las ik nog eens wat verhalen op mijn website door. Even genieten van de leuke reacties, en doorspitten wat ik allemaal al weer gedaan heb. Toch besloop een een beetje onbevredigend gevoel me. Vandaar deze week een keer de andere kant van het verhaal.
Iedere maandag en donderdag als ik ’s morgens om kwart voor acht naar de PUK rijd, voel ik me ronduit ongemakkelijk. Ik kan er voor mezelf niet achter komen wat dit gevoel nou is. Voel ik me misselijk, voel ik afkeer, voel ik me beschaamd, voel ik me een verwaand, verwend nest? Die twee dagen van de week wordt hier dan namelijk vuilnis opgehaald. Dat betekent dat iedere stapel rommel omringd is door een groepje mensen en dat werkelijk íedere vuilniszak wordt opengemaakt om te kijken of er nog iets ‘bruikbaars’ inzit. Het zijn mensen zoals jij en ik. Jonge vrouwen in kleurige jurken of strakke spijkerbroeken, mannen met gladgeschoren hoofden, of vrolijke krullen. Ik rijd maar verder, doe of ik niets zie.
Met mijn auto toer ik door Potch, waar ik ondertussen vele plekken van herinneringen tegenkom. Veel mooie, maar evenveel verschrikkelijke dingen. Ik rijd langs het weeshuis, met meer dan 200 kinderen die ieder om afschrikwekkende redenen geen eigen thuis hebben. Gedumpt op de stoep, ouders in de gevangenis, zelf al criminele daden gepleegd, dagelijks in elkaar geslagen, een oom die meisjes ‘verwent’, niet geaccepteerd worden door ’nieuwe’ vaders, kinderen die niet meer praten, die kaal zijn van de stress, die afgrijselijk verbrand zijn bij zelfmoordpogingen, of simpelweg geen ouders meer hebben.
Ik rijd langs Witrand, met de vele patiënten die ik daar heb gezien. Patiënten, die ik nooit meer zal vergeten, die iedere keer even voor mijn netvlies tevoorschijn komen. Het donkere meisje van nog geen zestien, slachtoffer van een groepsverkrachting. De jonge mannen, allemaal al totaal psychotisch door alcohol en drugsmisbruik. De carrièreman, helemaal geen zintuiglijke functies meer, vanwege een overval waarbij zijn schedel is ingeslagen. Het superkleine, oude mannetje, totaal verward vanwege een hersenontsteking door een kogel die al meer dan vijftien jaar in zijn hoofd zit. Mijn oude verstandelijk gehandicapte cliënt, die hier al meer dan 55 jaar woont.
Ik ben op E.S. Le Grange school met meer dan 600 verstandelijk en/of meervoudig gehandicapte kinderen. Gelukkig maar dat ze hier zijn, want zeker de helft van de gehandicapte kinderen in dit land zijn nog steeds verstopt. Bevinden zich ergens in hutjes of in huisjes, zonder ooit het daglicht te zien. Ik denk aan een vriendinnetje van me, een meisje zonder spieren in haar armen en haar benen, slechts enkele spieren vanaf haar middenrif en in haar gezicht. Ze ligt de hele dag op de grond, schrijft met een potlood in haar mond en werkt op de computer met een lepel in haar mond.
Ik bezoek vrienden, die me ieder met hun verhalen urenlang kunnen boeien. Over gevechten met leeuwen, slangen in huis, stammen, medicijnmannen, apartheid, God, politiek. Maar ook altijd noodkreten over het leven in Afrika. Honger, dakloos, HIV en Aids, discriminatie, drugs en alcohol, mishandeling, vreemdgaan, oplichting, hard werken voor weinig geld.
Ik passeer Ikageng, de township van Potchefstroom. Ik zie de stervende jonge moeder voor me. Aids neemt haar laatste krachten van haar weg, terwijl buiten, voor het krakkemikkige hutje van golfplaten, haar zoontje me een blijde tandeloze grijns schenkt. Mensen lopen vandaag af en aan om de gevolgen van de hevige regenstorm van gisteravond te verhelpen. Daken worden opnieuw bedekt met ijzerplaten of karton, met keien erop om te voorkomen dat ze wegwaaien. Geulen worden gegraven om de modderstromen uit hutten te laten afdrijven. Jonge mensen zijn hiermee bezig, ouderen drinken. Kinderen spelen met autobanden of takken. Hopen op een maaltijd vanavond.
Ik parkeer bij een ‘zwarte’ kleuterschool. Nog altijd is het een strijd in welke taal kinderen les moeten krijgen. Blanken kiezen voor Afrikaans, zwarte mensen, die opgroeien met één van de 10 andere talen, gaan voor Engels. En de zwarte kinderen komen uit arme families, waar aids als gewoon wordt beschouwd. Dus hebben de zwarte scholen minder geld: er ligt nauwelijks tapijt op de grond, er is geen geld voor kleurpotloden of tekenpapier, er is maar één juf voor tenminste 40 kinderen. En is aids-voorlichting vanaf de kleuterschool noodzakelijk.
Langs de weg lopen verkopers met allerlei artikelen, lopen bedelaars met borden om hun nek om geld te vragen, schreeuwen vrouwen met rauwe, hese stemmen boze woorden naar kwaad om zich heen loerende kerels. Andere mannen zitten beschaamd en onteerd langs hun huizen. Werkeloos, geen ‘man’ meer zijnde, bespot door hun familie, afgewezen door hun eigen kinderen. Vrouwen lopen met kinderen op hun rug op zoek naar een slaapplaats. Vaak alleenstaand, mannen hebben ondertussen weer andere vrouwen, werken in de mijnen of zijn al gestorven bij gevechten of aan aids.
Nog altijd beweren politiek leiders dat je geen HIV kunt oplopen als je na de seks meteen gaat douchen. Nog steeds bestaat de fabel dat HIV verdwijnt als je seks hebt met een maagd (vandaar een speciale afdeling voor verkrachte baby’s en kinderen in hospitalen). Nog steeds zijn er banen ‘slechts geschikt’ voor blanken of zwarten. Nog altijd wordt er nauwelijks straf gegeven voor criminaliteit. Toch worden er miljarden randen besteed aan het organiseren van het WK voetbal in 2010.
Vorige week moest ik Moses naar de taxistandplaats brengen. Hij ging een weekend naar zijn zus in Johannesburg. De taxi’s vertrekken vanuit de wijk achter het grote winkelcentrum. Onderweg schoot door mijn hoofd dat ik eraan moest denken dat ik hem geen ‘hug’ kon geven als afscheid. Een blanke met een donkere in een zwarte wijk, kan sommige donkere mensen nog steeds zodanig prikkelen dat hun gevoelens hen er niet van weerhouden om ons in elkaar te slaan of met een zwarte vlek voor hun ogen een pistool te trekken. En ook de vele dronkaards die hier rondlopen, kunnen vreemde dingen doen. Zo is mijn leven hier dus ook.
Soms borrelt een schreeuw van woede door mijn lijf. Waarom? Waarom is alles soms zo oneerlijk verdeeld? Waarom komt een serveerster mij mijn eten brengen, en loopt verderop een donkere jongen in een vuilnisbak te graaien? Waarom voel ik me niet prettig in mijn huis terwijl de daklozen door de straat lopen? Waarom is de één al veertig jaar gelukkig getrouwd en is de ander zijn leven lang eenzaam? Waarom ben ik universitair geschoold en krijg ik een even oude cliënt te zien die schizofreen en totaal verloren is? Waarom is de één altijd door vrienden omringd en moet een ander tot een onbekende toenadering zoeken om te praten? Wat maakt in vredesnaam het verschil?
Maar dan merk ik weer de blijheid en vrolijkheid van de donkere mensen. En voel ik weer de warme, open vriendelijkheid van de blanken. Ook zij hebben het niet gemakkelijk in hun positie na het afschaffen van de apartheid. Ik voel de energie en kracht van het rotsvaste geloof in God van alle mensen hier in Afrika. De mens is sterk. Ik dus ook.
Karin
Vorige week las ik nog eens wat verhalen op mijn website door. Even genieten van de leuke reacties, en doorspitten wat ik allemaal al weer gedaan heb. Toch besloop een een beetje onbevredigend gevoel me. Vandaar deze week een keer de andere kant van het verhaal.
Iedere maandag en donderdag als ik ’s morgens om kwart voor acht naar de PUK rijd, voel ik me ronduit ongemakkelijk. Ik kan er voor mezelf niet achter komen wat dit gevoel nou is. Voel ik me misselijk, voel ik afkeer, voel ik me beschaamd, voel ik me een verwaand, verwend nest? Die twee dagen van de week wordt hier dan namelijk vuilnis opgehaald. Dat betekent dat iedere stapel rommel omringd is door een groepje mensen en dat werkelijk íedere vuilniszak wordt opengemaakt om te kijken of er nog iets ‘bruikbaars’ inzit. Het zijn mensen zoals jij en ik. Jonge vrouwen in kleurige jurken of strakke spijkerbroeken, mannen met gladgeschoren hoofden, of vrolijke krullen. Ik rijd maar verder, doe of ik niets zie.
Met mijn auto toer ik door Potch, waar ik ondertussen vele plekken van herinneringen tegenkom. Veel mooie, maar evenveel verschrikkelijke dingen. Ik rijd langs het weeshuis, met meer dan 200 kinderen die ieder om afschrikwekkende redenen geen eigen thuis hebben. Gedumpt op de stoep, ouders in de gevangenis, zelf al criminele daden gepleegd, dagelijks in elkaar geslagen, een oom die meisjes ‘verwent’, niet geaccepteerd worden door ’nieuwe’ vaders, kinderen die niet meer praten, die kaal zijn van de stress, die afgrijselijk verbrand zijn bij zelfmoordpogingen, of simpelweg geen ouders meer hebben.
Ik rijd langs Witrand, met de vele patiënten die ik daar heb gezien. Patiënten, die ik nooit meer zal vergeten, die iedere keer even voor mijn netvlies tevoorschijn komen. Het donkere meisje van nog geen zestien, slachtoffer van een groepsverkrachting. De jonge mannen, allemaal al totaal psychotisch door alcohol en drugsmisbruik. De carrièreman, helemaal geen zintuiglijke functies meer, vanwege een overval waarbij zijn schedel is ingeslagen. Het superkleine, oude mannetje, totaal verward vanwege een hersenontsteking door een kogel die al meer dan vijftien jaar in zijn hoofd zit. Mijn oude verstandelijk gehandicapte cliënt, die hier al meer dan 55 jaar woont.
Ik ben op E.S. Le Grange school met meer dan 600 verstandelijk en/of meervoudig gehandicapte kinderen. Gelukkig maar dat ze hier zijn, want zeker de helft van de gehandicapte kinderen in dit land zijn nog steeds verstopt. Bevinden zich ergens in hutjes of in huisjes, zonder ooit het daglicht te zien. Ik denk aan een vriendinnetje van me, een meisje zonder spieren in haar armen en haar benen, slechts enkele spieren vanaf haar middenrif en in haar gezicht. Ze ligt de hele dag op de grond, schrijft met een potlood in haar mond en werkt op de computer met een lepel in haar mond.
Ik bezoek vrienden, die me ieder met hun verhalen urenlang kunnen boeien. Over gevechten met leeuwen, slangen in huis, stammen, medicijnmannen, apartheid, God, politiek. Maar ook altijd noodkreten over het leven in Afrika. Honger, dakloos, HIV en Aids, discriminatie, drugs en alcohol, mishandeling, vreemdgaan, oplichting, hard werken voor weinig geld.
Ik passeer Ikageng, de township van Potchefstroom. Ik zie de stervende jonge moeder voor me. Aids neemt haar laatste krachten van haar weg, terwijl buiten, voor het krakkemikkige hutje van golfplaten, haar zoontje me een blijde tandeloze grijns schenkt. Mensen lopen vandaag af en aan om de gevolgen van de hevige regenstorm van gisteravond te verhelpen. Daken worden opnieuw bedekt met ijzerplaten of karton, met keien erop om te voorkomen dat ze wegwaaien. Geulen worden gegraven om de modderstromen uit hutten te laten afdrijven. Jonge mensen zijn hiermee bezig, ouderen drinken. Kinderen spelen met autobanden of takken. Hopen op een maaltijd vanavond.
Ik parkeer bij een ‘zwarte’ kleuterschool. Nog altijd is het een strijd in welke taal kinderen les moeten krijgen. Blanken kiezen voor Afrikaans, zwarte mensen, die opgroeien met één van de 10 andere talen, gaan voor Engels. En de zwarte kinderen komen uit arme families, waar aids als gewoon wordt beschouwd. Dus hebben de zwarte scholen minder geld: er ligt nauwelijks tapijt op de grond, er is geen geld voor kleurpotloden of tekenpapier, er is maar één juf voor tenminste 40 kinderen. En is aids-voorlichting vanaf de kleuterschool noodzakelijk.
Langs de weg lopen verkopers met allerlei artikelen, lopen bedelaars met borden om hun nek om geld te vragen, schreeuwen vrouwen met rauwe, hese stemmen boze woorden naar kwaad om zich heen loerende kerels. Andere mannen zitten beschaamd en onteerd langs hun huizen. Werkeloos, geen ‘man’ meer zijnde, bespot door hun familie, afgewezen door hun eigen kinderen. Vrouwen lopen met kinderen op hun rug op zoek naar een slaapplaats. Vaak alleenstaand, mannen hebben ondertussen weer andere vrouwen, werken in de mijnen of zijn al gestorven bij gevechten of aan aids.
Nog altijd beweren politiek leiders dat je geen HIV kunt oplopen als je na de seks meteen gaat douchen. Nog steeds bestaat de fabel dat HIV verdwijnt als je seks hebt met een maagd (vandaar een speciale afdeling voor verkrachte baby’s en kinderen in hospitalen). Nog steeds zijn er banen ‘slechts geschikt’ voor blanken of zwarten. Nog altijd wordt er nauwelijks straf gegeven voor criminaliteit. Toch worden er miljarden randen besteed aan het organiseren van het WK voetbal in 2010.
Vorige week moest ik Moses naar de taxistandplaats brengen. Hij ging een weekend naar zijn zus in Johannesburg. De taxi’s vertrekken vanuit de wijk achter het grote winkelcentrum. Onderweg schoot door mijn hoofd dat ik eraan moest denken dat ik hem geen ‘hug’ kon geven als afscheid. Een blanke met een donkere in een zwarte wijk, kan sommige donkere mensen nog steeds zodanig prikkelen dat hun gevoelens hen er niet van weerhouden om ons in elkaar te slaan of met een zwarte vlek voor hun ogen een pistool te trekken. En ook de vele dronkaards die hier rondlopen, kunnen vreemde dingen doen. Zo is mijn leven hier dus ook.
Soms borrelt een schreeuw van woede door mijn lijf. Waarom? Waarom is alles soms zo oneerlijk verdeeld? Waarom komt een serveerster mij mijn eten brengen, en loopt verderop een donkere jongen in een vuilnisbak te graaien? Waarom voel ik me niet prettig in mijn huis terwijl de daklozen door de straat lopen? Waarom is de één al veertig jaar gelukkig getrouwd en is de ander zijn leven lang eenzaam? Waarom ben ik universitair geschoold en krijg ik een even oude cliënt te zien die schizofreen en totaal verloren is? Waarom is de één altijd door vrienden omringd en moet een ander tot een onbekende toenadering zoeken om te praten? Wat maakt in vredesnaam het verschil?
Maar dan merk ik weer de blijheid en vrolijkheid van de donkere mensen. En voel ik weer de warme, open vriendelijkheid van de blanken. Ook zij hebben het niet gemakkelijk in hun positie na het afschaffen van de apartheid. Ik voel de energie en kracht van het rotsvaste geloof in God van alle mensen hier in Afrika. De mens is sterk. Ik dus ook.
Karin
-
12 April 2007 - 10:04
Nienke:
Christus Henkkie, Ka ik ben er even stil van. Het leven is niet eerlijk verdeeld. Mensen vind het heel normaal dat de ene meer heeft dan de ander.
Nienke -
12 April 2007 - 10:49
Milou:
hey karin,
hoe gaat het met je? ik las net je verhaal.. je hebt het zo mooi verwoord, dat ik er echt tranen van in mijn ogen kreeg! voordat ik je verhaal las stond ik er nooit bij stil over wat voor oneerlijkheid er heerst, maar nu moet ik daar wel aan denken...
groetjes milou -
12 April 2007 - 12:31
Koen:
Dit noemen ze nou de aarde.En het zal het paradijs nooit worden.Maar als we nou eens allemaal een heel klein beetje meer ons best doen...??? -
12 April 2007 - 16:56
Loes:
Lieve Karin ook ik ben er stil van heb natuurlijk ook een stukje Afrika gezien maar wist dat het de mooie kant was en dat die kant die jij beschrijft er ook is.Schrijnende gevallen en toch ook weer zoveel mooie en lieve mensen.
karin blijf vooral wie je bent,ik denk aan je en doe je ook een beetje voorzichtig??? kus Loes -
12 April 2007 - 17:33
Oma Deen:
Hallo Karin,
Oma krijgt computerles, we hebben daarnet haar emailadres aangemeld zodat ze ook jou berichtjes kijgt van de website!
Ze moet nog veel leren, maar binnenkort komen er meer berichtjes! Tot dan!
Groetjes,
Oma Deen -
13 April 2007 - 08:21
Shalana:
Nou karin.Ik heb eindelijk de tijd genomen om je verhalen te lezen.
Ik was me ervan bewust hoe de dingen gaan in Afrika.Dat de wereld oneerlijk verdeeld is,dat is in de hele wereld merkbaar en zal pas veranderen als de mensen voor zichzelf na gaan denken.Als we iets willen veranderen dan moeten we,denk ik, beginnen bij de leiders en priesters want die hebben meer macht dan een handvol mensen die opgeleid zijn.Je doet je best daar ka en dat heeft meer waarde dan je denkt.
Nu weer ff wat leuks. WIE IS DIE SCHATTIGE JONGEN MET WIE JE OP DE FOTO STAAT IN JE SEXY BIKINI!!!!!!!!!!
Heb ik ergens overheen gelezen of doe je gewoon of je neus bloed. En heeft hij nou een J-Style shirt aan?hahaha nee hoor
Hier alles lekker meid. Ben veel aan het werk en heb me ingeschreven voor de opleiding MWD. Ga morgen naar de open dag om er cker van te zijn dat ik de juiste beslissing maak.
Ik ga zo genieten van het weer. Het is vandaag 19 graden en het wordt morgen 22 of zoiets. Dus kwa weer en klein beetje afrika hier.:-)
Dikke knuffel and a BIG huggy s -
13 April 2007 - 09:51
Jolanda:
Hé Karin, erg indrukwekkend hoe je het leven in Afrika omschrijft. Kan me voorstellen dat je je daar ongemakkelijk bij voelt. Hou je haaks.
Liefs Jolanda -
14 April 2007 - 10:49
Laura:
Jeetje Karin, je hebt mij diep geraakt met je verhaal. Natuurlijk weet je dat de mensen daar met heel veel ellende te maken hebben, maar nu word je wel echt even met je neus op de feiten gedrukt....
Kan je er wel een beetje mee omgaan? Want het zal zeker niet makkelijk zijn. Het is wel goed dat je het van je af kan 'schrijven' allemaal. Zo kan je het wel beter een plekje geven denk ik.
Nou Karin, denk goed om jezelf en houd ons vooral op de hoogte!
Liefs, Laura -
14 April 2007 - 18:54
Esmé:
Liewe Karin dit is die kontras van Afrika- die mooi en die lelike. Die vrolikheid en die hartseer, die rykdom en die armoede. That is why you made room for Africa in your heart...you have the capacity to understand the joy and the sadness, the fun but also the fear in Africa - and yes the complexity of Africa. Africa moulds you... and like Gibran said about life - I will also say about Africa "that which brings you joy will also bring you sadness". People from first world countries don't always understand how complex Africa really is.. thank you for understanding that! You are special. -
17 April 2007 - 13:25
Alice Van Riemsdijk:
Hier word ik stil van wat een verhaal maar door mensen zoals jij zal daze wereld er toch wat mooier uit komen te zien heel veel succes.
liefs alice -
19 April 2007 - 15:21
Peet :
heej karin,
hoop niet dat je mij teveel heb laten schrikken!!!
als dat wel zo is laat ik mijn lieve chris niet naar jou toe komen:)
hou ik haar hier lekker vast:P
liefs peet
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
