Sifuni watu wote sifuni Mwenyezi

'Sing praises, all you peoples, sing praises to the Lord'

Cuatro Viento is muisstil als ik 's morgens rond een uur of zes wakker wordt. Nooit eerder werd ik wakker met zo'n anderhalf miljoen andere mensen om me heen, en zowaar: ik heb lekker geslapen en ben verrast door de rust.

Hier en daar kruipen mensen uit hun slaapzakken, langzaam maar zeker ontstaan er rijen voor de toiletten en rugzakken worden volgepropt om ruimte te maken voor nog meer bezoekers van de eucharistie. Bijna drie miljoen mensen samen is al indrukwekkend, maar het besef dat we hier met z'n allen voor God staan, is een nieuw hoogtepunt. Ook de paus ervaart dat als ik luister naar zijn openingswoorden van de mis: 'In deze viering van de Eucharistie hebben we het hoogtepunt bereikt van deze Wereldjongerendagen. Om jullie hier te zien in zo grote getale overal vandaan, vervult mijn hart met grote vreugde. Ik denk aan de speciale liefde waarmee Jezus op jullie neerziet. Ja, de Heer houdt van jullie en noemt jullie zijn vrienden. Hij wil jullie begeleiden op jullie levensweg om de deur te openen naar een zinvol leven en jullie deelgenoot te maken van zijn nabijheid bij God de Vader.'

De mis is in het Spaans en vele mensen zitten in groepjes rondom een radiootje om in hun eigen taal mee te luisteren. Samen met Negesty loop ik naar voren het veld op en temidden van een groep Portugezen volgen we de woorden. In honderden talen wisselen we de vredeswens uit en met 2,7 miljoen mensen hand in hand bidden we het Onze Vader. Ja, dat is liefde en de dankbaarheid die ik voel gaat mijn gevoel eigenlijk te boven. Het is een roeping een Christen te zijn. Een roeping die in Nederland soms lastig kan zijn, maar die ook oneindig mooi is.

Er wordt geen hostie uitgedeeld, omdat door de 'hurricane' van gisteravond de tent met de hosties is ingestort, dus knielen we en bidden we dat we aangeraakt mogen worden door God, nu hij zich aan ons geeft.

Na de zegen voel ik me verlicht en zijn mijn zorgen een stukje lichter geworden. Met een klein groepje kijken we toe hoe de miljoenen pelgrims het veld weer verlaten. We maken een geimproviseerd hutje van kartonnen dozen tegen de opnieuw te fel brandende zon. Dan grijpen we onze kans. Met Tara en Ronald struinen we over het veld, de resten van 24 uur pelgrims bekijkend. We kunnen op de foto met het symbool van deze WJD: de 'geworteld in geloof-boom' en de hele organisatie nog eens rustig op ons gemak bekijken. Pas als een van de laatsten verlaten we het veld en wij kunnen zonder oponthoud of gedrang in benauwde metro's terug richting sporthal. Het zit erop.