Lasergamen, sneeuw en heilig

Heerlijk hotel, ik hou van jou <3

Wel maar zes uurtjes geslapen omdat het nu natuurlijk iets te gezellig is met kamergenoot Gea. Mijn activiteit Via Ferrata (Via ferrata is Italiaans en betekent vrij vertaald in het Nederlands 'ijzeren weg'. Het is een tussenvorm tussen bergwandelen en klimmen. Bij via ferrata, ook wel klettersteig genoemd, is een route uitgezet met staalkabels, die in de rotsen vastgezet zijn) gaat niet door omdat er slecht weer verwacht wordt. Baaallluuhhh, hoewel mijn vader zou zeggen dat het een teken van weinig vertrouwen van mijn beschermengel is. Gelukkig is Christel zo lief dat ik haar plaats bij het paardrijden mag innemen. Maar eerst zijn de bussen er weer niet :-S

Paardrijden is natuurlijk altijd leuk, zij het niet dat ik oude instructrices altijd in mijn oor hoor tetteren: tenen naar binnen! hakken omlaag! knieen tegen het zadel! rechte rug! handen rechtop! En dat zijn mijn spieren niet echt meer gewend...maar hopelijk ziet het er wel een beetje professioneel uit. De tocht was steil omhoog, recht omlaag en een stukje draven. Helaas geen spectaculaire uitzichten, maar wel een pittige pony (aaaaahhhhhh).

We hebben een lunch in de buitenlucht tussen de bergen. En daarna hebben we vrij, want het schijnt nog steeds slecht weer te worden (?). Maar Andorra (belastingvrij-paradijs in de natuur) verkennen lijkt me niet zo'n bijzonder idee. Gelukkig...is Ruud zo lief om zijn plaats bij het mountainbiken af te staan. Want ik wil zo graag met die skilift de hoogste berg van Andorra op...YEAH!

Andorra la Vella ligt op een hoogte van 1079 meter en de hoogste berg Pic de la Coma Pedrosa, is 2946 meter hoog. Dat betekent mooi uitzicht :-)
Bovenop de top gaan we eerst lasergamen in het bos. Ik ben de enige meid tussen acht jongens, maar heb lekker wel bijna de meeste verwond en doodgeschoten (hoe christelijk klinkt dat?). Halleluja, ga heen in vrede. Een van de priesters die met ons meedeed, snapte na afloop niet hoe onze jongen de vlag hadden kunnen veroveren terwijl hij hem MINSTENS tien keer voor z'n kop geschoten had *bigsmile*

Met dezelfde groep gaan we dan dus mountainbiken door de Pyreneeen. Hoe stoer is dat?! Je moet veel klimmen (hijghijg), veel dalen (ieieieieh!), het zijn extreem ruige en smalle paadjes (oeioeioei!) en ten overstaan van alle heren ging ik uiteraard prachtig languit op m'n smoel (en vier meter van de berg af). Terwijl ik heel charmant plat op m'n gezicht tot stilstand kwam bleek ik niet op te kunnen staan omdat ik met mijn benen twee keer verstrengeld met de mountainbike bovenop me lag :-) en de slappe lach had :-) :-) De heren hebben eerst m'n fiets van me af getild en vervolgens mijzelf opgehesen. En toen ben ik maar verder gaan lopen ;-)

Terug bij de lift pakken donkeren wolken alle bergtoppen langzaam maar zeker in. De regenspetters veranderen in hevige neerslag en aan alle kanten klettert de bliksem. Dus de lift staat stil.
Onder luide oerwoudgeluiden zijn we met z'n allen naar het restaurant 200 meter verderop gehold. Die hadden net de vloer geschrobd :-) En toen was er een hoosbui met veel hagel. Na een uurtje werd de bui weer druppels en werden we opgehaald om snel met de lift naar beneden te gaan. Buiten is het droog en LIGT ER SNEEUW OP DE BERGTOPPEN!!!!! (mijn gebeden zijn verhoord!!! Ik citeer wikipedia: sneeuw in de zomer is zeer zeldzaam). Yes!Yes!Yes! Wintersportfoto's!

Na het avondeten in het hotel hebben we avond van Barmhartigheid en nachtelijke aanbidding. Een nacht van stilte in de kerk ten aanzien van de monstrans met de hostie. Je praat met Jezus van aangezicht tot aangezicht. In alle hoeken van het schemerige kerkje zitten priesters om de biecht af te nemen. Je krijgt een pen en wit papiertje om je gebeden op te schrijven, deze kun je in een rode box bij het altaar posten om zusters ervoor te laten bidden. Bij het altaar staat ook een icoon van Jezus, waarbij je een waxinelichtje aan kunt steken en een mand met bijbelteksten waarvan je er zonder te kijken een van mag pakken. Als je denkt dat je klaarbent en weg wilt, moet je eigenlijk net nog even langer blijven zitten.
Wat er die avond gebeurt is echt mystiek. De lichten in de kerk zijn uit, een man met een gitaar zingt zachtjes kerkliedjes. Sommige jongeren lopen heen en weer naar het altaar of naar een biechtstoel. Het blijft stil, er wordt veel gehuild, armen worden om elkaar heen gelegd, veel gezichten stralen bij het verlaten van de kerk. Als ik opsta om mijn briefje te posten en kaarsje aan te steken, schijnt het altaar in de gloed van alle kaarsjes die er al staan. De tijd lijkt stil te staan en God's aanwezigheid is tastbaar. Ik pak twee kaartjes met bijbelteksten die compleet aansluiten bij mijn gebeden en het grootste wonder is nog wel dat de priester na mijn biecht opnieuw precies dezelfde teksten zegt. Rond middernacht verlaat ik de kerk, met Tara uit mijn deelgroep. Ondanks de algemene vermoeidheid hebben we ruim drie uur in de kerk gezeten. Opluchting, verlichting, geruststelling, dankbaarheid. De kerk blijft open tot de laatste aangeeft te willen vertrekken. Een heilige nacht.