Manne en klas...

Hoi allemaal!

Nou, morgen gaat het als het goed is écht beginnen. Na drie weken vakantie te hebben gehad. Mensenkinderen, dát was ik niet meer gewend.
Op een gegeven moment ga je maar wat rondhangen hier en daar. Kijken voor een moment naar de bouw van een nieuw huis bij ons op de hoek. Tien donkere mannen doen het werk waar in Nederland drie mannen aan zouden werken. Of misschien wel twee, als de onderneming aan bezuiniging toe was. Zand wordt van de ene loze plek naar de andere geschept, cement met de hand gekneed en vervolgens tegen de muren aangegooid, hun blote voeten gaan moeiteloos over het grind. Ondertussen maak ik dan uit een fluitconcert op dat ze me in de gaten hebben…

Of een kuier met Nelmarie, Emené of Phiwé. Discussiëren over de cultuurverschillen en de voor- en nadelen daarvan. Zo zijn de mannen in Zuid-Afrika wel altijd ‘gentleman’ waarbij ze de deur openhouden, vrouwen altijd voor laten gaan en met valentijn een groot cadeau geven met een kaart waarop een uitgebreide verklaring staat hoeveel ze wel niet van haar houden (Jakkes, van sommige word ik echt misselijk), als ze eenmaal getrouwd zijn…Dan is het wel de vrouw die dagelijks moet koken en het huis schoon moet houden, de was moet doen en de man moet bedienen!
Als donkere man ben je geen geschikte partner als je tijd voor je gezin vrijmaakt, knuffelt, helpt bij het opvoeden van de kinderen en je vrouw verwent. Je bent pas een goede man en vader als je geld in het laatje brengt. Dit is ook de reden dat zoveel donkere mannen, vroeger en nu, zijn gaan werken in de mijnen, of in een ander land. Het idee van trouwen en elkaar liefhebben heeft hier andere vormen dan in de Westerse wereld. De hoge werkeloosheid leidt hierdoor wel tot veel zelfmoorden onder de mannen. Het principe van een ‘goede man voor een vrouw zijn’ wordt zo hoog geacht, dat de mannen zwaar depressief worden als ze geen werk hebben. Maar goed, nu weer even genoeg over de mannen. Zal de komende maanden nog wel vaker ter bespreking komen, vrees ik…

Afgelopen weekend was het weer Jool. De afsluiting van de ontgroening van de eerstejaars (voor ons: eindelijk niet meer die irritante groeten die ze je toeschreeuwen als ze in die collones voorbij marcheren). Op vrijdag weer vuurwerk, muziekoptredens, zaterdag de vlottenoptocht met het ophalen van geld voor de liefdadigheid. Wij zaten op de sportvelden met een drankje toe te kijken. Tot we weggestuurd werden, want dit jaar mocht er in de hele omgeving geen drank genuttigd worden...

Maandag was mijn eerste klas. Duurde om wel precies te zijn 38 minuten. Want als je als professor hier iets anders belangrijks te doen hebt, dan annuleer je gewoon je lessen. Maar wel een baie speciaal welkom voor de Nederlandse studente. Dinsdag zou ik ook klas hebben. Er werd een opdracht uitgedeeld die we 15 maart in moeten leveren en that’s it, toen ben ik maar naar de kapper gegaan... Elke woensdag ben ik vrij. En morgen moet ik om 8:15 weer op de PUK zijn en ben ik om 10:00 weer klaar. Zwaar hoor, dat studentenleven.

Maar hier en daar neemt de stress in Afrika ook de overhand. Zo heb ik maandag tot in de late uurtjes met André een presentatie in elkaar zitten draaien die hij de volgende dag (nou, ondertussen diezelfde dag) nodig had. Afrikaners en PowerPoint. Vorig jaar was er nog geen computer te bekennen in het hospitaal, nu verkondigen ze met trots dat ze een emailadres én een USB-stick hebben. En wel meteen één van 1 gigabyte! Hoeveel jaar hebben wij daarop moeten wachten? Dat martelen met tekstverwerkers en floppy’s slaan ze hier gewoon over!

En dan vandaag weer valentijn ‘gevierd’. Tijd om gedeprimeerd te wezen is morgen. Want dit was de eerste keer in mijn leven dat ik valentijn twee jaar achter elkaar met dezelfde man doorgebracht heb…(met een andere vrijgezel).Alleen was Andre door z'n stress de roos vergeten mee te nemen die hij voor me gekocht had. Zegt hij...

xxx
Karin