Hutspot in Zuid-Afrika

Hoi Nederland

Ik hoor dat de sneeuw in Europa maar blijft vallen...:roll: En dat het van de week dertien graden onder nul was?! :x Hier is het lekker warm, uiteraard, en gaat het leventje door. Linda is een weekje weg met haar ouders, dus Karin heeft het rijk alleen! :lol:

Maar eerst even een update van gebeurtenissen van afgelopen week:

Woensdag was Peter jarig (en mijn broer Mark natuurlijk ;)). We waren uitgenodigd bij een surpriseparty voor hem. Ik heb nog nooit iemand zo zien schrikken! Hij werd zelfs eventjes emotioneel en kon niet uit zijn woorden komen. Maar ja, zwarte mensen kunnen zich vaak beter uitdrukken in hun muziek, dus pakte Peter zijn gitaar. Hij zong Keniaanse liedjes en langzaam maar zeker begonnen alle zwarte mensen mee te zingen. Het klonk van ver weg, van heimwee naar moeder, vrouw, kinderen, stoffige wegen, pap van het vuur. Een moment waarbij je heel stil zit te luisteren.

Donderdagavond was het groot feest! We gingen namelijk hutspot maken bij Andrè thuis...!:D
Alle ingrediënten mee, dacht ik. Eenmaal bij Andrè misten we nog een ei, die hij maar even bij de buren moest halen. Toen hij terugkwam had hij letterlijk en figuurlijk een echt Andrè-ei bij zich. Compleet met krullen, snor, baard en lekker ……. :p Linda raspte de wortels, Ria-Lise schilde de aardappelen, Karin sneed de uien. De hele keuken van Andrè lag overhoop en de wijn vloeide al rijkelijk. Andrè demonstreerde aan Linda de felgekleurde ovenwanten die hij van zijn moeder had gekregen en die je zo kon gebruiken om een poppenkastspel mee te spelen. Wat Andrè en Lin dan ook meteen showden. Ondertussen was de hutspot klaar om gestampt te worden. Ik ging de appelflappen maken. Stampen moet door de man des huize gedaan worden, ook al is het onder protest en belt zijn vriendin ondertussen op. Daarna moest er alleen nog een BEETJE peper bij...
De appelflappen stonden nog geen vijf minuten in de oven, en wij gingen met Andrè nog even een keer door het huis, toen ze al lekker begonnen te ruiken. Twee minuten later roken ze echter niet zo lekker meer.:? Zwárt van boven, en kleverig deeg van onderen. Andrè zei later dat hij dacht dat het aan hem lag dat altijd alles in die oven aanbrandde.:cry:
Nou ja, het diner kon beginnen. Hutspot, en een hele pan vol. Ik proefde een hapje en moest een beetje hoesten van de peper :shock: . Ach, dat was dat ene hapje. Toeval. Andrè nam een hap, vloog naar de koelkast en pakte een vijfliter waterfles. Ria-Lise nam een hap en legde haar bestek weer neer. Linda nam een hap en zei dat de ‘Hollandse Rookworst’ thuis heel anders smaakt. Linda en ik keken elkaar aan en kwamen tot een overeenstemming: Hutspot past gewoon niet in Zuid-Afrika. Dat hoort bij de Hollandse winter en de warme kachel. Niet bij dertig graden zon.
We hebben alles in weer in de pan gegooid (Andrè: Wat moet ik hier in vredesnaam mee doen?), hebben de afwas laten staan (arme Andrè, wat een flop :)) en zijn in de auto van Ria-Lise gestapt (want Andrè had al die glazen wijn al op). Een half uur later zaten we met z’n allen onder een gigantische sterrenhemel McFlurry’s, cheeseburgers en franse frietjes te eten.
Bij McDonalds dus.

Vrijdag brachten we een bezoek aan een psychiatrisch ziekenhuis in Sterkfontein. Dit is een ziekenhuis alleen voor de psychiatrie. Er zijn ruim zevenhonderd patiënten. Er zijn drie verschillende afdelingen voor mannen en vrouwen. De gesloten afdelingen, waar de ernstige gevallen en spoedgevallen worden opgenomen, de semi-open afdelingen, waar sommige patiënten arbeidstherapie mogen volgen, en de open afdelingen, waar de patiënten vrij zijn om over het terrein te lopen naar therapie, een winkeltje etc. Daarnaast is er een institutionaliseringhuis, waar ex-patiënten weer worden voorbereid op zelfstandig functioneren in de maatschappij. Ook is het ziekenhuis gespecialiseerd in forensische psychologie, dus gefocust op criminelen. Daar zijn twee soorten opnames. Ten eerste de observatieopnames op verzoek van het hof. Dit zijn drie weken waarin de criminelen worden onderzocht en geobserveerd om te kijken of er sprake is van een stoornis of iets dergelijks, waardoor ontoerekeningsvatbaarheid toegeschreven kan worden. Daarnaast zijn er ook de opnames van criminelen waarbij de psychopathologie, dus de stoornis, zodanig ernstig is, dat verblijf in een psychiatrisch ziekenhuis noodzakelijk is. Werken op deze afdeling betekent veel tijdsdruk, zeer gestructureerd werken en altijd peperspray binnen handbereik hebben.

We maakten een klein rondje door een aantal huizen. Een gesloten vrouwenhuis, een semi-open mannenhuis en een open vrouwenhuis. Opnieuw mensen die liggen op de grond, voor zich uit zitten te staren, die schreeuwen, mannen die opgewonden raken. In het openvrouwenhuis wordt een vrouw hysterisch. Ze schreeuwt in een taal die ik niet ken. Als we naar buiten lopen komt ze achter ons aan. Daar staat een bedienwagentje en met een grote boog vliegt die door de lucht als ze hem wegsmijt. Tja, dat kan hier gebeuren.

Na afloop gingen we met de M-class uit eten.

Maandagochtend observeren bij een kleuterschool. Ik moest naar Little Saints, een ‘zwarte school’ waar het er een stuk minder goed uitziet dan de scholen waar ik vorige week geweest ben. Kapot tapijt op de grond, afgebladderde verf aan de muren, lang niet genoeg speelgoed en ontwikkelingsstimulerend materiaal. De kindertjes zijn wel heel lief. Ik ben bij een klas driejarige schoolbeginners, allemaal zwarte kinderen. Hier is echter wel een ontzettend schrijnend aspect. De helft van deze kinderen zijn al HIV positief of hebben zelfs al aids. Sommigen zullen niet ouder worden dan zes jaar. Ik zie een jongetje met een groot hoofd, maar armpjes en beentjes zo dun als luciferhoutjes. Hij speelt met de trein, springt uitgelaten in het rond, lacht zonder voortanden in zijn mond. Hij zal straks ziek worden, lijden en doodgaan. Als kleuterjuf heb je dan wel een extra zware taak, lijkt mij. Ik zou me in ieder geval ieder moment bewust zijn van het feit dat jij de enige juf bent die dit kind in zijn leven zal meemaken. En dat alles wat je hem leert, niet voor een levenslange redzaamheid zal zijn.

Vanmiddag was ik weer bij het Kinderhuis. Een jongen gesproken die tijdens de dronken buien van zijn moeder in zijn gezicht geschopt is en toen achterover is gevallen. Een meisje waarvan de ouders het meubilair van het huis voor drank verkochten en die veel over een bepaalde oom praat. Een jongen met een moeder die spoorloos verdwenen is. En daar lopen dan tweehonderd kinderen rond. Die eigenlijk allemaal heel hard iemand nodig hebben om mee te praten.
Tijdens het werken als psycholoog ontdek je langzaam maar zeker wel dat iedereen diep van binnen dingen heeft waar hij of zij eigenlijk om moet huilen. Iedereen. Jij, ik, en alle mensen die we kennen. En het enige wat we kunnen doen is iemand zoeken waarmee we kunnen praten. Dan komt het huilen (en het lachen!)vanzelf wel.

Jullie horen weer van me. Ta ta!
Karin