Sterren, kleine lichtjes in de nacht

'In Taize horen we op sommige zomeravonden, onder een hemel vol sterren, de jongeren door onze geopende ramen. We blijven verbaasd dat ze met zovelen komen. Ze zoeken, ze bidden. En wij zeggen tegen onszelf: hun verlangens naar vrede en vertrouwen zijn als die sterren, kleine lichtjes in de nacht.'
Frere Roger

Na het bijbelmoment met broeder Leandro, zijn we met ons deelgroepje naar de stiltetuin van Taize gegaan. Onder de schaduw van een grote boom hebben we in een kring ons eerste echte deelgroepmoment meegemaakt. Voor mij was het bijna magisch, hoe iedereen open en spontaan vertelde over gevoelens, gedachten, verlangens. Kon ik dat maar eens in mijn praktijk voor elkaar krijgen!
We kennen elkaar letterlijk 24 uur en de vragen die de afgelopen uren op ons afgevuurd zijn, zijn niet makkelijk. Hoe ziet een ander mij, mogen we beeldend uitdrukken aan de hand van 'kaarten op tafel'. Een van de meiden uit mijn deelgroep geeft me 'lief, zorgzaam, sociaal'. Zou jij daar niet blij van worden om dat te horen?
Na ons gesprek gaan we met elkaar naar de stiltetuin om de bron van Taize op te zoeken.

Een van de verhalen over Taize past hier helemaal bij:

Johannes Paulus II bezoekt Taizé

Paus Johannes Paulus II besloot om tijdens zijn reis door Frankrijk in 1986 ook Taizé te bezoeken. De paus was in Lyon en ging ook nog naar Paray-le-Monial, Ars en Annecy.

Er zijn circustenten opgezet voor de Kerk van de Verzoening. Zevenduizend jongeren zijn aangekomen. De hele nacht lang, tot de vroege morgen, hebben sommigen van hen om beurten in stilte gebeden. Om 8.30u., na lange tijd samen met de jongeren gezongen te hebben, gaan de broeders naar buiten om de paus te ontvangen. Een dichte mist bedekt de omgeving. De helikopters moesten in de hangar blijven. De paus is in een gewone auto uit Lyon gekomen.

Na binnenkomst in de Kerk van de Verzoening, neemt Johannes Paulus II plaats op een houten, met riet beklede stoel. Frère Roger, omgeven door een paar kinderen, spreekt een kort welkomstwoord uit. Dan spreekt de paus de jongeren toe. Hij legt ze uit waarom hij naar Taizé is gekomen, en wat de Kerk van hen verwacht.

De Kerk heeft jullie enthousiasme nodig: “(…) Zoals jullie, pelgrims en vrienden van de gemeenschap, is de paus slechts op doorreis. Maar je komt in Taizé zoals je een bron voorbijkomt: de reiziger stopt, lest zijn dorst en vervolgt zijn weg. Jullie weten dat de broeders van de gemeenschap geen beslag op jullie willen leggen. Door gebed en stilte willen zij jullie de mogelijkheid geven om het door Christus beloofde, levende water te drinken, zijn vreugde te ervaren, zijn aanwezigheid te herkennen, zijn roep te beantwoorden en vervolgens weer te vertrekken om in jullie kerkgemeenschappen, steden en dorpen, scholen en universiteiten en op alle plaatsen waar jullie werken van zijn liefde te getuigen en jullie broeders en zusters te dienen.

Bij alle kerken en christelijke gemeenschappen, en tot aan de hoogste politieke leiders van de wereld, staat de gemeenschap van Taizé bekend om het hoopvolle vertrouwen dat zij in de jongeren stelt. Ik ben hier vanmorgen vooral, omdat ik dit vertrouwen en deze hoop deel.

Beste jongeren, de Kerk heeft jullie enthousiasme en grootmoedigheid nodig om de wereld de blijde boodschap van het evangelie te brengen. Jullie weten dat ouderen soms, na een moeilijke weg of doorstane beproevingen, ten prooi vallen aan vrees of matheid, en dan de spankracht die eigen is aan elke christelijke roeping, laten verzwakken. Het gebeurt ook dat instituties de evangelische boodschap niet meer voldoende dienen, door routine of ontoereikendheid van hun leden. Daarom heeft de Kerk het getuigenis van jullie hoop en inzet nodig om haar zending beter te vervullen.

Neem dus geen genoegen met het passief uiten van kritiek, of met afwachten tot mensen of instituties zich verbeteren. Ga naar de parochies, het jongerenpastoraat, de verschillende bewegingen en gemeenschappen. Dien hen geduldig met de kracht van jullie jeugd en de gaven die jullie ontvangen hebben. Ondersteun de ambtsdragers van de Kerk met vertrouwen; zij zijn jullie dienaars in Jezus’ naam, en om die reden zijn jullie op hen aangewezen. De Kerk heeft jullie aanwezigheid en deelname nodig. Als jullie binnen de Kerk blijven, dan zullen jullie soms zeker geschokt worden door verdeeldheid, interne spanningen en de ontoereikendheid van haar leden. Maar van Christus, die het hoofd van de Kerk is, zullen jullie zijn Woord van waarheid, zijn eigen Leven ontvangen, en de Adem van liefde die jullie in staat stelt om Hem trouw lief te hebben en jullie leven te laten slagen door het risico te nemen van een vreugdevolle overgave aan de anderen. (…)”

Na deze woorden, knielt de paus om enkele ogenblikken te midden van de broeders te bidden. Allen zingen: “Laudate omnes gentes, laudate Dominum” (“Prijs de Heer, alle volken”). Terwijl de jongeren verdergaan met zingen in de kerk en de circustenten, gaat de paus naar een zijvertrek om de broeders te ontmoeten. Hij begroet ze één voor één en spreekt vervolgens de gemeenschap toe.
'U bent nog jonger geworden.'
De paus memoreert dat hij de gemeenschap al lang persoonlijk kent: “Ik heb u bezocht toen u nog jong was, maar nu bent u nog jonger geworden.” Hij herinnert zich de bezoeken van frère Roger in Polen, en wat hij zei over Maria en het ambt van de universele pastor. Johannes Paulus II “voelt zich daarom verplicht, niet van buiten maar van binnen, om u te komen bezoeken”. Hij maakt een toespeling op de twee Europese ontmoetingen die reeds in Rome plaatsvonden, en hij voegt eraan toe: “Rome staat altijd open voor uw bezoek met de jongeren.”
Het uur van vertrek is aangebroken. Johannes Paulus II gaat naar buiten en nadert zijn auto, maar besluit dan onverwachts om terug te keren in de kerk en de jongeren voor een laatste keer te groeten. “Ik moet jullie opbiechten dat ik jullie verlaat,” roept de paus uit. “En met verdriet. Maar de paus moet gehoorzamen! Hij heeft veel bazen!” Er ontstaat gelach, weldra gevolgd door applaus. Er wordt opnieuw gezongen en zo wordt de paus uitgeleide gedaan.



's Middags hoor ik eerst dat andere deelgroepen moeite hadden met het uur dat ze samen moesten delen :-0 Wij moesten na twee uur weggejaagd worden uit de tuin omdat de gebedsdienst begon :-)

Dan hebben wij een bergwandeling op het programma staan, in plaats van de workshops van Taize. We lopen door de bossen van de bron van het kruis die we ook daadwerkelijk vinden. In de brandende zon (zalig!), de mooie natuur (prachtig!), de gezellige mensen (heerlijk!) en de steile bergen (beetje afzien...) moeten we ook nog een of ander raadsel oplossen (werkt een FM-radio echt op de maan?) en een spreekwoord uitbeelden (aiaiai, als de kat van huis is...)

's Avonds zit ik wat voor me uit te staren tijdens de gebedsdienst. Vijf grote klokken, een camping, een kerk, glas-in-loodramen, kaarsjes en iconen, de Oyak-bazar voor pizza's en hotdogs, jolige corveeërs, roestige tractoren, een winkel, hosties en Gregoriaans gezang. Taizé, sinds ruim zestig jaar een bron vol spiritualiteit onder de warme Bourgondische zon. Ik heb er even van mogen proeven, maar voel dat voor een diepere confrontatie tussen God en mijzelf meer tijd nodig is. Meer ritme, regelmaat, rust.

Na afloop van de gebedsdienst praat frere Alois met ons en bevestigt hij mijn gedachten: De zoektocht naar God duurt een levenlang. God's liefde is een werkelijheid die dieper is dan onze gedachten en ons gevoel. Het is ons fundament. Het antwoord op de liefde van God is de keuze om lief te hebben. En wij hebben alles om de vrede in de wereld te brengen. Neem de keuze om lief te hebben! Nu, op dit moment! Om door te zetten in deze opdracht is leven zoals Jezus deed de juiste weg.

Het verbaast me niets dat heel veel jongeren zeggen: Hier kom ik terug.