Hij staat mij terzijde en ik wankel niet...(slaap!

Het ontbijt bestaat elke dag uit hetzelfde, dus de Lidl 100 meter verderop doet goede zaken met Nederlandse loges in de sporthal.

Vanmorgen is de catechese van monseigneur Van den Hende. Hij vraagt ons:'Wat wil jij als levende steen doen voor anderen en de kerk? Hoe ziet jouw huis eruit? Een steen is niets zonder de andere stenen, en de anderen zijn niets zonder die ene. Je bent uitverkoren, Jezus wil je hier, hij heeft je hier uitgenodigd. Hij is je beste vriend, steun, zin in het leven. Zie de levende steen als je hart.' Hoe inspirerend zijn woorden zijn (en hoe de jongeren denken over de woorden van monseigneur Eijk gisteren) blijkt uit het overweldigende applaus dat hij krijgt na zijn toespraak.

Als we deelgroepmoment over de catechese hebben, zitten we op het terras bij de Starbucks. Met koffie uiteraard. De kudde komt naar de herder, de herder komt naar de kudde,en na een paar minuten is Monseigneur Van den Hende deel van mijn deelgroep en het gesprek. Leuk! En het brengt de kerk weer wat dichterbij.

Opnieuw eucharistie in de warme kerk. We mogen na afloop de basiliek in. De kerk geeft onderdak aan een bijzonder beeld: El Cristo de Medinaceli.
Elke week op vrijdagavond staan mensen in lange rijen om de voeten van het 500 jaar oude beeld te kussen.Een beeld met een rijke historie: Ergens in de 17de eeuw maakten de Moren zich meester van het beeld en andere kerkelijke schatten. Ook namen ze een klooster vol monniken en een aantal burgers in gijzeling. De eis was een hoog bedrag aan puur goud. Daar kon men niet aan voldoen, en dus startten de onderhandelingen die een jaar duurden. De mensen werden vrijgelaten, maar de religieuze voorwerpen bleven in handen van de Moren en werden meegenomen naar Marokko. Om die heiligheden terug te krijgen werd de kerk gesommeerd hun gewicht in goud te betalen. Daarmee werd uiteindelijk ingestemd, en het wegen zou plaatsvinden op het centrale plein van Rabat.

Een grote weegschaal werd opgesteld. El Cristo de Medinaceli was de eerste die zou worden gewogen. Men hield het gelovige hart vast, want het 2 meter hoge beeld was van massief ebbenhout en woog een fortuin. Maar, o wonder, toen het beeld op de schaal was getild bleek het lichter dan een veertje. De Moren waren in paniek. Ze zagen af van de transactie en besloten het beeld en alle andere voorwerpen te verbranden. Maar die nacht werd de stad getroffen door een geheimzinnige ziekte waardoor honderden mensen stierven. Dat was de dieven teveel, en alle kerkelijke eigendommen werden onverwijld teruggegeven aan Spanje. Om die heugelijke gebeurtenis te vieren werden de geretourneerde voorwerpen in een triomfantelijke processie door de straten van Madrid gedragen, met El Cristo voorop.Volgens kronieken uit die dagen was de verwelkoming van de bevolking zo roerend dat het Christusbeeld tranen vergoot, en velen in het publiek werden genezen van ziekten en gebreken.

Daarmee begon de roemrijke carrière van El Cristo de Medinaceli.Voor Brazilianen is het beeld een van de belangrijkste bedevaartsbestemmingen voor de zieken. Nu staat het beeld klaar op een praalwagen om morgen deel te nemen aan de kruisweg. Mooi om te mogen zien.

Daarna Madrid weer in. Ik lig te slapen op de bank bij de Mac Donalds en verkwikt zien we even later op de immense schermen hoe de paus arriveert op het vliegveld van Madrid. Ondanks de hitte lopen rillingen langs mijn rug. Op straat lopen de groepen jongeren, scanderend, vlaggen zwaaiend, zingend. Kleine kringen van mensen bidden in de schaduw van de Barok-gebouwen. De aanwezigheid van de heiligen, Jezus, de Heilige Geest en God is tastbaar aanwezig.

Dan gaan we op weg naar Plaza de Cibeles voor de openingsmis met de paus. Dankzij een goede keuze van metrohalte, staan we op zulke mooie plaatsen dat we met blote oog de viering op het plein kunnen volgen. Wauw!