Avontuur op de dhow

De zon piept nog maar net boven de horizon als we opstaan en ons gereed maken terug te reizen naar Kigoma. Helaas dwingt de tijd ons, anders had ik graag nog een paar dagen de chimpansees geobserveerd!

We hoeven geen ontbijt, en wachten rustig op de aanlegsteiger op de ochtendboot die in de verte al aankomt. Aan de horizon, boven de bergen van Congo zien we ondertussen bliksemschichten in de lucht knetteren. Kijkend naar de richting van de golven besef ik dat de wind in de verkeerde richting staat, en dat de storm regelrecht onze kant op wordt geblazen. Ietwat ongerust stap ik aan boord van de gelukkig vrij lege dhow.

's Morgens is de dhow slechts beladen met lege olievaten en cola-kratjes, alleen is de visvangst niet de minste...met de bijbehorende geur. Na drie kwartier varen komen we bij het eerste dorp en dan beginnen de golven al steeds woester en hoger te worden. Zelfs de Tanzanianen gillen af en toe van schrik als de boot zo schuin op het water ligt dat golven naar binnen kunnen slaan. Veel van hen kunnen niet zwemmen! Als we weer wegvaren, slaan dikke regendruppels op het water. Iedereen laat zich in het ruim zakken en een grote plastic hoes wordt over ons heen getrokken. Daar zit je dan. In het pikkedonker, omringd met penetrante luchtjes van zweet en vis, heen en weer geslingerd door hoge golven. De grapjes zijn niet van de lucht. Het enige wat ik wil, is NIET kotsen! Moses let ondertussen op de spullen en een rotjoch probeert ondertussen mijn moneybelt van hem te jatten.

Ik ben liever nat dan misselijk en zit dus vaak boven het zeil frisse lucht te happen. Mijn knokkels zien wit van het vastgrijpen aan de rand van de dhow. Bij de volgende plekken staat het hele dorp toe te kijken hoe we aanmeren en weer wegvaren. Ze lijken dodelijk ongerust. Ik zet mijn hoofd op een zekere meditatieve toestand en tot mijn opluchting zie ik de rotsen van de haven van Kigoma sneller dan ik verwachtte. Wat een avontuur...

Als eerste mag ik van de boot, en ik merk dat ik van velen een zeker respect verdiend heb. Ik ga droog staan en maak foto's van de vismarkt die zich ter plekke onmiddelijk ontvouwd. Natuurlijk, want de vrouwen van de vissers moeten zometeen weer met dezelfde boot terug naar hun dorp. Mooi schouwspel!

We nemen een taxi, rijden langs de visafslag en de zeepmarkt, terug naar het vliegveld, terug naar Dar. In het vliegtuig kom ik bij van Kigoma en Gombe, ik laat het met pijn in mijn hart achter! De stewardessen weten niet van een fly-modus van een Iphone is, ik moet mijn telefoon uitzetten, terwijl mijn buurman in het vliegtuig gewoon op zijn Ipad de hele vlucht aan het tikken is. Oh, maar hij zit in het parlement...tja, dat maakt natuurlijk alles goed :-s