Weer even juf Karin!

Hoi allemaal

Deze week is de PUK weer voor iedereen begonnen. Dus duizenden studenten, gezelligheid in de zon op het studentenplein met de cafeetjes en radio PUK en stelletjes in Lovers Lane.

Ohja, over love gesproken...Deze week was het natuurlijk valentijn ;). Ik ben uit eten geweest met Ria-Lise, Linda en Andrè. Andrè zat er als womanizer, Linda met haar vriendje tienduizend kilometer verderop, en vrijgezelle Ria-Lise en ik. We hadden behoorlijk veel bekijks! Om ons heen zaten tussen rode serpentines en ballonnen alle tafeltjes vol met stelletjes. Op de tafels lag hartjesconfetti en stonden hartvormige kaarsjes. Andrè zei dat al die mannen gewoon jaloers zijn. Hij zat hier tenslotte met drie mooie minnaressen! :lol:. Kijk de foto's maar!

Deze week is de oriëntatie voor de praktijk op de PUK begonnen. De m-studenten moeten verschillende onderwerpen kiezen waar ze dit jaar mee gaan werken. Wij doen daar de eerste zes weken ook aan mee. Wat een verschillende dingen van het vak zie je dan, echt ongelooflijk.
Op maandagmiddag ga ik werken in een kinderhuis. Dit is een opvang voor wezen, weggegooide kinderen en kinderen die uit huis geplaatst zijn wegens niet leefbare omstandigheden. Deze kinderen zijn vaak erg bezeerd, en daardoor wantrouwend en op een afstand. Er is een afdelingsmoeder voor 24 kinderen en zij kan de kinderen nooit de aandacht geven die nodig is.
Verder ga ik twee keer een sessie doen met mensen in een terminale staat van kanker. Dit doen we op donderdagavond. Het zijn gesprekken waarbij de mensen over het leven kunnen praten, bijvoorbeeld wat het nut van het leven is, of hun levensdoel bereikt is, of ze nadenken over een leven na de dood enz.
Op dinsdagmiddag heb ik supervisie. Dan werk je onder toezicht van je mentor op de psychologische praktijk van de PUK. Ik werk met kinderen en adolescenten. Afgelopen dinsdag hadden we een sessie met een misbruikt meisje van vier, en een bespreking van een eerstejaars met boulimia en een jongen die mogelijk een hersenbeschadiging heeft ten gevolge van mishandeling. Hij woont in de enige 'witte' stad van Zuid-Afrika, verboden voor 'de zwarten'. Belachelijk gewoon :roll:, maar hier vinden ze ook dingen die in Nederland gebeuren niet normaal. Bijvoorbeeld mensen die meer dan tien jaar in Nederland wonen en nog steeds de taal niet spreken.

Donderdag hebben we testen af genomen bij een kleuterschool. Hier worden alle kleuters namelijk getest voor ze met school beginnen. Mogen ze in Nederland ook wel eens gaan invoeren! Het heet de Aanlegtoetse vir Skoolbeginners en dient als indicatie voor sterke en zwakke punten en problemen.
Ik kreeg een zwart jongetje van vijf jaar toegewezen die Afrikaans en Engelstalig is. Blote voeten, een kort broekje, een geel shirtje met gaten wat hij binnenstebuiten aan heeft, een grote pet op zijn hoofdje. Het lijkt Kruimeltje wel.
We zitten met z’n achten in een lokaal en ik deel een tafel met medestudent Willie en zijn toetskind. Mijn jochie blijkt een minimale concentratie te hebben en alles te horen en te zien. Hij kruipt iedere keer dicht tegen me aan. Dat kleine zwarte handje met korte nageltjes rust steeds op mijn arm. Zijn hoofdje met die veel te grote pet ligt tegen mijn schouder. Hij steekt iedere keer bij het voorbeeld stoer zijn duim naar me op. Hij lacht zonder voortanden in zijn mond. Die donkere oogjes kijken ondeugend in de mijne. Hij zegt dat hij me lief vindt. Bij toets acht gaat hij staan, geeft me een knuffel (dat leren ze hier vroeg!) en zegt dat hij niet meer wil.

's Middags ben ik weer naar Witrand geweest.Mijn patient kwam hier toen ze vijftien was. Ze is nu zeventig, dus ze is hier al vijfenvijftig jaar. Ze heeft geen enkel familielid. Een vader heeft ze nooit gekend, haar moeder overleed terwijl die ook in Witrand verbleef.
Straks is Saartje dood. Ze zal niets achterlaten. Geen materiële dingen, behalve misschien haar tas met wol. Maar ook geen dierbare herinneringen, want niemand heeft haar ooit gekend en is haar nader geweest. Na een paar maanden zal ook het verzorgend personeel haar vergeten zijn. Weg leven, weg kans om te leven. Maar Saartje kan gerust zijn. Niemand leeft tenslotte voor niets. Ik zal haar nooit vergeten.

Mijn klasgenoten en collega's bij Witrand zeggen dat ze me het schooljaar hier wel zien afmaken. Wie weet!
Dit weekend en volgende week gaan we weer heel veel dingen doen, spreek jullie dan weer.

xxx
Karin