Apen op de weg en slangen in je slaapkamer

Hoi allemaal

Mijn weekend zit er weer op. Helaas, want het was echt geweldig!

Vrijdagmiddag om twaalf uur ben ik met Linda in ‘onze’ volkswagen polo gestapt en vertrokken naar Drakensbergen. Daar hadden we een meeting met twee andere meiden die Linda al kende.

Het was wel even wennen onderweg hoor! Ten eerste het links rijden (hoera, ik kan het!), maar het verkeer in Zuid-Afrika is toch even anders dan hier. De wegen zijn nou niet bepaald optimaal maar je mag wel bijna overal 100 of 120 km per uur rijden. Dat schiet wel op, maar je moet wel rekening houden met het feit dat er geen vangrails zijn, fietsers ook op alle wegen mogen, net als wandelaars en koeien. We hebben 492 kilometer gereden (dat is van Amsterdam naar Parijs, even ter vergelijking ;)). Na ongeveer vier uur nam ik het stuur van Linda over. We waren zo’n beetje net Drakensbergen ingereden, toen ik me echt wild schrok! Steekt er toch zo een aap voor m’n auto de weg over!
Toen we aangekomen waren bij bakcpakershostel Inkosana (ja papsel, een echt oud-en-jong-op-Teva-sandalen-paradijs) en we gegeten hadden, ging ik toch echt geloven dat ik in Afrika was. Er was wat commotie bij onze slaapkamer. Bleek er toch een slang te zitten! De baas van het hostel maakte jacht op dat beest en wist hem te vangen. Ik heb alleen wel even mijn bed gecontroleerd toen ik ging slapen…

De volgende dag hebben we met z’n vieren een hike gedaan in Northern Drakensbergen. We maakten een tocht van 15 kilometer richting het Amphittheater (een bergketen). Dat was echt geweldig! We moesten (met z’n vieren!) door velden, door dichtbegroeide bossen, klimmen over rotsen, springen van steen tot steen over een rivier en vasthoudend aan bomen een berg op. We klommen ontzettend veel, en liepen continue langs de Tugelarivier, die we dan weer over moesten steken en waarvan je dan weer alleen het gebulder hoorde omdat je langs een bergkloof hoog erboven liep. Eenmaal bij het ruwe gedeelte van de bergen aangekomen, liep je daar terwijl de druppels van de berg op je door en door bezwete lijf vallen en je uiteindelijk onder een waterval stond. Het water is kristalhelder en we konden onze flesjes gewoon steeds vullen. En het uitzicht is natuurlijk adembenemend. Echt natuur die je in je dromen ziet, met plekken waar nog nooit iemand is geweest, en dan heb ik nog maar hooguit 1% van het gebied gezien. Liepen we op de terugweg weer door de bushbush, klinkt er toch een schreeuw uit de bosjes! We weten niet welk dier het was, maar in geen geval een mens.

Zondag 22 januari gingen we ieder weer een eigen kant op. Linda en ik gingen via Golden Gate National Park. Daar is Basotho Cultural Village, waar je kunt zien hoe deze stam door de eeuwen heen geleefd heeft. We kwamen aan en op het dak van een hut zat een man een instrument te bespelen om te laten weten dat er bezoekers waren. De chief (hoofdman) wilde weten wie er waren en ging akkoord met ons bezoek. Uit respect voor de hoofdman moesten we toen allemaal graanbier met hem drinken. Vervolgens gingen we naar de traditional healer. Hij is geen echte medicijnman, want ze gebruiken alleen kruiden om te genezen. Hij vroeg iemand die zijn toekomst wilde weten. Ik ben een behoorlijk nuchtere (en sceptische daar tegenover) meid en had zo iets van: Kom maar op, dat avontuur ga ik wel aan. Maar hij mocht echter niets vertellen waar anderen bij waren, dan moest ik later terugkomen. Nou ja! We hebben de hutten gezien en over het leven gehoord van verschillende vrouwen van de stam en muziek geluisterd, maar ik wilde toch echt wel weten wat die healer nou te vertellen had. Dus ben ik na de rondleiding naar die gids gegaan en heb ernaar gevraagd. Hij heeft mij en Linda toen meegenomen. We moesten met de traditional healer mee naar zijn hut. Hij pakte zijn ‘bones’ (en dat bestaat uit onder andere botjes van verschillende dieren, dominostenen, dobbelstenen, centen, schelpen en stenen) en een lederen zakje. Hij legde de bones op de grond, strooide er een poeder over uit en mompelde wat. Daarna deed hij ze in het zakje en moest ik erin blazen. Met dat zakje maakte hij tekens op de grond en zei weer dingen, dit keer met mijn naam. Daarna liet hij de stenen vallen. Ik moet zeggen dat dat wel een beetje onbehaaglijk gevoel gaf, maar daarna had ik eigenlijk weer iets spottends. Maar ja, hij begon wat over mijn gezondheid (hmm, je kijkt gewoon naar mijn zithouding en ziet dat ik zere schouders heb), maar daarna was het toch wel verrassend. Toen ik op een gegeven moment naar Linda keek, zat ze me aan te kijken met grote ik-zie-een-spook-hoe-kan-dit-gaan-we-snel-weer-weg-ogen. Tja. Inderdaad heel bijzonder.
De sfeer was een beetje geheimzinnig, en ik snap ook niet hoe dit werkt, maar het gevoel over het geheel was ontspannen en positief. Als je weten wilt wat hij precies gezegd heeft moet je maar mailen!

Ik vind de reacties erg leuk, vooral ook uit groep 6!

Karin