Maria ten Hemelopneming

Om half zes moeten we opstaan...Be a bikkel, Karin! Pfff...

En om zeven uur vertrekken we vanuit Andorra door de bergen. We worden om tien uur verwacht voor een Eucharistieviering in Lleida.

We komen iets verlaat aan en het hele stadje staat al letterlijk op de uitkijk. De pastoor wordt gebeld dat de bus aangekomen is en vijf minuten later komt hij aanhollen. Parmantig stapt hij voor de bus uit om alle auto's die we tegenkomen te stoppen. Ik voel met net de koningin :-)

Aangekomen bij de kerk hangt er een speciaal gemaakt WJD-spandoek aan de muur met Welkom in het Nederlands. Voor de mis begint hebben we een kort deelgroepmoment. Lekker in een speeltuin in het zand zitten. Dan begint de eucharistie. Voor de Spanjaarden is Maria ten Hemelopneming een nationale feestdag. De pastoor heeft er ongelooflijk veel werk van gemaakt. We krijgen allemaal persoonlijk een Maria-medaillon omgehangen,en een zak met water en vier appels. Het hele stadje zag uit naar ons bezoek, zo maakten ze de WJD van dichtbij mee. Na de mis staat ook de pers klaar om een foto te maken voor de krant. Wat een schat van een pastoor! Ik krijg het gevoel dat we veel betekenen voor hem en de parochie. Dat we hun hoop zijn en dichtbij God staan. Of dat wederzijds is, vraag ik me af...De pastoor krijgt (weer!!!) een zakje stroopwafels en een t-shirt (die iemand snel uittrekt...) en dan moeten we snel, snel de bus in om weer verder te gaan. Ik zal mijn medaillon dragen en voor de parochie bidden in Madrid.

Door dit belachelijk strakke programma, gestresste reisleiders, vermoeidheid en hitte, zit er vanbinnen een achtbaan van emoties. Ik lijk zin te hebben om te janken van ellende, mensen verrot te schelden van kwaadheid, maar ook lijk ik angstig van onzekerheid en euforisch van blijdschap. Maar nu ben ik dus heeeeeel erg KWAAD @!X~

Godzijdank hebben we de meest fantastische rit vandaag.Van de Pyreneeen naar droge velden met soms wat sinaasappelbomen.Langzaam maar zeker komen van alle afritten en kruisingen meer en meer touringbussen op de snelweg. Geen tientallen, nee honderden. Allemaal vol jongeren, vol vlaggen, WJD-logo's, en t-shirts. Waar je normaalgesproken stoicijns over de weg raast, zwaait en juicht iedereen, van welke bestemming ook, naar elkaar. Wij zijn elkaar vrienden en broeders, wij geloven met z'n allen in God! Wij zijn in een lange rij achter elkaar op weg naar Madrid! De kracht, energie en liefde die ik nu voel is onbeschrijvelijk.

We hebben een uitgebreide lunch in een leuk Spaans restaurantje in de buitenwijken van Madrid. Onder toeziend ook van de gitaar spelende Spanjaarden smikkelen we van watermeloen en een warme maaltijd.

Na uren door het Spaanse landschap gereden te hebben, arriveren we rond acht uur bij onze slaaplocatie: een grote sporthal waar het bloedje heet is. Ik vlei me snel tussen Gea en Elgiva en ben gelukkig met het feit dat ik hier in ieder geval voorlopig niet meer hoef te verkassen.