Vier dagen op de quadbike!

Hoi iedereen

Tussen de drukke dagen door elke keer weer even een late update van waarbenjij.nu

Zaterdagmiddag (want 's ochtends hadden we weer klas!) gingen we met klasgenoot Laetitia mee naar haar weekendhuis. Een ‘plaas’ (boerderij) in de plek Rust de Winter. De boerderij heeft een jaar leeggestaan en vier maanden terug hebben Laetitia en haar man Dirk het gekocht om op te knappen. Maar dit heeft echt wel wat! Douchen met alleen koud water, geen waterdruk omdat alles uit de tank komt, geen telefoon, geen bereik met je mobiel (Voor velen een ultieme droom, dit weekend doe ik het gewoon: geen telefoon en geen horloge!), geen elektriciteit als het onweert. Overdag eekhoorns, ’s avonds aapjes, ’s nachts uilen en wakker worden van de hanen om vijf uur ’s morgens. En schedels van vroegere bewoners (dieren!) in de tuin!

Toen we aankwamen werden onze koffers uitgeladen, trokken we oude kleren aan die stoffig en vuil mochten worden en daar stonden ze dan! Vijf quadbikes waarop wij de komende vier dagen door zouden gaan brengen. We gingen eerst achterop en reden naar een Dam die droog staat. Veel hobbels, veel heuvels, scherpe bochten, een ideale plaats om te leren quadbiken! Het had de afgelopen nacht geregend, en een quadbike gaat zo’n zeventig kilometer per uur maximum. Dus het is vliegen vanuit je zadel en modderspatten op je wangen, je kleren, overal!
Ik leerde quadrijden op een suzuki van 250 cc. Schakelen, gas geven, stil staan op het topje van het schuine vlak van een heuvel, vet stoer.

Zondag reden we naar de Elandsrivier om daar de dag door te brengen. Het was zo’n zeven kilometer rijden, langs zandpaden, geasfalteerde weg en tussen koeien door.
De rivier had een sterke stroming waar je niet tegenin kon zwemmen. Het water was heerlijk koel. Ik laat me in het zonnetje de rivier afdrijven. Ik lag in de zon, speelde wat met kinderen, sliep, en reed quad! Natuurlijk, want daar was dit weekend voor. Ik reed een circuit achter Laetitia's man Dirk aan. We moeten de bush in om jeeps te laten passeren, rijden dwars door bosjes, moeten bukken voor lage takken, rijden door laagstaand water,en springen met de quads over zandheuveltjes heen. Het had niet meer geregend, en de grond bestond voor een groot deel uit zand. Soms kon ik niks zien van de stofwolken, en het zand knarste tussen mijn kiezen.
Terug naar de farm reed ik de quadbike. De warmte van de motor slaat op je scheenbenen, de quad trilt tussen je benen, alles wappert, daar ga je dan!

We braaiden eerst ’s avonds weer. Daarna maakten we een ‘bonfire’. Een kampvuur. Ongelooflijk. Je zag de maan en een sterrenhemel die die avond zo helder was als ik het nog nooit heb gezien. Duizenden en duizenden sterren, je ziet zelfs complete nevels. Het leken net ijle wolken die je zo uit de lucht kunt grijpen. En dan hoorde je de krekels, de uilen en af en toe een andere vogel. Je kijkt wat in de vlammen, naar het brandende hout op de zandgrond en voelt de hitte van het vuur.

Maandagochtend maakten we een wandeling door het bushveld van de farm. We joegen gigantische (maar dan echt héél grote) spinnen weg, schopten cactussen uit de grond, braken takken af en repareerden omheiningen. Want er moest een pad komen! Niet alleen hoort er tussen elk grondgebied een kaal pad van anderhalve meter te lopen (dit in verband met mogelijke bosbranden tijdens de droge winters), maar er moeten hier ook quadbikes kunnen rijden!
Terug waren we bezweet en warm. Op de farm was een kleine dam, waar iedereen insprong om af te koelen. Daarna deed ik een ‘middagtukkie’.
Om een uur of zes wordt het hier donker. En de zonsopkomst en zonsondergang gaat in Zuid-Afrika heel vlug. Bij de boerderij sliepen overdag een stuk of tien kleine bushbaby’s. Dit zijn aapjes ongeveer zo groot als een eekhoorn. We zetten onze stoelen voor bij de bomen. Want als het donker wordt worden de bushbaby’s wakker en springen dan via de bomen het bushveld in. Het is het enige moment van de dag dat je ze ziet, want wanneer en hoe ze teruggaan weet nog niemand hier. We zagen er inderdaad een stuk of negen. Wat een leuke beestjes!
De mannen gingen weer braaien voor ons. Zelf staken we ook een klein vuur aan. Eerst zongen we liedjes van de Beatles terwijl zoon Dieter gitaar speelt. Om ons heen begon het te regenen. We zongen onze volksliederen. Daarna kregen we een gebraden kip die je zelf nog moet ontleden tijdens het eten. Er was deeg en we maakten ‘stok’broodjes boven ons vuur. Deeg om een stok en lekker bakken. Na het eten als toetje lekker marshmallows smelten.

Om half elf pakten we de quadbikes weer. Met z’n negenen reden we opnieuw het bushveld in. In het midden, bij de scheiding van het land van de farm en de wildplaats in stonden we stil. We dronken brandewijn, zagen de maan en een jakhals. Het was een beetje spooky, maar daar gaan de meesten wel van lachen, je bent slaperig, en ook wel gespannen. Je hoort die vreemd bushgeluiden en reageert op ieder bewegend iets.
Terug reed ik. Complete duisternis, verlichting van je quadbike en gas geven! Over stronken, tussen takken met doorns door, spinnenwebben en bladeren in je gezicht, slippend in de bochten.
We reden nog een stuk op de landweg toen de quadbike een beetje vreemd ging doen. Afslaan, niet schakelen. Terwijl Dieter de reservetank opende, en keek wat er aan de hand kan zijn, trok ik mijn benen in. En ja, dat doet zeer. Een motor die al anderhalf uur draait is wel een beetje heet…

Na opnieuw een stevig ontbijt met gebakken eieren, bacon, toast en champignons gingen we dinsdag nog een keer naar de rivier. Daar kwamen we ietwat laat aan, vanwege één van die quadbikes die toch degelijk kuren blijkt te hebben, oftewel gewoon geen druppel benzine meer (lag het gelukkig toch niet aan mij). Het benzinestation had geen druppel meer, en dertig kilometer verderop is de volgende pas. Benzine zuigen uit de tanks van de auto’s gaat tegenwoordig ook wat moeilijker dan vroeger, kwamen we achter. Dus het kleine beetje wat nog in de garage staat moet maar voldoende wezen.
Terug reed ik weer. Een andere quadbike. En laat dat ding toch halverwege als ik voorovergebogen met zeventig kilometer over de weg ga ook ermee ophouden! Eveneens geen benzine meer, maar deze had zijn reservetank gelukkig nog…
We hadden een lunch en daarna kwam een andere wildwestdroom van me uit. Ik leer schieten! Weliswaar met een windbuks, en schietend op een leeg bierblikje in een boom, maar toch!

Nu heb ik alweer drie dagen lesgehad. En begint het volgende weekend vol plannen alweer. Nienke staat op dit moment op Schiphol om naar Johannesburg te vliegen! Volgende week weer meer nieuws!

Veel liefs,
Karin