Luipaarden bestaan niet!

Luipaarden zijn verzinsels, fantasieën, misschien hallucinaties. Want het onuitstaanbare feit dat ik na bijna elf maanden Afrika, waarin ik toch behoorlijk wat gamedrives gemaakt heb, nog steeds die beesten niet gezien heb (behalve toen die glimp waarbij ik er achteraf op gewezen werd dat het een luipaard was), zegt wel genoeg. Mijn mederangers Saar en Nien hadden ook de moed verzameld om ruim drie dagen met me in het Krugerspark door te brengen, maar nee hoor!

Maar laat ik beginnen bij het begin. Na twee dagen uitzieken van de salmonella, ben ik vrijdag de derde augustus in mijn trouwe bolide gestapt naar Nelspruit om Saar en Nienke eindelijk met eigen ogen in Zuid-Afrika te aanschouwen! De tosti’s stonden warm, de taart en wijn waren gehaald, het feest kon beginnen!

Zaterdag zijn we naar het Krugerspark getuft, waar we in een tentenkamp achter de Numbi-gate een arrangement hadden geboekt. Helaas hadden ze net de dag ervoor het park vanaf de Numbi-gate tot Skukuza in de brand gestoken, waardoor de omgeving zwart, hier en daar rokend en stinkend was. Dit doen ze om de groei van bepaalde vegetatie te bevorderen en om te voorkomen dat het park zó dichtbegroeid raakt dat de mensen niets meer kunnen zien en de dieren er niet meer door kunnen. Maar van ons hadden ze het wel een weekje later mogen doen, want de hele dag roet happen is niet bepaald een pretje.
’s Middags hebben we een gamedrive gemaakt en ’s avonds binnen gebraaid met de mensen van het kamp. Zondag hadden we een volle dag gamedrive, van zes uur ’s morgens (om kwart over vijf werden we wakker gemaakt) tot vier uur ’s middags, en dan weer van zes uur ’s avonds tot acht uur. We zaten maar met z’n zevenen in de jeep, maar de kans blijft dat je irritante medepassagiers hebt, die we dit keer ook troffen. De vervelendste was nog Nederlands ook, dus konden we niet eens hardop zeggen wat we van haar vonden.
Maar de gamedrive werd er niet minder om! We hebben zoveel dieren gezien! Hoogtepunt van de dag waren de leeuwen bij hun half opgegeten olifant die ze de vorige dag gekild hadden. Een stank dat daar hing, niet te harden!
Toen we terug kwamen in het kamp, liep daar een neushoorn rond! Het leuke van het stappen met die rangers is dat je zoveel grappige kleine dingen over alle dieren leert! Hoeveel een giraffe slaapt, hoe een olifant paart, hoe een neushoorn plast, hoe een leeuw zijn prooi vangt, noem maar op.
De nightdrive was voor mij hét moment om eindelijk eens dat luipaard te spotten, maar het was berekoud, dus veel dieren waren er niet. Toch spotte ik op een gegeven moment een Genet-kat in een boom, wat dan toch wel een goeie vangst zou zijn…

Maandagochtend hebben we om zes uur een ochtendwandeling door het Krugerspark gemaakt. Achter de ranger met een gigantisch (geladen) geweer, door dat zwarte veld. Veel geleerd! Over holen, mierennesten, eetgewoontes en de poep die daarbij hoort, vogelgeluiden en opnieuw hebben we door leeuwen afgekloven botten bekeken. Daarna zijn we zelf nog een rit door het Krugerspark gaan maken en hebben we hele kuddes dieren gezien, liep er een hyena naast de auto en ook een olifant. Die stond een boom naast de auto kaal te grazen en wij mooi foto’s nemen…Tot de olifant steeds dichter en dichterbij kwam, en in de auto keek alsof hij eens keek van welk geslacht we waren en met hoeveel. Ik draaide mijn raampje als de wiedeweerga dicht, Nienke zei dat ze het in haar broek deed en Sarah vroeg voor de zekerheid nog even aan ons of ze misschien een stukje door moest rijden. Nou, dat hebben we maar gedaan en toen ging de olifant rustig op ons plekje staan omdat daar toch smakelijkere blaadjes hingen dan ergens anders.
Dinsdag hebben we mooi een dagje Panorama-route gedaan. Van de MacMac-falls naar Pilgrim’s Rest, dan naar de Pinaccle rots, naar God’s Window, Bourke’s potholes en de Three Rondavels. Eindelijk was het mooi weer, dus dat was veel lol (vooral om de oma die door haar kleindochter languit in het water werd geduwd bij Bourke’s Potholes) en mooie uitzichten!

Dinsdagavond sliepen we in het backpackhostel bij Sabie, en daar hingen wel uitdagende activiteiten. We waren wel weer eens toe aan iets geks, en zo werden we woensdagochtend om zeven uur opgehaald door een man in een vliegenierspak om een microlight flight te maken! Tja, wat is een microlight…Een fiets met twee vleugels en een propeller? In ieder geval een bouwpakket van stangetjes en een pruttelend motortje…Kijk maar naar de foto’s….
Nien was zo dapper om als eerste te willen, terwijl Saar en ik niet meer bijkwamen van het lachen (die motor viel steeds weer uit) en intussen een vaarwel-afscheid van onze trouwe vriendin namen. Maar toch, zij kwam terug, Saar kwam veilig weer aan de grond en toen was het mijn beurt. Je vliegt op ongeveer 2200 meter hoogte, en het uitzicht was schitterend! Ook met een vliegende fiets kun je turbulentie hebben, en het was een aparte ervaring om eigenlijk ‘zomaar’ zittend door de lucht te zweven!

De adrenaline was aanwezig, op naar de volgende spannende dingen! Ook Soweto (het township bij Johannesburg, en het grootste township ter wereld) bleek een backpackershostel te hebben en het leek ons wel wat om daar eens te gaan kijken. Eerst natuurlijk niet te vinden, maar met behulp van een aardige taxichauffeur (hij wilde wel ’s avonds langs komen) kwamen we uit bij Lebo’s backpackershostel. Vroeger was het huis van zijn ouders, nog te merken aan het feit dat de toiletten buiten zijn. Nog steeds vol van de ervaringen van vandaag, wilden we toch nog iets doen en besloten we maar eens avontuurlijk naar een internetcafé in Soweto te gaan! Gevaarlijk was het niet, zei Lebo, alleen zouden we veel aandacht van de mannen krijgen. Dat bleek wel waar, en af en toe was er ook nog een vrouw die ons iets toeriep. We konden allemaal de volgende dag trouwen als we wilden, maar tegelijkertijd is het toch te zot voor woorden dat zoveel mensen bang zijn om Soweto binnen te gaan. Ons werd uitgelegd dat inwoners absoluut niet hoeven te wagen iemand binnen Soweto iets aan te doen, ze zouden de gemeenschap razend maken. Mensen in Soweto hebben een heel sterk gevoel voor rechtvaardigheid, en komen ook op voor hun rechten. Vandaar dat Soweto zo vaak in het nieuws is: het was hier waar de eerste opstanden tegen de apartheid waren en ook vandaag de dag staan ze hun mannetje in politieke of sociale kwesties. Dat er zoveel criminaliteit is, is niet waar, áls er misdaden worden gepleegd door de inwoners van Soweto, trekken ze naar Johannesburg of een andere stad. Hoewel je natuurlijk niet als (blanke) vreemdeling in je eentje door een township moet trekken, maar dat geldt voor elke township.

Donderdag hebben we een fietstocht door Soweto gemaakt met de broer van Lebo, Philip. Het backpakcershostel ligt in de wijk Orlando-East, de oudste wijk en dus ook met de meeste verhalen. Eerst nam Philip ons mee naar één van de elf workersunits in Soweto. De workersunits waren voor de mijnwerkers die kwamen werken, tien voor de mannen en één voor de vrouwen (verpleegsters, schoonmaaksters etc). Dit zijn regeringsgebouwen en een echte township-buurt. Een heel verschil met de familie-units, waar de prachtigste huizen staan. De corruptheid van de regering komt hier naar voren, want het feit dat de straten van de workersunits in zulke slechte staat zijn, is omdat de regering ze geen geld wil geven omdat ze niet stemmen. De wijken waren vroeger ingedeeld in twee verschillende politieke voorkeuren, en deze wijken waren niet van de huidige regerende partij.

Het is vandaag vrouwendag, een nationale vrije dag, dus iedereen is thuis en alle vrouwen wordt een ‘happy she-day’ toegewenst. Eerst gaan we een ‘biertje’ doen in een shebeen. Dit bleek een donker, vuil, klein golfplaten gebouwtje met een paar planken om op te zitten. We werden enthousiast begroet, hoewel het een bizarre situatie was. Al die zwarte mannen die daar maar zitten met een emmertje voor zich. Philip legde ons uit dat we zelfgebrouwen graanbier gingen drinken, volgens de traditie tijdens de apartheid. In die tijd was het voor donkere mensen verboden om alcohol te kopen en stookten de vrouwen stiekem thuis bier. Daar komt de naam ‘she-been’ ook vandaan: Zij was hier vandaag om bier te brouwen. Iedereen werd dan uitgenodigd, voor de klok van negen uur wanneer iedereen binnen moest zijn. Philip kocht ook een emmertje bier, een warm, schuimend, troebel drankje, wat me doet denken aan koffiemelk met cacao ofzo. Het is nog steeds gewoonte om een emmertje te kopen, omdat iedereen meedrinkt! Wij keken elkaar eens aan, niet zo goed wetend wat we hiermee moesten. De emmer was gróót, en de vijftien man die hier zaten waren toch niet echt het type met wie je je glas deelt. Maar de zorgen waren voor niets, Nien, Saar en ik namen als eerst een slok, en toen de emmer na het rondje terugkwam, was hij schoon leeg!

De straten in Soweto waren hartrakend als altijd, met de kinderen die op de foto willen, naar je zwaaien en je toeroepen, de armoede, het vuil, de triestheid van een krottenwijk. We zijn langs het Hector Pietersonmuseum geweest (het museum van de opstanden tegen de apartheid) waar we de vrouw hebben gezien die op de beroemde foto van het doodgeschoten jongetje hebben gezien. Ook hebben we het huis van Mandela bekeken, gezeten in de tuin van Winnie Mandela (serieus!), het huis van Desmond Tutu gezien, en zijn we op bezoek geweest bij een project van Soweto-tv, Jozi Mental, waar ze kleding ontwerpen. Allemaal een shirtje rijker van het originele Soweto-merk, hebben we daarna geluncht bij opnieuw een shebeen. Saar en ik namen een Soweto-burger, maar dat raden we niet aan. Het is een uitgehold broodje, gevuld met patat, een worstje, mangosalade (zuur ipv zoet), kaas, een plak polony en dan weer het brood wat eruit gehaald was…
Een bijzondere ervaring, en zeker voor herhaling vatbaar!

Donderdagavond zijn we dan naar Potch gereden, omdat ik vrijdag een college zou hebben die ik de week ervoor ook al gemist had…Maar deze bleek niet door te gaan. Ook Nien en Saar wilden uiteraard een mooie foto met een babyleeuw in de handen, en we hebben even rondgetoerd in en om Potch.

Zaterdagochtend zijn we naar het Lion en Rhino Park ergens bij Johannesburg gereden. Er waren véééél leeuwen, en wel erg dichtbij…We kregen de waarschuwing dat we niet stil moesten gaan staan dichtbij de leeuwen, omdat je ze dan uitdaagt. Maar ik kon het ook niet helpen dat mijn kleine kar af en toe een beetje moeite had met de heuvels en het diepe zand. Maar we kregen een liveshow van wat er gebeuren kan!
Voor ons op de weg stond een mooie grote 4x4 en een leeuw bleef er maar omheen lopen. In plaats van dat die mensen nou wegrijden! Maar nee hoor, blijkbaar voelden ze zich nogal interessant, maar op een gegeven moment was die leeuw half onder die auto verdwenen en lagen zijn poten om het wiel. Wij zagen die auto helemaal schudden, en toen wilde die man opeens wel wegrijden…We hebben hem met z’n allen uitgelachen, want zijn band lag helemaal aan flarden, hoe hij rijdend op zijn velgen die bergen opgekomen is, vraag ik me af. Eigen schuld, dikke bult!

Daarna werden er dieren gevoerd. Het trof ons weer dat de voerauto voor ons reed en opeens stopte. Onze verbijstering was groot toen de twee mannen de klap opendeden en er een dode koe zonder kop en poten recht voor ons neus lag. Even dacht ik dat die kerels dat beest recht voor mijn auto neer zouden gooien, zodat we (gezellig!) een mooi uitzicht zouden hebben op vretende leeuwen. De hemel zij dank deden ze dat een eindje verderop, en konden we van achter een hek meekijken (en ruiken!) van de hongerige beesten.

’s Middags was er een slangenshow, waarbij een arrogante Afrikaner vertelde over de identificatie van slangen, wanneer slangen aanvallen en wat je moet doen als verschillende slangen gebeten of gespuugd hebben. Hij had drie slangen mee: een bruine huisslang, een python en een cobra. Terwijl hij bezig was met die bruine huisslang werd het publiek steeds rumoeriger: het bleek dat de python zo sterk was dat hij met zijn kop de deksel van de box had opengeduwd en nu lekker naar buiten kwam glibberen! Hij werd snel weer teruggestopt, en de show goes on. Na de show wilden we uiteraard (adrenalinepeil was al teveel gedaald) op de foto met een cobra om onze nek. Al die mensen staan daar te kijken en te wachten tot ze aan de beurt zijn, komt toch weer die python uit die box! Nu begonnen mensen te gillen en moest onze stoere slangenman snel inspringen, want dit keer was het een hachelijke situatie. Ik ging met de cobra op de foto, hij bleef lekker rustig hangen, en onze slangenman ging een praatje maken met een plaatselijke Bold en Beautiful ster. Sarah ook op de kiek met dat beest, en Nienke had alle moed bijeen geschraapt om ook zo dapper te zijn. Maar toen had de slang het een beetje gehad en stonden Sarah en Nienke in de meest vreemde bochten te draaien om dat beest in toom te houden. Ik kwam niet meer bij van het lachen om de rare capriolen en kreten, maar de slangenman draaide zich gelukkig om en vroeg verbaasd waar onze dames nou mee bezig waren. Bizar!

De rest van het weekend hebben we doorgebracht in een viersterren (jaja, dankzij de onderhandelkunsten van Saar) villa Berg en Dal aan de rand van Hartbeespoortdam. Tja, in Nederland en Potch hebben we niet zoveel aan onze kick van Fear Factors. Het gewone leventje komt er weer aan! Ik zal mijn snel kloppende hart en gierende zenuwen missen!

Ranger Karin

PS. Deze week wordt het virus verwijderd van mijn laptop en stick, dus dan hoop ik al mijn 140 foto's die al klaar staan, te kunnen plaatsen!