Mensies

Hey iedereen

Ik hoor dat het in Nederland lekker koud blijft! Leuk om te horen, des te meer geniet ik hier van de zon! Maar ja, ondertussen wordt het voor jullie steeds vervelender om mijn mooi-weer-berichten te lezen natuurlijk :lol:

Ik zit eindelijk te internetten op kampus, ben alweer klaar in Witrand. Het is echt zo leuk daar, ik wil helemaal niet weg! Het is echt lachen met Andre, en de andere collega's.
De patienten zijn natuurlijk fantastisch om mee te maken. Die verhalen die je hoort! Ongelooflijk! De man die ik als mijn eerste casus als patient was, heeft een bipolaire stemmingsstoornis. Hij heeft psychotische trekken en religieuse waanideeen. Maar het klikte goed tussen ons, en hij was blij dat hij met iemand kon praten. Hij zei dat ik vast een van de aartsengelen was :evil:, en dat rozen over mij en mijn vrienden mogen groeien...Verder een vrouw die tijdens de meeting wilde dat we ons allemaal uitkleden en geld gaven (de dokter zei later: meestal is het andersom, uitkleden en geld krijgen :razz:. Mensen die zeggen dat ze niet dood kunnen gaan, dat alle dokters moordenaars zijn, dat ze in de inrichting zijn om gestolen schoenen te zoeken, een man die zegt dat Bush hem vandaag belt en ons allemaal promotie wil geven. Maar ook mensen die niet praten, alleen maar vijanden zien en agressief zijn, mensen die nergens naar toe kunnen.
Mijn tweede casus is een vrouwtje van 70 jaar, die al sinds haar 15e in Witrand zit. Man,in die dossiers van nu zijn die doktershandschriften al nauwlijks te ontcijferen, laat staan van een arts uit 1950 die nog met kroontjespen schreef! De blaadjes vallen bijna uit elkaar! Ze noemt me 'mijn schatje' en is zo blij dat ze eindelijk weer een vriend heeft, dat ze me constant wil knuffelen. Ze is erg achterdochtig en kan agressief zijn naar andere patienten en verzorgers toe. Als je daar dan zit, in een kamer met 15 geestelijk gehandicapte oudere vrouwen, sommigen stinkend en vies, zonder meubilair, met kale muren, een plafond dat kapot is, en ziet hoe ze reageren als je naar ze lacht, dat doet je echt wel wat hoor. Zelfs na drie weken!

Afgelopen dinsdag zijn we met Andre naar Tshepong hospital geweest, een ziekenhuis in een township van Klerksdorp. We ontmoetten de psychologen daar en zijn naar de psychiatrische afdeling geweest. Daarna mochten we mee het brandwondencentrum bekijken. We moesten van die speciale schoenen aan en Andre wilde niet mee. Veel volwassenen proberen zelfmoord te plegen door zichzelf in de brand te steken, en er lagen echt mensen waarvan je meteen zag dat het twijfelachtg was of ze het wel halen. Ook is er een speciale kinderafdeling. Omdat townships veelal geen electricteit hebben, gebruiken ze vaak kolen en hout voor de kachel en om op te koken. En dan zijn ongelukken snel gebeurd. Maar het was wel erg hoe die kinderen erbij lagen, echt tot baby's aan toe.
Daarna zijn we naar de HIVkliniek geweest. Druk dat het daar is :shock: , niet te geloven. HIV en Aids mogen niet officieel geregistreerd worden en zo kunnen veel mensen hun ziekte geheim houden. Daarnaast is de HIV een langzamere variant dan in Nederland, dus ze lopen er ook veel langer (onbewust) mee rond. Ik kan hier ondertussen al heel lang over doorpraten!
Ook zijn we nog naar de noodopvang voor vrouwen geweest.

En ondertussen hebben we t ook erg gezellig! Afgelopen dinsdag iets drinken met collega's en ik bestelde een "soete rooie", jeminee zeg, wist ik veel dat dat zo sterk was en zo snel naar je kop steeg! :?

Alle weekenden voor de komende maand staan volgepland, de mensen zijn hier heel gastvrij en met alle collega's gaan we wel iets leuks doen! Maar ik hou jullie op de hoogte! En Ruud, speciaal voor jou zal ik zo even een foto van mn kamer maken en hierbij zetten hoor! :D

xxx
Karin